Ακούω Μαριάν Φέιθφουλ, Λέοναρντ Κοέν, Τομ Γουέητς. Ξανά. Και ξανά. Είναι οι μουσικοί μου παραμυθάδες. 

Μια μεγάλη στροφή είναι. Που έχει τ' όνομα σου. Mην το πάρεις απάνω σου.

...που αγαπήσαμε (κι αυτόν) τον Αύγουστο.

Κάπου ανάμεσα στο κόκκινο και στο... κόκκινο, διεκδικεί το απόλυτο της έντασης και της διάρκειας. 

Γυρίζω πίσω. Χρόνια πίσω. Και σας παίρνω κι εσάς μαζί. Ας όψονται οι ανακατατάξεις μου Αυγουστιάτικα!

Όχι αποστάσεις μεταξύ σας. Έτσι κι αλλιώς εκείνος (λες) έχει μιλήσει με το θεό κι εσύ είσαι έτοιμη για όλα! 

Aυτό το "μισό" φταίει για όλα! Όλα τα διαλύει, παιδί μου. Τα καταστρέφει, τα τσουρομαδάει, τα απομυθοποιεί, τα "χαμηλώνει, τα παρταλιάζει! 

Ποιος πίστεψε ποιον; Ποιος ξέχασε ποιον; Ποιος αντάμωσε ποιον; Κάποιος, βάλθηκε να σε καταπλήξει με ασυνήθιστες συμπεριφορές, ξαφνικές αλλαγές, καινούργιες ι...

Και βέβαια δεν θα σου πω εγώ τι πρέπει να κάνεις για να είσαι (περίπου) καλά, να ερμηνεύεις (σχεδόν) τα παράξενα και να τα βρίσκεις (τουλάχιστον) με τον εαυτ...

Είμαι σίγουρη πως κι εσένα κάθε τέτοιες μέρες, καλοκαιριάτικες, σε πιάνει η ίδια μ' εμένα μανία.

Κοίτα λοιπόν, φιλενάδα, πώς έρχονται τα πράγματα. Πάλι απέναντι εσύ κι εγώ. Όχι "απέναντι", όχι. Face to face, αυτό. Και πάντα να επιμένω πως έχω κάτι να σου...