«Συναρμολογεί ό,τι λείπει και λυπεί» 21/3 Παγκόσμια Ήμερα Ποίησης

Μπορεί ο Κώστας Καρυωτάκης να έλεγε ότι η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε, αλλά δεν έπαψε και δεν παύει η ποίηση να είναι το πιο ασφαλές μας καταφύγιο. Ειδικά σε εποχές δύσκολες, σε στιγμές που χάνουμε την ελπίδα και την εστίαση στο φως και την ομορφιά – η ποίηση καταφέρνει να γεμίσει την ψυχή μας παρηγοριά και μας ωθεί να στραφούμε ξανά στις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά και μας φέρνουν έντονα συναισθήματα και συγκινήσεις. Ως τίτλο του αφιερώματος δανείστηκα τον ορισμό του τι είναι ποίηση, από την αγαπημένη φίλη και εκλεκτή ποιήτρια Αναστασία Γκίτση, με την οποία συνδιοργανώνουμε τα τελευταία χρόνια αρκετά ποιητικά αφιερώματα και λογοτεχνικές δράσεις – ο τίτλος είναι από την ποιητική της συλλογή «Ό,τι ΛύΠει ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓείΤΑΙ – τοπιο_ραφίες», εκδ. Σαιξπηρικόν 2023.

Οι φίλες κι εξαιρετικές ποιήτριες που μου έκαναν την τιμή να στείλουν ποίημα τους για αυτό το αφιέρωμα του allyou.gr είναι οι: Μαριγώ Αλεξοπούλου, Ειρήνη Γιαννάκη, Μυρσίνη Γκανά, Αναστασία Γκίτση, Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, Άννα Γρίβα, Λένα Καλλέργη, Πατρίτσια Κολαΐτη, Έλσα Κορνέτη, Μαρία Κουλούρη, Ειρήνη Μαργαρίτη, Εύη Μαυρομμάτη, Ασημίνα Ξηρογιάννη, Ευτυχία Παναγιώτου, Μαρία Πατακιά, Λίνα Στεφάνου, Ελένη Τζατζιμάκη, Ελευθερία Τσίτσα.

Τις ευχαριστώ από καρδιάς που δέχτηκαν την πρόσκλησή μου και έστειλαν τις συμμετοχές τους. Ας τις απολαύσουμε!  

Μαριγώ Αλεξοπούλου

Το ψάρι

Ανάλαφρα κολυμπάμε

στα ιδρωμένα σεντόνια.

Πώς πιαστήκαμε έτσι

στα δίχτυα της νύχτας

και στα παιχνίδια του βυθού;

Μόλις ξημερώσει

θα βγάλω τα λέπια μου,

θα ανοιγοκλείσω το στόμα μου σαν ψάρι

και θα ψιθυρίσω:

«Βαπόρια, πολλά βαπόρια.»

Από την ποιητική συλλογή "Νυχθημερόν" από τις εκδόσεις Πόλις.

Ειρήνη Γιαννάκη

ΚΛΙΜΑΚΑ ΜΠΛΕ

Μπλε ρουά, μπλε ραφ, μπλε ναυτικό

μπλε του ατσαλιού

μπλε των Μάγια, μπλε αιγυπτιακό, κυανό βυζαντινό

μπλε ουλτραμαρίν, μπλε ηλεκτρίκ

το μπλε στα κύματα του Χοκουσάι

το μπλε του Υβ Κλάιν

το μπλε στις τοιχογραφίες της Κνωσού

το μπλε το πρωσικό, του Τιτσιάνο, του Βαν Γκογκ

το μπλε το κβαντικό, του κοβαλτίου, το ινδικό

το μπλε στις μπαλαρίνες του Ντεγκά

το μπλε του Πικάσο, του Βερμέερ, του Φασιανού

το μπλε του Χουάν Μιρό

     το μπλε της έκρηξης

     το καινούριο μπλε

το μαύρο μπλε του έρωτα

το μπλε στον ουρανό της Πομπηίας

     λίγο πριν την καταστροφή.

Αδημοσίευτο, από το νέο βιβλίο που θα έχει τον τίτλο «Δόξα Έβρου».

Μυρσίνη Γκανά

Είμαι το χειρότερό μου ποίημα

γεμάτο λέξεις στριμωγμένες,

μελούρες, συναισθήματα ρηχά.

Σκοντάφτει ο ρυθμός μου,

χάνεται,

πότε αναδύεται και ρέει

η γλώσσα μου για κάνα-δυο στροφές

κι ύστερα πάλι

συσκότιση και οι λαβές

φτιαγμένες από λόγια δανεικά.

Δεν βρίσκω στίχο να ριμάρει

με όλα αυτά,

μα το δουλεύω,

γράφω-σβήνω

και ζηλεύω

των άλλων τα ποιήματα,

κατασκευές γερές,

αυθύπαρκτες.

Μα σκάβω θεμέλια, θα δεις,

μια μέρα θα ξεδιπλωθεί

από το κλειδωμένο στήθος μου

και θ’ ανεμίσει ξέφρενα

αστράφτοντας

ο εθνικός μου ύμνος.

Από το «Εγώ έχω κι άλλα πράγματα που αγαπώ», εκδ. Μελάνι

Αναστασία Γκίτση

μετε_ώρες

πέφτει μια οξεία από το διπλανό μπαλκόνι

τικ τακ τικ

τακ τικ τακ

το τικ τακ της ανάσας σου

ξεσηκώνει το σοκάκι κάτω

απ’ το μαξιλάρι μου

ένας ήχος αρκεί να κουλουριαστεί

στη στέγη η δεύτερη γάτα σου

μια σιωπή αρκεί να με ράψει

εκ νέου σε φόδρα αμφιβολίας

– ύπουλες σκιές οι σκιές σκακιέρας –

πιόνια στο τικ

βασιλιάδες στο τακ

μετε_ώρες οι σκέψεις μας

απ’ την αρχή χαμένες

Από την υπό έκδοση συλλογή «Ό,τι ΛύΠει ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓείΤΑΙ – τοπιο_ραφίες», εκδ. Σαιξπηρικόν 2023.

Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη

MISTRAL GAGNANT

(«Για να σε χαϊδεύει η μουσούδα του γραφτού μου» -Μ.Χ.)

Ι.

Χαϊδεύω τα πλήκτρα με τον τρόπο

που θα χάιδευα το δέρμα σου

σ’ εκείνο το σημείο

που θέλω να φιλήσω

μεταξύ μηρού και κοιλιάς

ξανά και ξανά· σε θυμάμαι ν’ ανοίγεις

σα νούφαρο      για μας

ν’ ανακαλύπτεις ό,τι εκρήγνυται εντός σου

και σε γαντζώνει απ’ τα πνευμόνια

και βγαίνει από την πλάτη σαν φτερά·

σε θυμάμαι γυμνή ελαστική με την ταχύτητα

του αιλουροειδούς, την οξυδέρκεια και τη διαίσθησή του

και με την τρυφερότητα μιας γάτας

να γουργουρίζεις από πάνω από κάτω μου·

σε θέλω

σε θέλω και μου λείπεις

σε θέλω για ώρες

δίπλα μου   γυμνή   μαζί μου   απέναντί μου

να χαζεύω να σε μυρίζω από μακριά από κοντά

σαν λαγωνικό που ανακαλύπτει ομορφιά

στην πιο κρυφή χωμάτινη φωλιά

την πιο πολύτιμη κι ευγενική και σπάνια τρούφα.

Από την τελευταία συλλογή, «Ημέρες καλοσύνης», εκδόσεις Πόλις, 2023.

Άννα Γρίβα

1321

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ DANTE ALIGHIERI ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ

Δεν άκουγε πια φωνές

ούτε και βήματα

η αγορά έξω απ’ την πόρτα του

σαν να βουβάθηκε

στ’ αυτιά του μόνο έφτανε

το μέγα κύμα

που απλωνόταν και τον κρήμνιζε

στον σκοτεινό βυθό

τότε ήταν που είδε

μια δίνη πολύχρωμη

τη Φλωρεντία με ανοιξιάτικα χρώματα

παπαρούνες και μέλισσες

να τσιμπάνε τη γύρη

κι εκείνος παιδί

ξαπλωμένος στη χλόη

χωρίς υπόνοια της κόλασης

χωρίς οσμή της Βεατρίκης

μονάχα με μιαν άγραφη

βουβή ανησυχία

για όσα περνούν μέσα απ’ την ύλη

και μένουν πάντα άπιαστα.

Από τη συλλογή Δαιμόνιοι, Μελάνι, 2020

Λένα Καλλέργη

Οδηγός

Αυτή η χαρά

αυτή η τρελή χαρά

τα χέρια μου ψηλά σηκώνει

ανακατεύει τα μαλλιά μου

τα κόκαλά μου αναστατώνει

ανοίγει στα πλευρά μου δρόμο

μες στα λουλούδια, μες στα πεύκα

με τα πουλιά που έχω στο στέρνο

τι κι αν σε μια στιγμή θα φύγει

φεύγουν τα πόδια μου που τρέχουν

κι αυτή, στην κνήμη χαραγμένη

θα μ’ οδηγήσει στο λιβάδι.

Από το βιβλίο «Ανήμερο», Ίκαρος 2023

Πατρίτσια Κολαΐτη

Προνύμφες

Η Αγία Ηγουμένη εκαρτέρει στωικώς εντός της μικράς αποθήκης. Ει και επί του νυν μόλις διένυε την ύστερον νεότητάν της, Ηγουμένη εγίγνετο εισελθούσα εις το μοναστήριον εκ παιδίσκης. Ησθανομένη η Αγία Ηγουμένη εγγιζούσης της νεαράς δοκίμου, η είχεν την συνήθειαν να πλανάται εις αύτην την ασύχναστον πτέρυγαν της Μονής, έπαυσεν και ως αναπνέειν. Καθ’ ον, δε, χρόνον η νεαρά δόκιμος διήρχετο, η Ηγουμένη ήρπαξεν και ετράβηξεν αυτήν εντός της αποθήκης και εκράτησεν αυτήν σθεναρώς εκ του λεπτοτάτου και εξαισίου καρπού αυτής.

Ουχ ομιλούσα, ου κινουμένη, σθεναρώς μόνον κρατούσα του καρπού της νεαράς δοκίμου και εκ του πλησίον τηρούσα τους αγλαούς οφθαλμούς και τας ευσχήμους παρειάς αυτής, και πνέουσα και ησθανομένη. Η δε νεαρά δόκιμος εν εκπλήξει διήγε, ουχ ομιλούσα, ου κινουμένη και ουχί αναπνέουσα.

Εν εκπλήξει τελούσα, η νεαρά δόκιμος ουκ εγίγνωσκε τί αν πράξει. Ηδύνατο μόνον ως τηρείν αμηχάνως την αρχαϊκήν όψιν της Αγίας Ηγουμένης και το νεαρόν του χρόνου αυτής, ην η νεαρά δόκιμος είχεν κρυφίως και διακαώς πολλάκις επεθυμήσει και πολλάκις ονειρώσσει εν τω κελίω της κατα νύκτας πολλάς (αγνοούσα δε ότι και αύτή η Αγία Ηγουμένη κατά νύκτας πολλάς εκ του ιδίου πόθου εβασανίζετο).

*

Της ημέρας εκείνης δε η Αγία Ηγουμένη ενικήθη και κατελήφθη από του ίμερου.

*

Εντός της μικράς αποθήκης, ουδαμώς ελευθερώσασα του καρπού της νεαράς δοκίμου, έτεινε δειλίως την ετέραν χείραν και ήγγιξεν την εξαισίαν παρειάν αυτής.

Και γαρ, μηδέτεραι ουδέ ωμίλουν, ουδέ έπραττον τί. Ησθάνοντο μόνον, παρά των ιματίων, την διακαήν φύσιν αλλήλων.

Μεθ’ ολίγου δε χρόνου παρελθόντος, τα χείλη αυτών νυν ηγγίζοντο μεν, μα ουκ εφιλούντο, επεί αύται ουκ εγίγνωσκον τί αν πράξουσι -της δε Αγίας Ηγουμένης ουδαμώς εισέτι αφείσας του καρπού της νεαράς δοκίμου.

*

Και ει αύται μη εγίγνωσκον τί αν πράξουσι, τα σώματα αυτών εγίγνωσκον.

Και ει αύται μη εγίγνωσκον τί αν πράξουσι, αι χείρες αυτών εγίγνωσκον.

Και τα σώματα αυτών επι των πλακών κατέκλινον.

Και αι χείρες αυτών τα ιμάτια διεσκόρπιζον.

*

Ώστε η λαμπρότης της δροσεράς σαρκός εκ του ζόφου των διαρηχθέντων ιματίων ανεδύετο. Του δε κεφαλοδέσμου αφαιρουμένου, η χρυσίζουσα κόμη της νεαράς δοκίμου διεσκορπίζετο και ήγγιζεν τους λευκοτάτους ώμους αυτής. Ορώσαι δε αι γυναίκαι της γυμνής σαρκός αλλήλων έδοξεν αυταίς είναι εκπαγλότεραι και λαμπρότεραι και στιλπνότεραι εξ όσον ποτέ εφαντάσθησαν.

*

Και δυνάμεθα ιδείν ότι τα στόματα νυν τρυφερώς εφιλούντο και τα φύλλα ομοίως εφιλούντο.

*

Και δυνάμεθα μεθ’ ολιγον ιδείν ότι τα στόματα νυν κατεφίλουν αλλά και έδακνον και ενέτρωγον και έπινον αλλήλας και ουκ ηδύναντο πλέον συγκρατείν τας μικράς φωνάς αυτών.

Ούτως δε -αμφοτέροις τοις στόμασι καθ’ εκάστου σώματος- επάλευον κατασβέσαι τον αδηφάγον ίμερον, ος επί μακρόν κατέκαιεν αυτάς.

Έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό Ποιητική το 2017

Έλσα Κορνέτη

Είσαι ο υπάκουος

Είσαι

ο υπάκουος υπήκοος
μιας αυτοκρατορίας ηλεκτρονικής

ο υπάκουος υπήκοος

μιας αυτοκρατορίας πολυεθνικής

ο υπάκουος υπήκοος

μιας αυτοκρατορίας χυδαία καπιταλιστικής

ο υπάκουος υπήκοος

μιας αυτοκρατορίας εξόφθαλμα ρατσιστικής

                                                όπου τι παράξενο!

                                                Ο αυτοκράτορας απουσιάζει

κι εσύ

ακολουθώντας προσταγές

από οθόνες ψυχρές

με κατευθυνόμενα

κύματα ηλεκτρομαγνητικά

είσαι τόσο αγγελικά υπνωτισμένος
που ενώ βλέπεις εσένα τον άνθρωπο

από τη νέα πραγματικότητα

να περισσεύεις

ενώ νιώθεις ολοένα το οξυγόνο σου

να λιγοστεύει

μια απόπειρα ανταρσίας

δεν σου πέρασε ποτέ
από το μυαλό

Μαρία Κουλούρη

Χαιρετισμός

Πίνοντας με τον πατέρα μαθαίνεις

πώς πλένονται τα παστά

πώς σερβίρεται η ντομάτα

ότι το ποτό έχει άλλη γεύση χωρίς τσιγάρο

Πίνοντας με τον πατέρα μαθαίνεις

ν’ αντέχεις το βλέμμα

να μιλάς για τη μάνα

ν’ ακούς τη βροχή

να σκαλίζεις το χώμα

να λες τι άλλα νέα

να κάνεις κόμπους και μετά να τους λύνεις

Πίνοντας με τον πατέρα μαθαίνεις

πως ο χρόνος τελειώνει

τα λουλούδια ανθίζουν

τα σπίτια αδειάζουν

ο ουρανός ξεκουράζει

Πίνοντας με τον πατέρα μαθαίνεις

Ξεχειλίζουν αγάπη οι παύσεις

Από τη συλλογή «Αστικό ελάφι», εκδ. Μελάνι, 2021

Ειρήνη Μαργαρίτη

Προσευχή

Θα σου ζητήσω να κοιτάξεις αλλού

Δεν μου αρέσει να με βλέπουν να προσεύχομαι

Η μέρα είναι υπέροχη

και ο ουρανός γαλάζιος

Να με σκέφτεσαι!

Να με σκέφτεσαι,

δεν περιμένω πια

Θα σου ζητήσω να κοιτάξεις αλλού

Να μη με βλέπεις έτσι,

να κλαίω

Η νύχτα είναι άσχημη

και ο ύπνος δεν έρχεται

Να με ονειρεύεσαι!

Να με ονειρεύεσαι,

εσύ που μπορείς

Τόσο χλομός και υπέροχος!

Τα μάτια σου

Κλειστά

Σε ψάχνω ακόμα

Στο σπίτι σου,

στο δρόμο σου…

Παντού!

Από τη συλλογή Φλαμίνγκο (εκδόσεις Μελάνι, 2014)

Εύη Μαυρομμάτη

Alt & Shift

Κι εκείνοι,

μόνο με τ’ απαραίτητα εφόδια

στην πλάτη,

κάνουν –από μέσα–

μια κάθετη τομή

στην κούφια κοιλιά

που ονόμαζαν πραγματικότητα

(ό,τι έχει κατασκευαστεί διαλύεται

κι αρχίζει να φτιάχνεται εκ νέου)

Χωρίς δισταγμούς

–έχουν πλέον πειστεί πως δεν υπήρχε

άλλος τρόπος–,

χωρίς να κοιτάξουν πίσω τους

ούτε μία φορά,

πέφτουν στα τέσσερα

και ψηλαφούν το νέο έδαφος

μ’ ένα ψαλίδι στο χέρι.

Αναζητούν τους λώρους.

Το κλάμα των νεογέννητων

φθόγγων τούς προσανατολίζει.

(ο δρόμος που ανοίγεται είναι σπειροειδής·

έχει για κέντρο

εκείνο που φαντάστηκαν

ότι μπορεί να υπάρξει)

Από την ποιητική συλλογή Όχι τα λόγια (Ροές, 2018)

Ασημίνα Ξηρογιάννη

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

[1] Στο περιθώριο της ζωής ανθίζουν τα ποιήματα
[2] Κι όμως το περιθώριο είναι η αληθινή ζωή
[3] Εκεί όπου ο χρόνος δεν ορίζεται
[4] Και δεν πρέπει να κάνεις το λάθος
[5] να πεις τον αριθμό 24
[6] ή έστω να τον σκεφτείς.
[7] Τα ωραία έρχονται μετά:
[8] Όταν πέφτεις στο κενό του χρόνου,
[9] Όταν ταλαντεύεσαι μαγικά ανάμεσα στο πάντα και το ποτέ,
[10] Όταν αιωρείσαι πάνω από τη λευκή κόλλα χαρτί,
[11] Τότε αλλάζει ο μέσα σου ρυθμός
[12] Και το εσωτερικό τοπίο φωτίζεται
[13] Τότε η αμηχανία σου μοιραία γίνεται λέξη
[14] Και η λέξη γίνεται στίχος.
[15] Στίχος που δεν χωρά σε μια συμβατική μέρα,
[16] Που δεν μπορεί να κλειστεί μέσα σε 24 ώρες -αλλοίμονο!-
[17] Το ξέρεις πια! Σε ένα άχρονο παρόν ανθίζουν τα ποιήματα
[18] Όταν δεν είσαι αναγκασμένος να μετράς τις ώρες
[19] Και να πρέπει να τις βγάζεις πάντα 24,
[20] Όταν τολμάς να επινοήσεις μια δική σου ώρα,
[21] Τη δική σου ώρα που θα ’ναι συνώνυμη της αιωνιότητας,
[22] Που θ’ αποτελείται από άπειρα λεπτά και δευτερόλεπτα,
[23] Άπειρα ερεθίσματα της ψυχής και της νόησης.
[24] Την ώρα που συνιστά τον δικό σου λόγο για το άρρητο
[25] Την 25η Ώρα: την Ποίηση

Ποιήματα 2009-2017, Εκδόσεις Βακχικόν 2021

Ευτυχία Παναγιώτου

Βυζαντινός θίασος

Η αμαρτία είναι βυζαντινή

κι ο έρωτας αρχαίος

― Μάνος Χατζιδάκις

Ονειρεύτηκα ένα ’ξωτικό πουλί,

τα ξέφρενα φτερά του.

Και με παγόνια επ’ ώμου,

οι φτέρνες μου φέγγρισαν ― πυγολαμπίδες.

Χαλινάρι δεν πάτησα

στο γέλιο τους.

Η ζωή είναι βέρα πολύτιμη

που σου περνούν στο σκοτάδι

με μισόκλειστα μάτια.

Κι είπα, Έτσι θα πεθάνω.

Όταν θα επι-

ταχύνουμε φουλ.

Σκάνδαλό τους το φρένο.

Μ’ ανοιγμένο φουστάνι,

παραζάλη θα γίνω.

Και στη νάρκη σκανδάλη.

Με μουγκρίσαν τα ντούκια, πώς τ’ αλάνια σφυρίξαν,

τα βέλη, που-στρίψαν-βουίξαν-Τραβέρσα,

μαδούσαν την πίστη.

Και για ντάμα μού χαρίζουν το σκουπόξυλο,

να χορεύω ήσυχα το νυφικό μου.

Προσοχή Οικογένηα, Προσοχή Οικογένηα

Αρχαίος τηλεπλανήτης.

Από τη συλλογή Χορευτές, Κέδρος 2014.

Μαρία Πατακιά

ΤΟ ΔΗΛΗΤ Ή ΡΙΟ

Χιόνι, Χιονάτη!

Να, Χιονάτη, να ένα μήλο!

Αλλά

Σκάρτο από δηλητήριο το μήλο της γνώσης.

Η σύγχρονη Χιονάτη,

έμβολιασμένη, με ανοσία,

και πλέον

υπερήλικη παραμυθιών,

αφού

γεύτηκε καλά καλά το μήλο,

πέταξε το υπόλειμμά του

στο ρείθρο του πεζοδρομίου

και συνέχισε αγέρωχη

την πορεία της

«πέραν του καλού και του κακού…»

Και τώρα;

Τι θα γίνει η μάγισσα,

εξόριστη απ’ το παραμύθι;

Κι ο πρίγκιπας θα μείνει δίχως ρόλο;

Πετάει το δηλητηριασμένο ρόλο

η Χιονάτη.

Για να υπάρξει.

Από την υπό έκδοση συλλογή "...κι ύστερα δεν υπάρχεις", εκδ. Μελάνι

Λίνα Στεφάνου

Ο πόνος της γης

Υπάρχουν διαφορετικοί πόνοι.

Πόνοι που τρυπώνουν σαν το κρύο

κάτω από το λεπτό σου πουκάμισο.

Πόνοι που μουδιάζουν τα χείλη

ή που σταματούν την καρδιά σου.

Πόνοι βουνά και πόνοι χαράδρες.

Πόνοι σαν μικρά πουλιά και πόνοι

σκοτεινοί, σαν θαλάσσιες αμοιβάδες.

Υπάρχουν πόνοι σαν ρούχα πλυμένα

σε κοινή θέα απλωμένα.

Πόνοι μονόλογοι μέσα στη νύχτα.

Πόνοι που εκτείνονται σαν 140 χλμ. βιβλία

αδιάβαστα, προς πώληση, σε σειρά ευθεία.

Πόνοι σαν Μικρά Βιενέζικα Βαλς.

Ημιτελείς σφαγές και μάχες ματαιωμένες.

Πόνοι αρρώστιες, σαν τανκς θανατηφόρα.

Ο πόνος της γης είναι το ρίγος

που διαπερνά με συστολή το κλαδί

σαν πέφτει το φύλλο του στη γη.

Υπάρχουν πολλοί πόνοι

διαφορετικοί όσο τα όνειρα,

πολύχρωμοι όσο τα φυτά,

άγριοι όσο η θάλασσα και τα ζώα.

Πόνοι ραμμένοι σε όρθιους ή κυρτούς

ανθρώπινους ώμους καταβεβλημένους.

Πόνοι που καθορίζουν την ύπαρξή μας

κι αμείλικτοι, σαν ιερά παράσημα,

μέχρι τον τάφο μάς συνοδεύουν.

Από την τελευταία συλλογή με γενικό τίτλο ΚΡΑΚ, εκδ. NOMAS Biblia

Ελένη Τζατζιμάκη

[…]

Με εμπροσθοβαρείς ιδέες

Επανδρώθηκε το καραβάνι του χρόνου

Κι έγινε καρουζέλ για άλογα κούρσας

Ικανά να δρασκελίσουν τις δεκαετίες 

αψηφώντας τον κουρνιαχτό και τον ίλιγγο.

Οι νέες εποχές καμιά φορά

Υψώνονται και πάνω από τον εαυτό τους

Φέροντας προληπτικά ειδική σήμανση

για εφήβους κοντά στα 18 ώστε

Να μπορούν να φτάνουν τα πόδια

Με κάποια ασφάλεια στους αναβατήρες

και κάποια σωφροσύνη

σύμφωνη με την ολκιμότητα των περιστάσεων.

Για τους ολίγους, 

ένας μικρός φόβος υπήρχε

Τα γκέμια στα χέρια

Να φτάνουν τόσο όσο.

Αλλά αυτό λίγη σημασία θα  είχε καθώς

Η φόρα και η φορά είναι

κυρίως

δουλειά της Ιστορίας.

Κι αν είχε πάει κάτι λάθος;

Και για εκείνη την περίπτωση

Είχε προβλεφθεί σοφά

η πλήρης  μεταστροφή του αναβάτη

  σε μούλο.

[…]

    Ποίημα-απόσπασμα από την ποιητική ενότητα «Οι νέες εποχές» της  επερχόμενης ποιητικής μου συλλογής με τίτλο «114».

Ελευθερία Τσίτσα

Ο Σεζάν στη στάση του μετρό

Τα πεζοδρόμια της πόλης γέμισαν τάφους·

στενούς, τετράγωνους τάφους χωρίς επιγραφές.

Ανυποψίαστοι περαστικοί βαδίζουν πάνω τους

αγνοώντας πλήρως το δράμα που

εκτυλίσσεται υπογείως.

Κάποιοι πεζοί παρατηρούν μια ανεπαίσθητη ανωφέρεια,

τη διαφορά επιπέδου ανάμεσα στους αρμούς

και το κακότεχνο τσιμέντωμα από 

τα συνεργεία των τεχνικών υπηρεσιών·

παραπατούν ελαφρώς ή σκοντάφτουν και

αποδίδουν το γεγονός στην αφηρημάδα τους,

ή στο κουδούνισμα του κινητού.

Ποιος θα φανταζόταν όμως ότι εκεί

είναι θαμμένα ζωντανά λείψανα δέντρων:

κουτσουπιές, λεύκες, ακακίες Κωνσταντινουπόλεως

και άλλα είδη που λέγεται ότι προάγουν

την αισθητική του αστικού τοπίου

με το πλούσιο, σκιερό φύλλωμα

και τον ανθεκτικό κορμό τους.

Μερικά από αυτά τα δέντρα διατηρούν ακόμα

συρρικνωμένες ρίζες που ψυχορραγούν·

οι χυμοί τους –ελάχιστοι κι ασθενικοί-

κυλούν αργά μέχρι να συναντήσουν

μια ιδέα χώματος, το απειροελάχιστο

ίχνος φωτός.

Κάθε φορά που ακούω το προσδοκώ ανάστασιν

νεκρών οραματίζομαι τη λήξη αυτού του δράματος

εν μέσω δαιμονικής βουής που δεν θα αναγγέλλει

τη Δευτέρα Παρουσία αλλά την ολοκλήρωση

της νέας γραμμής του μετρό.

Για περισσότερη ποίηση διαβάστε ακόμα:

14+ ερωτικά ποιήματα από σύγχρονους Έλληνες ποιητές για να αφιερώσετε την Ημέρα των Ερωτευμένων (allyou.gr)

Γυναικείες φωνές: η Αγγελική Λάλου και το allyou.gr αποχαιρετούν τη χρονιά με 23 ποιητικές συλλογές του 2023

11 ποιητικές συλλογές από δυνατές σύγχρονες ελληνικές γυναικείες φωνές (allyou.gr)