Skip to main content

ΒΙΒΛΙΟ

«Στο ξάφνιασμα της άνοιξης…» «…εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση»

Ποιητές και ποιήτριες δέχθηκαν την πρόκληση των Αγγελική Λάλου και Αναστασία Γκίτση να «συνομιλήσουν» με τον στίχο του Τίτου Πατρίκιου «εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση», απολαύστε το αποτέλεσμα που έγινε μια υπέροχη ανθολογία



Η ποίηση έχει τον τρόπο της να μας βρίσκει . Και δεν έχει ημερομηνία λήξης. Για αυτό και φέτος η σκέψη μας πήγε ξανά στον στίχο «Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση» του ποιητή Τίτου Πατρίκιου. Και κάπως έτσι αποφασίσαμε να ανεβάσουμε ένα παλαιότερο αφιέρωμα. Ευχαριστούμε θερμά τη Γιώτα Κριτσέλη που μας επέτρεψε να δανειστούμε τον αγαπημένο στίχο, από τη συλλογή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίχλη. Ευχαριστίες από καρδιάς και σε όσους/όσες δέχτηκαν την πρόκληση και το κάλεσμα της κάπως τελευταίας στιγμής.

Θα αρχίσουμε το αφιέρωμα με μια στροφή από την ποιητική συλλογή «Σε βρίσκει η ποίηση» του Τίτου Πατρίκιου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίχλη, που ήταν η έμπνευση, η αφορμή και η αιτία για αυτό το ιδιαίτερο πρότζεκτ – ως μια προσπάθεια ανοιχτής συνομιλίας διακειμενικότητας, καθώς η τέχνη και η ποίηση πρέπει να ενώνουν, ειδικά σε δύσκολες εποχές.

Τίτος Πατρίκιος

Ι

 

Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά

αντικρίζεις

για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουν πια περάσει

για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα

για πράγματα που έλεγες δεν θα συμβούν ποτέ

και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου

γι’ άλλα που επαναλαμβάνονται μ’ ελάχιστες παραλλαγές

για πράγματα που πουλιούνται μόλις πιάσουν

κατάλληλη τιμή

για πράγματα που σάπισαν με το πέρασμα του καιρού

ή που ήσαν σάπια απ’ την αρχή και δεν το έβλεπες

εκεί που απορείς για πράγματα που μπόρεσες να κάνεις

για πράγματα σοβαρά ή ανόητα που ρίσκαρες τη ζωή σου

για πράγματα σημαντικά που τα κατάλαβες αργότερα

για πράγματα που τα φοβήθηκες κι απέφυγες 

ν αναλάβεις

για πράγματα που τα προγραμμάτισες και δεν σου βγήκαν

γι’ άλλα που τα σχεδίασαν άλλοι και βγήκαν διαφορετικά

για πράγματα που σου έτυχαν χωρίς να τα περιμένεις

για πράγματα που μόνο τα ονειρεύτηκες

και κάποτε, μία στις χίλιες πραγματώθηκαν...

 

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

 

Κούλα Αδαλόγλου - Απροσδόκητα

Δεν πρόσεξες πού επενδύεις

κυρίως πώς.

Αγνόησες τη δύναμη των ποσοστών

των χρονικών προσδιορισμών.

Τα κοσμητικά επίθετα

ήταν για σένα παρελθόν.

Στην τρυφερή φυλλωσιά σου

κρύβεσαι τώρα χρεοκοπημένη.

Έτσι νομίζεις, κοιτώντας μέσα σου με απόγνωση.

Όμως, με μια απροσδόκητη επιτέλεση,

«εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση».

 

Μαριγώ Αλεξοπούλου

«Αχνό φεγγάρι, ναι

στον ίσκιο της σιωπής σου»

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση

 

Γιώργος Αλισάνογλου

Η κοπέλα με το πελιδνό δέρμα

έτσι όπως ξεμακραίνει θαρρείς

 μέσα απ’ τα σύννεφα

φεύγει μέσα από το διάφανό της σώμα

 

η διαφάνειά της περιβάλλει τη γη

η πυξίδα δείχνει ακριβώς προς την κατεύθυνση

 όπου η άνοιξη εκρήγνυται

 

εκεί ακριβώς όπου σε βρίσκει η ποίηση.

 

Κατερίνα Ατσόγλου

Την ώρα της μεγάλης σιωπής

Τη στιγμή του απολογισμού

Στο Άνω σχώμεν τας καρδίας

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση

 

Άννα Αφεντουλίδου

«Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση»,

την ώρα που δε δουλεύουν πια οι ταχυδρόμοι

κι εγώ ψάχνω απεγνωσμένα έναν φάκελο

να σού στείλω όσα δεν είπα.

Σαλιώνω το ποίημα το μισό

το κλείνω το σφραγίζω

και γράφω καλλιγραφικά

ένα όνομα.

Που εσύ δεν θα διαβάσεις.

Τον δρόμο εκείνο.

Που εσύ ποτέ πια

δεν θα βρεις.

 

Μαρία Βαχλιώτη

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση –

πάνω στην πλάτη του αλόγου σου

ανάποδα δεμένος να καλπάζεις.

 

Ελένη Γαλάνη

Εκεί που ούτε ένας ανθός δεν προμηνύει την άνοιξη

κι οι πόλεις όλες σβήνουν σα βήματα σε χάρτες βυθών

και δεν έχει μείνει κανένα θαύμα να περπατήσει

στα νερά, όπως συνήθιζαν να περπατούν στα νερά – παλιά- τόσα θαύματα

παρά μόνο βαθαίνουν οι ωκεανοί βυθοσέρνονται τα πλοία

και ο άνεμος σε σπρώχνει αλάνθαστα προς

τις συμπληγάδες στα στενά της Μεσσήνης όπου

οι Σειρήνες σε παρασέρνουν χωρίς αντίσταση στον χαμό

κι οι λέξεις που έμαθες στα χρόνια τα παιδικά

ούτε για κατάρτια κάνουν πια ούτε για σχοινιά

ενηλικιώθηκαν - κάνουν πως δε σε ξέρουν

η ποίηση σε βρίσκει στο παρά πέντε που λες «έχω χαθεί»

εκεί που μόνος (δεν τολμάει κανένας ν’ ακολουθήσει απ’ τους συντρόφους – κανείς)

χωρίς ναυαγοσωστικά

στο άγονο της νομοτέλειας

χώμα πάνω στο χώμα εσύ

ανθίζεις ξανά

απ’ την αρχή

εκεί-

απ’ την αρχή

σε βρίσκει [ξανά] η ποίηση

 

Ειρήνη Γιαννάκη

Εκεί που έχεις πια σιγουρευτεί πως δεν μπορεί

να υπάρξει ποίηση μετά το ολοκαύτωμα

και κανένα έπος δεν ιστορεί καλύτερα τα ανθρώπινα

απ’ ό,τι το πρώτο κλάμα ενός μωρού

εκεί που πια ομολογείς

πως μονάχα ό,τι τραγούδι στα χείλη έγινε

σαν σφαίρα την καρδιά διαπέρασε

εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση.

 

Μυρσίνη Γκανά

Εκεί που τριγυρίζει

στο μυαλό σου διαρκώς

μια λέξη

που πάει και τρυπώνει στις πιο κρυφές γωνιές

και υφαίνει γύρω της ένα πυκνό κουκούλι

σαν σκουληκάκι που γεννάει μετάξι

εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση

 

Δημήτρης Γκιούλος

Εκεί που ανεβαίνεις

ξανά

τον δρόμο που καταλήγει

στο ογκολογικό

πρώτη μέρα της Άνοιξης

σκεφτόμενος

Σίσυφος-Χριστός 3-0 από το ημίχρονο

Εκεί μια κυρία

εβδομήντα κλεισμένα

έξω απ' το παρκάκι

μαζεύει λουλούδια

και πιθανότατα

κρίνοντας

απ' την εικόνα

τόσο της κυρίας

όσο και των λουλουδιών

θα στοιχημάτιζες

υπέρ της μακροημέρευσης των τελευταίων

Εκεί καθώς δέχεται να σου ποζάρει

σε μια αυθόρμητη πρόταση

από αυτές που συνήθως δεν κάνεις

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση

 

Αναστασία Γκίτση – Α ναι σε βρίσκει η ποίηση

Στην κίνηση που ξαναζείς all over and over again στον σκοτεινό θάλαμο του κόσμου και του μυαλού σου, με τα παρεξηγημένα σοκάκια της Σαλονίκης

Στις σκοτεινές φωνές που επιμένουν κάποιοι να κοντοστέκονται και να σηκώνουν σε slow motion από κάτω το φυλλαράκι από το αγιόκλημα -που έπεσε από ψηλά, θύμα της αδυσώπητης βαρύτητας του ισχυρού-

Στο χαραγμένο παγκάκι που τ’ αγγίζουν χέρια ευλαβικά όπως και τα πρασινιμόβ μαρούλια του μανάβη -κι ας μην είναι αυτός της Amelie-

Στην ντουλάπα που ανοίγεις άτσαλα κι όχι ευλαβικά για ν’ αρπάξεις το φθαρμένο μπλουζάκι της φοιτητικής σου τρέλας, δυο νούμερα στενότερο -αδυνατούν μόνο τα όνειρα- εσύ μεγαλώνεις

Στο μπαλκόνι του εξοχικού στη Χαλκιδική με τις ασβεστωμένες νύχτες στα χνάρια πτηνών που αλαλάζουν στο μπαλκόνι σοφίες μιας άλλης πραγματικότητας

Στον καλόγερο στο χολ του πατρικού σου καθώς προσέχεις να μην πατήσεις τις σκιές των νεκρών που αρέσκονται να κατοικούν ακόμη για να σε σκεπάζουν κάποια εμπύρετα απογεύματα που τουρτουρίζεις

Στις φυλλωσιές των δέντρων που φυτέψανε όλοι αυτοί που σε αποδομούν και έκανες τα κλαδάκια προσάναμμα για τα ταχύτερα ταξίδια φωτός πέρα από τον μοναχικό μας πλανήτη, παρέα με τον Εmil Cioran και την Hanna Arendt

Στον σταυρό που κάνει η μάνα μας και στο ξεμάτιασμα μέσα στο ελληνικό αγνό παρθένο ελαιόλαδο και μας νότιζε το μέτωπο και τα χέρια

Στο χώμα που ζεσταίνεται και στη μνήμη που σεργιανάει και αν της πρέπει χαλινάρι -κάνεις πως δεν ακούς- και κλείνεις τις κουρτίνες και δε θες άλλους καλεσμένους στο σαλόνι, ούτε στην κρεβατοκάμαρα…

Και στο κουδούνι που χτυπά μα δεν ανοίγεις και στα πετραδάκια που τουρτουρίζουν στο παράθυρό σου μα δεν ανοίγεις

α ναι εκεί σε βρίσκει η ποίηση…

  

Άννα Γρίβα

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση:

όταν καλείς τη θεά σου

που έχει όνομα χωρίς φθόγγους και γράμματα

τη μάγισσα των σκοτεινών νερών

το ωκεάνιο πλάσμα του φόβου 

το φίδι του σύμπαντος

το μήλο της γνώσης

όταν απλώνεις το λάδι του καντηλιού

γεύμα στους νεκρούς σου

όταν γεμίζεις το χώμα με κρινάκια

που ριζώνουν στις πληγές μας

και τις κάνουν ευλογία

 

Στέλλα Δούμου

Στους κήπους των οστών

Η φούγκα των σκύλων

Δέντρα που ανθίζουν στάχτη

Κι ένας Θεός από ουράνιο

Στο μαύρο δέκατο του εαυτού του

Να βρέχει σύμπαν.

«Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση»

 

Ελευθερία Θάνογλου - Συγκυρία

Κυριακή

σε επαρχίας κοιμητήριο˙

τάφος θανόντος προ μισού αιώνα, προσφέρεται

ως παρατηρητήριο

των λίγων συγγενών για το μνημόσυνο.

 

Την ώρα που ο παπάς ψέλνει

«συγχωρηθήναι αυτής παν πλημμέλημα

εκούσιον τε και ακούσιον»,

κάτω από το βάρος του παπουτσιού ένα μάρμαρο του τάφου

ξεκολλά

και ακριβώς «εκεί πάνω

σε βρίσκει η ποίηση».

 

Γιώργος Χ. Θεοχάρης

Εκεί που απελπισία σε κατακλύζει

και σκέφτεσαι το αποτρόπαιο τέλος

κι ότι το φθαρτό σου σώμα ήταν εντέλει το ποίημα

αυτόγραφο, αυτοδημιουργούμενο, αυτοαναιρούμενο,

 αυτοκαταστρεφόμενο,

λάμπει και χάνεται ερήμην σου,

 

εκεί που νιώθεις εκείνο που σου μέλλεται:

να γίνεις σκόνη οργανική

 

εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση

 

Ειρήνη Ιωαννίδου

Κι εκεί που λες,

ο πόνος μετριέται με αναλώσιμα,

ένα λευκό μαντίλι κεντημένο,

ένα τασάκι με αποτσίγαρα,

μια δύση σκουριασμένη - σκαλώνεις πάνω της.

Όπως ανοίγεις το συρτάρι,

μια φανέλα γκρι φρεσκοπλυμένη.

Αρχίζεις να αιμορραγείς απελπισμένα.

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση...

 

Μαλβίνα Ιωσηφίδου

Σε δυο μάτια από ίσκιους κυκλωμένα

Βλέμμα χαμένο στο κενό

Πικραμύγδαλα χείλη

Στερνό χαμόγελο που χάθηκε

Στην τελευταία κλωτσιά της μπάλας

Σκούξιμο σειρήνας έσκισε στα δυο

Για πάντα Του παιγνιδιού την ξεγνοιασιά

Φυλλορροούν από το ποίημα

Δακρυσμένες οι λέξεις

Ένα παιδί

Άγουρος μετανάστης

Σε ένα τρένο χωρίς

Προορισμό

Εκεί επάνω σε βρίσκει η ποίηση

 

Στέργια Κάββαλου

Στις πέτρες απ’ τα αόρι,

κει που θάνατοι σαράντα

χτίσανε μια ζωή.

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση.

 

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

όταν στις κατακόμβες διαγράφεται μουντός ο ορίζοντας

και των εμπόρων οι τσέπες φουσκώνουν από τις στάχτες σου

όταν ιπτάμενα αδηφάγα φτύνουν φωτιές

και τα παιδιά πνίγονται σε καπνούς και σε αίματα

όταν μετεωρίζεσαι βομβαρδισμένη οικοδομή

και αντιστέκεσαι στον όλεθρο του πουθενά και στον Κυκλώπειο πόλεμο

εκεί επάνω σε βρίσκει η ποίηση

 

Λένα Καλλέργη - Αναγέννηση

Όπως όταν συνέρχεσαι

από δύσκολη αρρώστια

και τη μέρα που ξέρεις πως πέρασε

επιστρέφει το αίμα στις φλέβες σου

με την πρώτη ζωντάνια

κι όσο έμεινες στο ίδιο δωμάτιο

τόσο τώρα γυρίζεις στον κόσμο

με τα μάτια όλο χρώματα

με τα πόδια ανυπόμονα

και σε λούζει ο ουρανός μες στα δέντρα

γιατί η άνοιξη εσένα περίμενε

έτσι τώρα σε βρίσκει η ποίηση.

 

Κώστας Καναβούρης

Η ποίηση έρχεται ή φεύγει, για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Κάποτε, την ίδια στιγμή που οι σερβιτόροι μαζεύουν από το τραπέζι τα τελευταία τραγούδια,

νομίζοντας πως κι εσύ έχεις πει το τελευταίο τραγούδι της ζωής σου.

Ή όταν η νύχτα δεν λέει να φύγει,

σαν να είναι η τελευταία,

ενώ ένα φύλλο πέφτει στην άσφαλτο όπως μια αδιάφορη πέτρα πέφτει στη θάλασσα,

ή μια σιωπή μέσα στη σιωπή.

Ή όταν το βλέμμα σου,

αναζητώντας τη ρίζα της απελπισίας,

ανεβαίνει ψηλά σ’ ένα τυχαίο σημείο

όπου κάποτε θα χτίσουν μια φυλακή.

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Ή σε εγκαταλείπει.

Αλλά πού;

 

Μαρία Καντ (Καντωνίδου) - Fata Morgana

Γεμίζει ένα φλιτζάνι Fata Morgana

(παλιά πορσελάνη μπλε ρουαγιάλ).

Φέρνει τα χείλη του στα χείλη μου

(μικρό τσακισματάκι στο χερούλι).

Πιες, μου λέει. Πίνω.

*

Ενώ συνέβαινε, άκουσα τον ποιητή

να λέει ε κ ε ί,

εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση.

 

Ειρήνη Καραγιαννίδου - Κάμπος Θεσσαλικός

Ο κάμπος τρώει τα παιδιά του

Σε τοπία ουδέτερης ζώνης

Όπου ποτάμι τρέχει

Δέντρα, βουνά φεύγουν και χάνονται

Εκεί που στέκεται παιδί αμίλητο παρατηρώντας

Κι η καρδιά σου ένα συμπαγές επίπεδο μαδέρι

Εκεί σε βρίσκει η ποίηση

Μάτια-βαμβάκι σπέρνει

Βαμβάκι-στόμα σε ταΐζει.

 

Δώρα Κασκάλη

Όταν τα βράδια με τις γροθιές σφιχτές αποκοιμιέσαι

ξάφνου δεκαετής ξυπνάς ταγμένος

σε μόνιμη νυχτερινή περιπολία

να αφουγκράζεσαι το ρόγχο του πατέρα

στα εικονίσματα να βρίσκεις προστασία

σαράντα χρόνια τώρα να φοβάσαι

εκεί πάνω η ποίηση σε βρίσκει.

 

Βίκυ Κατσαρού

Πίσω στην πλάτη μου έπλεξαν τα χέρια

και με δέσανε στον πάσσαλο απ' τα μαλλιά μου.

Φωτιά ήμουν, στη φωτιά επέστρεψα, φωτιά ξανά θα γίνω.

Και έγινα ποιήτρια.

 

Έλσα Κορνέτη

Όταν αδειάζεις από τα περιττά

βρίσκοντας έναν τόπο

όπου όταν ο χώρος εξαντληθεί

επινοεί τον χρόνο,

στο παραμύθι της φωτιάς

όπου όλα μοιάζουν αρχικά,

εκεί πάνω στη φλόγα

σε βρίσκει η Ποίηση.

 

Γιάννης Κοτσιφός

Στην πόρτα

Μιλάει η Τ. – κρατάς το βλέμμα σου στα χέρια της

Ακίνητα, δίχως σκιά

Στα όρια της οθόνης, σε απόσταση απ’ το σερβίτσιο εμπρός της,

Και άσε τι θυμάσαι, λέει, πρέπει ν’ αποφασίσεις

Αν θα ’μαι από δω και πέρα μια φωνή στο ακουστικό του τηλεφώνου 

Ή κείμενα με στοίχιση ακατάστατη

Και εντέλει να το δεις

Σαν μια αδιόρατη αναπηρία δεδομένη

Ένα σημάδι εκ γενετής κάπου στο σώμα

Μα πάλι πώς να κάνεις κάτι τέτοιο εσύ

Μια ζωή διστακτικός μπροστά στην πόρτα της μνήμης

Την ώρα που σηκώνει ο άνεμος το υλικό του βίου και το εξαφανίζει.

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

 

Μαρία Κουλούρη

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση

τη στιγμή που αναρωτιέσαι

αν ό,τι έζησες υπήρξε

ή αν άμυαλες οι λέξεις

βγήκαν μια ακόμα τσάρκα

 

Χλόη Κουτσουμπέλη

Την ώρα που εκτελείς τον φόνο,

την ώρα που πας λουλούδια στον τάφο του θύματος

την ώρα που κοιμάσαι με τον άντρα της

την ώρα που βλέπεις τον εαυτό σου σε καθρέφτη

κι είσαι το θύμα, ο δολοφόνος, ο ανακριτής

κι όλοι οι ένορκοι ταυτόχρονα,

την ώρα που συνειδητοποιείς την απεριόριστη δύναμη

και την απίστευτη αδυναμία του χεριού που γράφει,

εκεί επάνω σε βρίσκει η ποίηση.

 

Αγγελική Λάλου

Εκεί κάπου ανάμεσα

στο βιάζομαι

δεν μου αρκεί

πότε φθάνουμε

αργήσαμε

σπρώξε

πιο γρήγορα

πώς πέρασε η ώρα

πάρε με αργότερα

περιμένω

όχι τώρα

έφυγα

άλλη φορά

δεν προλαβαίνω

πού είναι τα κλειδιά

 

…άκου…

πώς το κελάηδισμα

καλύπτει

τον θόρυβο της πόλης

 

…κοίτα…

τι όμορφα που δύει

πέρα απ’ τις κεραίες

άλλη μια μέρα

 

στο ξάφνιασμα της ομορφιάς

στην κόψη της στιγμής

εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση

 

Κατερίνα Λιάτζουρα

Ω Τσαρλς,

απλώνεις το χέρι και πιάνεσαι από μια λέξη

κάθεσαι στον ήλιο, μιλάς μιλάς καπνίζεις και πίνεις και αναρωτιέσαι:

μια λέξη που να μην ειπώθηκε;

και διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις και σημειώνεις και τσαλακώνεις

μια σελίδα για να θυμηθείς μετά από χρόνια

ότι εδώ κάτι ήθελες

να θυμηθείς αλλά τώρα;

πια δεν θυμάσαι και αναρωτιέσαι:

μια λέξη που να μην ειπώθηκε;

διαβάζεις δυνατά τη λέξη, εκείνη που δεν ειπώθηκε, και την βάζεις πίσω

από την άλλη και την άλλη, και την άλλη που επίσης δεν ειπώθηκε· εις βάθος

μελετάς την κάθε μία λέξη στο εξώφυλλο

στο ψυγείο

στο μπουκάλι

στο ποίημα

στο ποίημα;

ποίημα;

και μελετάς τη λέξη στο βάθος, τη λέξη στο εξώφυλλο και στο ψυγείο, τη λέξη στο μπουκάλι, στο μπουκάλι στο χέρι, στο χέρι του Τσαρλς

και αναρωτιέσαι: ποια λέξη δεν ειπώθηκε;

και το μυαλό αρχίζει

να θολώνει και η σκέψη

αρχίζει να ξεμακραίνει και ο Τσαρλς

να επιμένει

να κρατά το μπουκάλι με τη λέξη·

και η λέξη να παραμένει άφαντη

και το ποίημα να παραμένει άφαντο

και ο Τσαρλς κι εγώ άφαντοι

και η λέξη, η λέξη αυτή που δεν ειπώθηκε και αυτή! και η λέξη! και η λέξη αυτή που δεν ειπώθηκε κι αυτή παραμένει άφαντη!

και να!

εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση

 

Ιωάννα Λιούτσια

Μεταφυσικές προεκτάσεις

παρ’ ολίγον εκλιπόντος ζευγαριού

καταπιεσμένοι ήρωες του Williams

και δράματα μ’ αίσιο τέλος

έρωτες που αρχίζουν

μετά το σεξ με κάποιον άλλον

επαναλαμβανόμενη κρυψίνοια

μάτια κλεισμένα ν' αποφύγεις συζητήσεις

αποχαιρετισμοί σε παλ γαλάζιο

και σ’ όλο αυτό εσύ

                        να αγωνίζεσαι να βρεις τι θα σε σώσει

                                     να βρεις τι θα γεννήσεις

                                     να βρεις πώς θα πεθάνεις.

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση.

 

Ευτυχία - Αλεξάνδρα Λουκίδου - Υποθέσεις

Αν αντηχούσε αιφνίδια στα συμβούλια

η ελαφρότητα

σαν ανατρίχιασμα ακέραιου χώματος

και ουρανού

 

Ανάμεσα στα νοτισμένα σπίρτα

και στη φλόγα τους

αν μίμοι με φευγαλέους μορφασμούς

δυσοίωνα μιλούσαν για τον έρωτα

κι άναβε η σπιρτάδα τους

τα υπολείμματα πεντέξι συλλαβών

 

Σελήνες μικροσκοπικές αν έφεγγαν

στα υπόγεια των σταθμών

και στα κλειστά ραφτάδικα

μετέωροι καθρέφτες θ’ αποτύπωναν

αμφίβια και ερπετά σε σμήνη να πετούν

πάνω απ’ την Ιστορία

σφάγια να υποκλίνονται

στο ίδιο το τσιγκέλι τους

 

και θέλει θάρρος απαράμιλλο

να ξεδιαλύνεις μέσα απ’ τις στάχτες τα ωσαννά

να πάρεις το νυσταγμένο σου κεφάλι παραμάσχαλα

να βγεις στον κήπο της συναγωγής

να θυμηθείς τον Τίτο

τη ματαιότητα να θυμηθείς του στίχου

πως «πάνω εκεί σε βρίσκει η ποίηση».

 

Ειρήνη Μαργαρίτη

Εκεί που μεγαλώνεις ένα μωρό
και γιορτάζεις μαζί του τα γενέθλια
κάποιου μικρού χνουδωτού ζώου
λέγοντας το γνωστό τραγουδάκι
για δέκατη-τρίτη φορά

Εκεί πάνω (με) βρίσκει η ποίηση

Που δεν ξεχνά ποτέ να τραγουδά

(ό,τι υπάρχει κι ότι δεν)

 

Διονύσης Μαρίνος

Όταν κανείς δεν σε ψάχνει/ σε βρίσκει η ποίηση

 

Τζούτζη Ματζουράνη

«Σε βρίσκει η ποίηση»…

Ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο

ξαφνικά και τυχαία

Η καρδιά φουσκώνει

από τη νοσταλγία

Το γαλάζιο, το κρύο νερό

πάνω στο αναμμένο κορμί,

το φεγγαρόφωτο,

το καλοκαίρι του τόπου μου.

Γέμισε η ψυχή μου

με ποίηση.

Ξεχείλισαν οι στίχοι των ποιητών μας,

πλημμύρισε το δωμάτιο,

και έτσι «με βρήκε η ποίηση»

ετούτο το απόγευμα,

αυτόν τον μαρτυρικό Μάρτη του 2022.

 

Εύη Μαυρομμάτη

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Όταν κάθεσαι επιτέλους να φτιάξεις

το παζλ των χιλιάδων ημερών.

Όταν δέχεσαι να γίνεις το ποτάμι

και να περάσεις μέσ’ από αμέτρητες αθέατες στοές,

μόνο και μόνο για να πεις στον (όγδοο) νάνο

–που τόσο αγαπά το ξεπεσμένο μεγαλείο του Ενός–,

πως η απάντηση που ψάχνει κρύβεται

στη σοφή ορθογραφία της λέξης «θάλασσα».

Όταν καταβυθίζεσαι σ’ αχαρτογράφητα νερά και,

με αιχμηρές αγκύλες, παρενθέσεις και κάθετες γραμμές,

ανοίγεις τομές στην κούφια κοιλιά που λέγεται πραγματικότητα.

Όταν η διάλυση γίνεται το πρώτο στάδιο της δημιουργίας

και οι στίχοι πλέκονται σε δίχτυ ασφαλείας,

που ίσως καταφέρουν να συγκρατήσουν την πτώση σου.

 

Μάνια Μεζίτη

τερμάτισε

λαχανιασμένος

στην

κορυφή

 

η

αρετή

μόλις

του

είχε

σωθεί

 

είμαι

αυτός

που

είμαι

φώναξε

 

κι

εκεί

απάνω

τον

βρήκε

η

ποίηση

 

Κωνσταντίνος Μελισσάς - Πάνω, Κάτω και Ολούθε

«Τον κόσμο αυτόν δεν τον γνωρίζεις πια,

τα δάκρυα που στέγνωσαν τ’ ακίνητα χαμόγελα»

Κάτοπτρα, Σωκράτης Μάλαμας

 

Εκεί κάτω σε βρίσκει η ποίηση

σ’ ένα υπόγειο στρατόπεδο

στα δάση του Μικολάιβ

στην καρδιά της Ουκρανίας

τρία δευτερόλεπτα προτού ή αφού (;)

διασαλεύσει την εύθραυστη ισορροπία σώματος και ψυχής  για πάντα

ένας υπερηχητικός ρωσικός πύραυλος

ο οποίος κατασκευάζει μια νέα πραγματικότητα

κονιορτοποιώντας με την υπεροπτική ταχύτητα των 9 του μαχ

αιωνόβια δέντρα, πέτρες, χόρτα, χώμα, σίδερο, τσιμέντο

και σαράντα τουλάχιστον Ουκρανούς στρατιώτες-ανθρώπους.

 

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση

όταν είκοσι ένα γραμμάρια χιλιάδων ψυχών

κάνουν για 24 ημέρες αθέατα το ταξίδι τους

για μια παράλληλη διάσταση

μακριά από γυναίκες, μητέρες, αδέλφια, πατέρες,

γιους, κόρες, φίλους και συγγενείς

σ’ έναν καλύτερο κόσμο.

 

Ολούθε σε βρίσκει η ποίηση 

ανάμεσα σε χίλιες διακόσιες και βάλε ψυχές

σ’ ένα θαμμένο απ’ το βομβαρδισμό θέατρο στη Μαριούπολη

ή καθώς περπατάς μέσα από τα 109 άδεια καροτσάκια

για τα 109 νεογέννητα θύματα στο Λβιβ

ή βλέπεις στο σταθμό της Βαρσοβίας

τέντες, εθελοντές, πρόσφυγες πολέμου, σκελετωμένα σκυλιά και ανθρώπους χαμένους

να κλαίνε ζητώντας μια αγκαλιά, ένα σάντουιτς, ένα ποτήρι καφέ.

 

Και κάπως έτσι μέσα στον Αρμαγεδώνα

πάνω, κάτω και ολούθε

σε βρίσκει ο Πόλεμος, μα σε βρίσκει και η ποίηση.

 

Παναγιώτης Μηλιώτης - Ουσιαστική βοήθεια

Σάββατο. Χτυπάει το κουδούνι μια και δυο φορές,

πετάγομαι απ’ το κρεβάτι

με τα έντονα σημάδια του καυγά στη μνήμη μου,

ανοίγω την πόρτα και βλέπω δυο άγνωστους μπροστά μου.

  • Ποιοι είστε κύριοι, σας ξέρω;
  • Γεια σας, είμαστε από την υπηρεσία του δήμου

 που βοηθά στην καθαριότητα και στη συντήρηση των σπιτιών.

Έκανε αίτηση η γυναίκα σας με την αιτία ότι είστε απορροφημένος

με τη φίλη σας την ποίηση κι αδυνατείτε να συγυρίσετε το σπίτι.

Τρίβω τα μάτια μου καλά-καλά, κοίτα να δεις, άλλαξε ο κόσμος ριζικά

και χαμπάρι δε το πήρα, σκέφτηκα.

  • Ευχαριστώ πολύ ειλικρινά…ψέλλισα.

 Φτιάχνω καφέ πανευτυχής και στρέφομαι προς το χαρτί.

            μα τι να κάνει και το χαρτί, σκληρός καθρέπτης

 που αποφεύγεις να του πεις και καλημέρα

  • Μην ευχαριστείς μόνο εμάς καλέ,

 την πρωτοβουλία την πήρε η γυναίκα σου

 κάλεσε την για να φιλιώσετε

      κι εκεί πάνω θα σε βρει η ποίηση.

 

Άννα Νιαράκη - Το πάθος είναι εμπόδιο    

Το πάθος είναι εμπόδιο αν θες μια βαρετή ζωή και μία ήσυχη ευτυχία

Αν διακαώς αναζητάς έναν καλό συμβιβασμό

κι ένα κομμάτι στέρεης κανονικότητας χωρίς βουές και φασαρία

Μα αν λαχταράς να ζεις την κάθε μέρα σου σαν πρώτη

Την κάθε νύχτα σου σαν να ΄ναι η τελευταία, και το κορμί σου

Να λογίζεσαι αντένα που ελεύθερα δονείται στους αιώνες

Βρίσκεις στο πάθος σου την δύναμη να βγεις μες στην αρένα

Κι εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση

 

Στέργιος Ντέρτσας - Εγχάραξη

Εκεί απάνω

στο κάτω μέρος της καρδιάς

η ποίηση

στα ανομολόγητα υστερόγραφα της

σε βρίσκει

εκεί που τα φώτα δεν ανάβουνε ποτέ

σαν δήλωση πίστης

στο ανείδωτο φως

 

εκεί η απόκοσμη μουσική της λέξης

σημαίνον και σημαινόμενο

κι ανάμεσα το μαγεμένο πέρασμα

μια χούφτα γράμματα

παράξενες τύχες της μοναξιάς

αθόρυβες

τρομαχτικές

 

φλουριά του χάους

 

σβησμένη ανάσα στις εσχατιές της ύπαρξης

που δίνει μέτρο και ρυθμό

στο γκρέμισμα του κόσμου

εντός μας εκτός μας

σ’ εκείνο το δευτερόλεπτο

που τα πάντα παγώνουν

και απάνω του η ζωή μας

ζωάκι κυνηγημένο

που δεν το αναγνωρίζει η ζωή μας

εκεί

εκεί

εκεί απάνω

 

εκεί

σε ένα Εκεί που δεν γίνεται ποτέ Εδώ

σε ένα Εδώ που γίνεται ένα αχανές Πουθενά

αόρατων ρόδων

που νίβουν τις νυχτωμένες μέρες μας

και νυχθημερόν μεθυσμένοι οδεύουμε

αλκοολικοί ανομολόγητων θαυμάτων

πιστοί εν αγνοία μας

 

 

εκεί απάνω

σε βρίσκει

στην αδυναμία να συναντηθείς

με τον εαυτό σου

σαν αναγνώριση

έξω από σένα

έξω από όλους τους ορισμούς

που της φορτώνουμε

μήπως και γίνουμε

λιγάκι ελαφρότεροι

και τι ωραία που μας ξεφεύγει

η ποίηση

 

η ποίηση

είμαστε οι μικροί της Σίσυφοι

το συνώνυμο των αντιθέτων μας

στα πάνω και στα κάτω της ύψη

ακατάληπτοι

όταν μιλούμε

τη γλώσσα του αίματός μας

ακατάληπτοι

όταν μας μοιάζει ξένη

 

ο τελευταίος σφυγμός μας

η ποίηση

εκεί που «πεθαίνω» σκέφτεσαι

σε κοινωνεί η αστραπή

κι όλα αρχίζουν σαν βροχή

η ποίηση

 

η ποίηση

 

το εκ των υστέρων όνομα μας

το εκ γενετής τρέκλισμά μας

τραύμα που ανοίγει

κλείνοντας τραύματα

η ποίηση

εκεί απάνω

στα κάτω μας

ανθίζει

 

 ανηφορίζει

 

Ιφιγένεια Ντούμη

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση,

ψηλά· εκεί που αραιώνει ο αέρας

και το μονοπάτι χάνεται στα βάτα.

Στο ένα χέρι ο γκρεμός στο άλλο εκείνη,

θα σε οδηγήσει μέσα στις ομίχλες

και λίγο θα φοβηθείς.

 

Ασημίνα Ξηρογιάννη

Μπορείς στ’ αλήθεια να το ερμηνεύσεις;

Πάνω που ακούς ξαφνικά μια αλλόκοτη μουσική- και ωραία συνάμα

και δεν ξέρεις από πού έρχεται ακριβώς,

αλλά, ωστόσο, νιώθεις με όλες τις αισθήσεις σου

την Ομορφιά τριγύρω ξέφρενα να χορεύει,

και αυτός ο αόρατος χορός να αλλάζει μαγικά το μέσα σου τοπίο,

και θέλεις απεγνωσμένα να μοιραστείς με κάποιον αυτήν την εκστατική εμπειρία,

Πάνω που επιθυμείς διακαώς λοιπόν να μυήσεις έστω κι έναν άλλο άνθρωπο στο αόρατο και στο ανείπωτο,

εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση

 

Έλενα Παλλαντζά

στο Ρουφ

στο ράφι

στο καρφί

στο φως

στα χάη του κόσμου
στα διόδια

στη διαδρομή

στου δελφινιού τη ράχη
στο δεν

στο πώς

στο πουθενά

σ’ ένα πλατύ ποτάμι
στο δείλι τ’ ανοιξιάτικο και στα νησιά Λοφούτεν
στο φα ματζόρε του έρωτα

στα κάστρα της αλήθειας
στης ενδοχώρας τους γκρεμούς

στο μπλε του μέλλοντός μας
στο θα μιας αναδάσωσης

Σκουφά και Μασσαλίας
εκεί σε βρίσκει η ποίηση στο δέρμα σου από κάτω

 

Παυλίνα Παμπούδη

Υπονοώ περισσότερα απ’ όσα

Μπορώ να φανταστώ:

Γράφω.

(Σε βρίσκει η ποίηση...)

 

Άκης Παπαντώνης

βουβές διαφημίσεις

στην ανοιχτή τηλεόραση

σου φωτίζουν το πρόσωπο

 

κοιμούνται οι μικρές

(εδώ και ώρα)

στα κουφετί κρεβάτια τους

 

κι εσύ φλερτάρεις

μ’ έναν τύπο

χωρίς φωτογραφία προφίλ

 

εκεί απάνω σε βρίσκει

(γυμνή κι ανυπεράσπιστη)

η ποίηση

 

Μαργαρίτα Παπαγεωργίου

την ώρα που σπαρταράς μέσα μου

την ώρα που λούζομαι αμαρτίες

την ώρα που γελώ με τα παιδιά

που κρατώ το χέρι της μάνας που φεύγει

που ακούω τα βήματά σου

που το δέντρο πέφτει

που τη θάλασσα κοιτώ

που μιλώ στον ουρανό

που γεύομαι ζεστό ψωμί

που δεν έχω να πληρώσω

που δεν μπορώ να κοιμηθώ

την ώρα που σε αγαπώ

εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση

 

Νάνα Παπαδάκη

Εκεί που βιάζεσαι να αθωώσεις τον εαυτό σου

και πάνω στη βιασύνη σου γίνεσαι ίδιος με αυτό που καταδίκαζες

ασκώντας τη βία σου πάνω στο σώμα μιας γυναίκας

πάνω στο σώμα μιας χώρας σαν να ‘τανε γυναίκα

κάποια στιγμή πιάνεσαι εσύ στα γρανάζια της βίας που άσκησες

κάτω απ’ τα πόδια σου ανοίγει μια καταπακτή σε κάθε βήμα

πέφτοντας πιο βαθιά μέσα στην πτώση δεν είσαι πια αυτός που νόμιζες

κι αναγνωρίζεις στον καθρέπτη σου τον κάθε τρελό προφήτη…

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

 

Ελένη Παπαλαμπροπούλου

κλαδί που άνθισε

το αριστερό σου μπράτσο

στέρεα

αγκαλιάζει το κορμί

εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση

 

Ειρήνη Παραδεισανού

Εκεί επάνω σε βρίσκει η ποίηση

στου κενού το ανέφελο μάτι

στη σεντόνι της αδιάβατης λίμνης

στους κροταφικούς λυγμούς αυτής της θάλασσας

που δεν αντέχει να είναι τίποτε άλλο/ παρά θάλασσα.

 

Μαρία Πατακιά

Στα χαλάσματα του εαυτού

Εκεί που αφουγκράζεσαι το παρελθόν

Εκεί που ακούς την αναπνοή του παρόντος

Εκεί που το μέλλον ελλοχεύει

αμίλητο και αμείλικτο

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση.

 

Βασίλης Παυλίδης

Δεν αποφεύγεις τη στιγμή

Που ημερεύει ο μέγας πόνος

Ο ζωντανός

Που μοιάζει πια ξένος καημός

Θαμπός

Θλίψη που δεν αντέχεται

Αυτή η αγνωρισιά

Πάνω εκεί

Σε βρίσκει η ποίηση

 

Έλενα Πολυγένη

Την πιο δύσκολη ώρα της μέρας

όταν όλα υποκύπτουν στην ανάγκη

                                    του χώματος

κι εσύ δεν είσαι ακόμα έτοιμη να πεθάνεις

εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση

 

Χρυσάνθη Πολύζου

Σε βρίσκει η Ποίηση

σαν μια μικρή προσφυγοπούλα Λύπη

που ήρθε άξαφνα από το πουθενά

και σε κατοίκησε

με κείνα τα παπούτσια της

πάντα βρεμένα

σε μια λίμνη από όνειρα

και βλέμμα θολωμένο

σε μιαν αχλή αβεβαιότητας.

Ισορροπεί σ' ένα σκοινί

πάνω απ' την άβυσσο των λέξεων.

Κάθε βήμα της μια δοκιμή

ανάμεσα στο φάος ή το χάος

 

Αγγελίνα Ρωμανού

Στα χείλη του γκρεμού

που εκκρεμείς ως

άνθρωπος.

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση

 

Γρηγόρης Σακαλής

Την αλήθεια μόνο αναζητώ,

τίποτα άλλο δεν ζητώ,

πλάνες πολλές με πλάνεψαν

 

Πάνος Σταθόγιαννης

Όταν, εκτός απ’ το φεγγάρι,

κοιτάξεις ξαφνικά και το δάχτυλο που σου το δείχνει,

εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση…

 

Λίνα Στεφάνου

Εκεί που έρχεται το σούρουπο

σκιές αναγεννιούνται σαν σκοτάδι

τα χρώματα μια διακριτική υπενθύμιση

Στη σιωπηλή ένταση πριν από κάθε αυγή

στο μούχρωμα που είναι θάνατος και γέννα μαζί

τότε που η όραση λιγοστεύει κι οι αισθήσεις

οξύνονται τότε που μαύρες σκέψεις δένονται

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση.

 

Μαρία Στρίγκου

Στο σπασμένο παιχνίδι του παιδιού στα σύνορα

Στον απόηχο μιας έκρηξης στο Χάρκοβο, στη Δαμασκό, στην Υεμένη

Στο τρύπιο πανό μιας παλιάς διαδήλωσης, ψωμί, παιδεία, ελευθερία, ειρήνη

Στο καινούργιο συρματόπλεγμα, στο καινούργιο αίμα, στον καινούργιο θάνατο

Πάντα το καινούργιο θυμίζει το παλιό και ποτέ το αντίθετο.

Στο ποτήρι με το αναβράζον παυσίπονο

Στα ψιλά που μετράς για να πάρεις ψωμί, στην ωραία μυρωδιά της φρέσκιας ζύμης.

Στο ανοιχτό χέρι του ζητιάνου

Στις μικρές αγγελίες που αναζητάς σπίτι, δουλειά, ποδήλατο, κιθάρα, ευκαιρία να.

Οτιδήποτε να.

Στις ώρες που σου λείπεις, πώς γίνεται να χάθηκα μες στη ζωή μου, αναρωτιέσαι

Στη χειρολαβή του Μετρό, στάση Συγγρού – Φιξ, στα μάτια του Άλλου, που τυχαία σε είδε.

Στην αρμύρα που ξεχειλίζει απ’ το σώμα σου όταν ζεσταίνεσαι, στα μιλημένα και στ’ αμίλητα, στα κρυφά και στα φανερά, στα φανερωμένα που έζησες, που θέλησες, που πήρες.

Στην Επανάσταση που ξεκινά κάθε χρόνο, στον κόσμο, η Άνοιξη

Στο κόκκινο λουλούδι του βάζου, στο χάρτινο ποτήρι του καφέ, στον περίπατο ανάμεσα στ’ άστρα το καλοκαίρι.

Στο κύμα που σ’ έλουσε στην παιδική σου θάλασσα και σε όρισε ξανά στη Γη.

Εκεί.

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση

 

Μαρίκα Συμεωνίδου

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση

 στην ανεξάντλητη θάλασσα

στο άρωμα του ελάτου

όταν καθρεφτίζομαι στο βλέμμα σου

στο χαμόγελο ενός παιδιού

στη σκέψη εκείνης της γιαγιάς που περίμενε το λεωφορείο.

 

Κλαίτη Σωτηριάδου - Εκεί αρχίζει η ποίηση

Η μέρα χαράζει αχνά μια ροδαλή υποψία·

παίρνουν φωτιά τα σύννεφα

παραμερίζουν το σκοτάδι.

Μια ανατριχίλα αναταράζει 

τα ακίνητα νερά·

το μπλε μαβί τους ζευγαρώνει με ουρανό,

βαθαίνει κι ανασαίνεις. 

Κι ύστερα η άβυσσος εισβάλλει

καπνίζουν οι ορίζοντες

συθέμελα τραντάζονται οι εικόνες

ήχοι θολώνουν τη ματιά

ενώ ένας κόμπος δένει τη φωνή. 

Εδώ τελειώνει η ανθρωπιά!

 

Γιώτα Τεμπρίδου

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση και συ της λες πώς με βρήκες, τι θες εδώ, άσε με τώρα, πίνω καφέ, όμως σε βρίσκει η ποίηση, και συ ξαφνιάζεσαι, ταράζεσαι, κάνεις ένα βήμα πίσω, χωρίς να ξέρεις τι είναι εκεί πίσω, καλύτερο το άγνωστο απ’ την ποίηση, όμως σε βρίσκει η ποίηση, δε νιώθεις έτοιμη, προτιμάς να τρέξεις, να παίξεις, να κρυφτείς, όμως σε βρίσκει η ποίηση, άσε με τώρα είμαι ερωτευμένη, είμαι κουρασμένη, ταλαιπωρημένη, όμως σε βρίσκει η ποίηση, δεν έχεις περιθώριο, κουλουριάζεσαι, ξέρεις πως τώρα πάει, σε βρήκε, πως καλά θα κάνεις να μείνεις μαζί της, πως αν κάνει να φύγει θα το μετανιώσεις, θα πρέπει μετά να κάτσεις να περιμένεις να ξανάρθει, έχοντας χάσει στο μεταξύ κάθε νόημα, κάθε μάχη, τον πόλεμο, την ποίηση.

 

Ελένη Τζατζιμάκη - Η λειτουργία της πέψης

Το γράψιμο είναι μία τέχνη μοναχική.

Μαθαίνεις να αρθρώνεις τις λέξεις με κλειστό στόμα

Και να ζεις σε αόρατα τοπία σιωπηλός.

 Ένα ένα τα γράμματα μέσα από τα δόντια

κατρακυλάνε στη στοά του οισοφάγου

σαν στραγάλια που χυθήκαν στον υπόνομο.

Συναντάς κάποιες δυσκολίες

Όταν οι ανάσες σου αργές, κοφτές

μοιράζουν την τροφή αμάσητη στο σώμα,

που τόσο θες να την ακούσουνε αλλά

Εκείνοι προσπαθούν να καταλάβουν

Ποια λέξη σ’ έπνιξε.

Εκεί, σε βρίσκει η ποίηση.

 

Μαρία Τζιαούρη-Χίλμερ

Περπατάς χιλιόμετρα μες στη βροχή, στο χιόνι, στη λάσπη

αντικρίζεις ανθρώπους και ποταμούς δακρύων

πράγματα που σε ξαφνιάζουν, θορύβους που δεν έχεις ξανακούσει

αγγίζεις πληγές άλλων που είναι και δικές σου

σωρεύοντας στα σπλάχνα σου ψέματα και αλήθειες, αγάπες και μίση

μα ονειρεύεσαι ακόμη απολαύσεις και καλύτερες μέρες

πόρτες ν’ ανοίγουν, φίλοι να ξανασμίγουν

βρίσκοντας λέξεις να πεις κάποιον αδελφό ή πατέρα

χωρίς τσιγκουνιές και φλυαρίες

περπατάς χέρι με χέρι δίχως πέτρες κι αγκάθια

στον κήπο που μοσχοβολά κι

εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

 

Μαρία Τοπάλη

«μα αυτά» είπε [αυτός] με έκπληξη λευκή

«είναι ποιήματα καλά» σάμπως να ευθυνότανε ψυχρή [αυτή]

που τόσο καθυστέρησε [αυτός, μέσα στα χιόνια] να την αξιολογήσει

«δεν το καταλαβαίνω» είπε -δεν καταλάβαινε τον [πάγο] εαυτό του-

«εδώ το είχα το βιβλίο-» μέσα του [έλιωνε] καθώς

λίγο αργότερα θα πέθαινε για πάντα [κρύος] έχοντας προλάβει

να σταθούν [μαζί] εκεί [Du fehlst mir] απάνω [ψηλά] σε βρίσκει [τη χτίζεις] η ποίηση [τη φωλιά]

 

Στέργιος Τσακίρης

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση

κι αλίμονό σου αν δεν είσαι έτοιμος

να την υποδεχθείς να την καλωσορίσεις

ν’ ακούσεις –όλος αυτιά- τι θέλει να σου πει

τον πόνο της ν’ αφουγκραστείς και το παράπονό της

την ώρα της ποτέ δεν τη γνωρίζεις

ούτε τις διαθέσεις της

όμως οφείλεις αγάπη να της δείξεις

και λίγη κατανόηση

να την παρηγορήσεις

και να την εμψυχώσεις

χωρίς τις λέξεις-είτε τις λες είτε τις γράφεις είτε τις ακούς-

τίποτα δεν υφίσταται.

 

Αντώνης Τσόκος

Εκεί που μετράς τα άνθη της ροδιάς

πιάνονται τα μαλλιά του κοριτσιού

στα κλαδιά της

κρέμεται η κορδέλα σαν καρπός

κάτω απ’ τον ίσκιο της άνοιξης.

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση.

 

Ερμοφίλη Τσότσου

Υπόμνημα τέταρτο, βγαίνει σε λίγο

εκατέρωθέν μας ο ποταμός

Υπόμνημα πέμπτο,

στηρίξεις στα πόδια μας

Υπόμ-έκτ

κιμωλίες έφιππες άσπρισαν τους βοοειδής καβαλάρηδες (τακ τακ), χνότα αλόγων έφτασαν στα οχυρά μας, δέσανε κόμπους τα ουρλιαχτά (τακ τακ τακ), άνθισαν οι αμυγδαλιές στους δρόμους, φωναχτά τα εργοστάσια πανηγυρίζουν, ήρθε η μέρα (τακ τακ τακ τακ) παίρνουν τις στάχτες φεύγοντας,

μας προσπέρασαν

σμίλευσε τώρα την λόγχη σου, είμαστε ήδη καμένοι από τις άφθονες στερήσεις μας

εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση.

 

Πελαγία Φυτοπούλου - Σχεδία

 παιδιά τότε

 φτιάξαμε μια σχεδία

 από φύλλα λωτού

 για να πάμε πέρα

 

 μας περίμεναν οι εργάτες

 κρατώντας λουλούδια στα χέρια

 λουλούδια

 από τον ολόλαμπρο κήπο της δικαιοσύνης

 κι εμείς τα θέλαμε, ω πόσο τα θέλαμε

 

 έπρεπε να βιαστούμε

 το κάναμε

 μα η σχεδία ήταν μικρή

 εμείς χιλιάδες, χιλιάδες

 και η θάλασσα, αχ η θάλασσα

 μας κατάπιε

 

 μας κατάπιε γιατί κανείς μας

 δεν είχε τα πόδια του Χριστού

 

 και τί αστείο, εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση

ΤΙΤΛΟΣ – Βιβλιοnet (biblionet.gr)

| intellectum ΕΚΔΟΣΕΙΣ - ΔΡΑΣΕΙΣ

Διαβάστε επίσης

ΒΙΒΛΙΟ

Αθανάσιος ο Ψαλίδας: «Αρχείου Λόγος», Δρ Ελένη Κουρμαντζή

Το έργο του κορυφαίου νεοέλληνα διαφωτιστή μέσα από τα χειρόγραφά του.

ΒΙΒΛΙΟ

«Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως. Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας Κι όταν σε πήρε το φιλί, Γυναίκα» Οδυσσέας Ελύτης

Ο πολυβραβευμένος και πολυαγαπημένος Έλληνας ποιητής πέθανε στις 18 Μαρτίου του 1996 

ΒΙΒΛΙΟ

«Δεν θα μπορούσα να γράψω για “απλούς ανθρώπους”» H.P. Lovecraft

Ο μετρ της φανταστικής λογοτεχνίας τρόμου H.P. Lovecraft πέθανε από καρκίνο στις 15 Μαρτίου 1937 σε ηλικία 46 ετών

Προτεινόμενα

ΥΓΕΙΑ

8 αποτελεσματικοί τρόποι για να ενισχύσεις τον μεταβολισμό σου αυτή την άνοιξη

Κινήσεις που μπορούν να αλλάξουν τα πάντα στη διατήρηση ενός υγιούς βάρους

CELEBS

«Έγινε ένα λάθος»: Η Λίτσα Πατέρα απαντά για τη σχέση της με τον ΑΝΤ1

Όσα είπε για τη συνέντευξή της στην εκπομπή της Σίσσυς Χρηστίδου

SINGLES

Πώς να βελτιώσεις την καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής σου σε τέσσερα απλά βήματα

Ηρεμία, ενσυνείδηση, αυτοπεποίθηση και καλός ύπνος θα σε βοηθήσουν να κατακτήσεις πιο εύκολα τους προσωπικούς στόχους ευεξίας