EDITORIAL

Σε πρώτο πρόσωπο.

…κάνε εσύ την πρώτη κίνηση, μα μην το κάνεις και ζήτημα!

...γιατί απ' τις τελείες (.) δεν είδαμε χαϊρι!

ξεκινάμε με "μικρό" και πάμε να δούμε τι κρατάμε στη διαδρομή:

τα κομμάτια τα πιο παράξενα και μυστικά, τα πιο πειραγμένα από ιστορίες που αγαπάμε ν’ ακούμε, όσα θ’ απλώσουμε σε μεγάλους ακάλυπτους μικρών θαυμάτων,

τα μικρά δικά μας "θέλω" που γίνονται συνθήματα, όσες αλήθειες αψηφούν τους κανόνες, κι όσες σκέψεις ακροβατούν ή ξαφνιάζουν τρυπώντας  προσωπικές μυθολογίες,

την ηδονή του ρυθμού, τη γνώση της βραδύτητας, τις μικρές φωτεινές χαραμάδες, το «παντού» σε αντιπερισπασμό του «πουθενά»,  τις σιωπές, το ευαίσθητο πρόσωπο του «περιμένω» σε δόξα του «ζητάω», ό,τι συμπληρώνει το «σ’αγαπάω» σε δόξα του πρώτου  όνειρου,

τη φαντασία που συγχωρεί σε δόξα της πίσω μας ζωής, την έκρηξη της σύγκρουσης σε δόξα των καιρών,

την αθωότητα της ενοχής σε δόξα του αύριο,

τη γιορτή σε δόξα της στιγμής, τη στιγμή σε δόξα της γιορτής.

…και να δεις που εγώ  το δέκα το είχα ταυτίσει με «Το 10 », το τελευταίο μυθιστόρημα του αγαπημένου μου Μ. Καραγάτση….Λάθος μου;

Πόσες φορές παίζουμε με την αλήθεια; Με τις λέξεις; Με τις "εντυπώσεις"; Με τον εαυτό μας; Ε, ακόμα μια!

…ως υπόσχεση και προσμονή και νέα χαμπάρια!

…αυτός που έρχεται και φεύγει, προκαλεί και απαιτεί, κατακτάει και αναστατώνει, απλώνεται και επιβάλλεται, αυτός, ένας είναι, μόνο;

…ή όταν αποφάσισα να εγκαταλείψω τις «ευλογημένες» μου βεβαιότητες.

…μπορεί να μείνει, πάντως, «αλλιώς» κολλητός σου.

…χωρίς πότε και τότε και ποτέ.