BLOGS
Happy Birthday Geoffrey Rush!
Γοητευτικός και μυστηριώδης, ένας Αυστραλός με βρετανικό χιούμορ!
Ο Τζέφρεϊ Ρας (Geoffrey Rush) γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1951 και είναι Αυστραλός ηθοποιός. Είναι ένας από τους λίγους καλλιτέχνες που έχουν κερδίσει και τα τρία σημαντικότερα βραβεία υποκριτικής: Όσκαρ, Έμμυ και Τόνι. Έχει επίσης κερδίσει Χρυσή Σφαίρα, Βραβείο Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (BAFTA), Screen Actors Guild Award και το βραβείο του Αυστραλιανού Κινηματογραφικού Ινστιτούτου.
Με αφορμή τα γενέθλιά του, θυμόμαστε μερικές από τις φράσεις του που ξεχωρίζουν για το χιούμορ και την οξυδέρκειά τους.
«Συχνά πίστευα ότι ήμουν σε λάθος δουλειά. Δεν ξέρω γιατί. Ήμουν αρκετά ανήσυχος, είχα περάσει από μια κακή περίοδο στρες που προκαλείται από άγχος - κρίσεις πανικού - και δεν ήμουν σίγουρος για το τι ήθελα να κάνω».
«Όταν οι άνθρωποι έρχονται σε μένα και μου λένε ότι ήμουν καταπληκτικός σε αυτό το έργο ή σε κάποιο άλλο, δεν θέλω να πέσω σε μια συγκεκριμένη μανιέρα. Θέλω κάθε φορά να επινοώ έναν νέο χαρακτήρα».
«Αυτό συμβαίνει όταν βρίσκεστε στη λάθος πλευρά των 40. Οι νεαροί ενήλικες, που θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά σου, εργάζονται τώρα μαζί σου. Έπαιζα τους γονείς ή τον μέντορά τους. Άρχισα να σκέφτομαι: Ω, δεν είμαι πλέον μέλος αυτής της ομάδας».
«Πάντα είχα τη φαντασίωση του να είμαι σεφ, γιατί μου αρέσει ο χώρος της κουζίνας και η μαγειρική».
«Οι άνθρωποι σήμερα συχνά ενθουσιάζονται και γοητεύονται, σχεδόν εμμονικά, με την ιδιωτική ζωή μεγάλων διάσημων προσωπικοτήτων».
«Ναι, οι περιθωριακοί ή παράξενοι άντρες είναι το φόρτε μου!»
«Στη χώρα μου και στην κουλτούρα μας, κάθε σχολείο διέθετε πισίνα. Ζούσαμε στην ακτή. Οι άνθρωποι είναι καλοί στο κολύμπι και στο σερφ. Είναι ένα πολύ εθνικό σπορ και στα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας όποιος είχε μια καλλιτεχνική κλίση ήταν κάτι που ξένιζε τους άλλους. Έτσι, αν σου άρεσε να διαβάζεις ή να σκέφτεσαι ή να παίζεις πιάνο, τότε ο μπαμπάς σου θα θεωρούσε ότι σου άρεσαν τα κοριτσίστικα πράγματα».
«Οι άνθρωποι τείνουν να σκέφτονται το Μπρίσμπεϊν ως ένα υποτονικό και βαρετό μέρος. Δεν το πιστεύω. Είναι σαν τη Βαλτιμόρη ή κάτι τέτοιο. Δεν είμαι σίγουρος. Θα ακούγατε κι εδώ τα οικογενειακά δράματα πίσω από τις κλειστές πόρτες».
«Οι περισσότερες ταινίες που έχω δουλέψει είχαν μεγάλα καστ, όλοι ήταν υπέροχοι άνθρωποι και φοβεροί ηθοποιοί. Νομίζω ωστόσο ότι ο πίθηκος στους Πειρατές της Καραϊβικής ήταν ο πιο καλαίσθητος παρτενέρ που είχα».
«Δεν ήμουν σχεδόν ποτέ πρωταγωνιστής. Πάντα ήμουν μέρος του κύκλου του καστ, είμαι ηθοποιός που μου αρέσει να υποδύομαι χαρακτήρες, κάτι που μου ταιριάζει. Χαίρομαι να έχω αυτή την ποικιλομορφία».
«Κανείς δεν είπε ποτέ ότι το να μεγαλώνεις θα ήταν εύκολη υπόθεση. Όπως το ότι στα σαράντα πρέπει να κρατάς κοντά σου την εφημερίδα και στη συνέχεια στα πενήντα ότι οι τρίχες να μεγαλώνουν στα πιο ασυνήθιστα μέρη του σώματος. Είναι δύσκολο για το Εγώ αυτές οι αλλαγές».
«Πεθαίνω σχεδόν σε κάθε ταινία που έχω παίξει».
«Μου αρέσουν οι ρόλοι που βρίσκονται στην άκρη του φάσματος και υπάρχει ιδιαίτερη επιθυμία να εξερευνήσω αυτά τα ελαφρώς ξεχασμένα έργα που οι άνθρωποι θα μπορούσαν να σκεφτούν ως θέματα για ακαδημαϊκές εργασίες αντί για ζωντανό θέατρο».
«Νομίζω ότι το μεγαλύτερο όπλο του Ιονέσκο είναι ότι μπορεί να μας κάνει να γελάσουμε με τις πιο σκοτεινές γωνίες της ψυχής μας».
«Όταν τα παιδιά μου ξεκίνησαν το σχολείο, η ισχυρή βάση στη Μελβούρνη ήταν βασική προτεραιότητα. Δεν φοβάμαι το ταξίδι. Οι άνθρωποι λένε, "Είναι τόσο μακριά από την Αυστραλία", και λέω, "Μπαίνεις στο αεροπλάνο, τρως καλά, κοιμάσαι, ξυπνάς - και έχεις φτάσει”».
«Ο Αϊνστάιν εμπνεύστηκε πολύ από τον Μότσαρτ. Υπάρχει μια μαθηματική, κλασική δομή στη μουσική και νομίζω ότι ταυτίστηκε με αυτό πολύ έντονα. Νομίζω ότι υπάρχει επίσης μια σχέση ανάμεσα στο να είσαι ιδιοφυΐα και να είσαι πολυμαθής».
