Πολίνα Πρελορέντζου: "Η έμπνευση μας χρωματίζεται από τα γεγονότα της ζωής μας"

Είμαι η Πολίνα, 39 ετών, μουσικός. Δασκάλα φωνητικής συγκεκριμένα.
Επέλεξα να «ξεστρατίσω» απ’ όταν ήμουν παιδί ακόμα- και να γίνω καλλιτέχνης. Επέλεξα να μην αποταμιεύω χρήματα και να επενδύω όσα έχω στο να αποκτήσω επιπλέον γνώση. Σπουδάζω ακόμα και πιθανότατα να μη σταματήσω ποτέ να το κάνω. Δίνω κοντά ένα ενοίκιο για να πληρώσω τις σπουδές μου, χρήματα που ποτέ δε θα αποσβέσω κάνοντας αυτό το επάγγελμα.
 

Οι περισσότεροι με θεωρούν ονειροπόλα... γιατί δεν εργάζομαι σε ένα γραφείο. Αλλά όπως λένε κάνω το χόμπι μου. Χωρίς το “χόμπι” όμως το δικό μου και του σιναφιού μου, η ζωή κάθε ανθρώπου- καλλιτέχνη ή μη - θα ήταν πιο βαριά. Γιατί σε εμάς καταφεύγουν οι ψυχές όλων για να χαρούν, να λυπηθούν, να προβληματιστούν, να εκφράσουν πόνο, αγάπη, έρωτα... είμαστε αυτοί που κάνουμε τη ζωή λίγο πιο ελαφριά και γλυκιά. Όταν περιορίζεται η δική μας φωνή, περιορίζονται αντίστοιχα οι φωνές όλων. Γιατί είμαστε ένα. Κάπως έτσι, εν μέσω πανδημίας, η φωνή μας τρεμόπαιξε, έσπασε, αποδυναμώθηκε- δυνάμωσε, πάντως δεν έσβησε. 

Λίγες  μέρες πριν ενταχθεί στο καθημερινό λεξιλόγιο όλων, η λέξη καραντίνα, η ζωή κυλούσε ήρεμα. Τα νέα μας πληροφορούσαν για έναν ιό που σκοτώνει ανθρώπους στην Κίνα. Κι έτσι συνεχίζαμε να ζούμε ανέμελα και ήρεμα καθώς όλα αυτά συνέβαιναν κάπου πολύ μακριά από εμάς! Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι έφτασαν στην Ελλάδα τα πρώτα θετικά κρούσματα, είχαμε ήδη σταματήσει να δουλεύουμε, να κάνουμε βόλτες και να κυκλοφορούμε ελεύθερα στους δρόμους. Για έναν καλλιτέχνη, ίσως αυτή η συνθήκη να μοιάζει και κάπως ιδανική. Ένα παιχνίδι φαντασίας με σάρκα και οστά, που βοηθά στη γέννηση της έμπνευσης. Ίσως και όχι... κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, οπότε οι μέρες της καραντίνας πέρασαν με ανάμεικτα συναισθήματα. Στην αρχή αμηχανία.

Προσωπικά, άρχισα να προσαρμόζομαι στη νέα τάξη πραγμάτων σχετικά σύντομα... μπόρεσα να περιποιηθώ τον εαυτό μου. Να με ταΐσω με υπέροχα σπιτικά φαγητά, να τα γευτώ με την ησυχία μου, όποια ώρα επιθυμούσα, χωρίς το άγχος της καθημερινότητας. Εξέφρασα όλη την καλλιτεχνική μου φύση μέσα στο σπίτι. Ζωγράφισα, τραγούδησα, δημιούργησα το δικό μου mini home studio. Πέρασα ώρες μελετώντας και τραγουδώντας. Κι ενώ αρχικά είχα πολλές συστολές να μην ακουστώ και ενοχλήσω, με έκπληξη άκουσα τα λόγια των γειτόνων μου που μου έλεγαν να δυναμώσω τον ήχο μου γιατί παίρνουν ζωντάνια και χαρά μέσα στα κλειστά σπίτια τους. Άρχισαν όλοι να με αποκαλούν με το μικρό μου όνομα και σε κάθε ευκαιρία μου τραγουδούσαν κι εκείνοι αγαπημένες τους μελωδίες. Κι έτσι σταματήσαμε να είμαστε άγνωστοι συγκάτοικοι.. 
 

Παρακολουθούσα τα χρώματα της μέρας, τις εναλλαγές του φωτός και την μετάβαση της φύσης από τον χειμώνα στην άνοιξη, εντελώς αβίαστα και ήρεμα ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζε... το νόμισμα όμως έχει όντως δύο όψεις... Οι μέρες περνούσαν και τα πράγματα σοβάρευαν πολύ επικίνδυνα. Τίποτα δεν έμοιαζε πως θα επιστρέψει στην κανονικότητα.

Τα χρήματα λιγόστεψαν... Ο καλλιτεχνικός κλάδος άρχισε να αιμορραγεί... οι παραστάσεις παντός είδους: θεατρικές, μουσικές, ακυρώθηκαν. Και κανείς δεν ήξερε αν όλο αυτό είναι κάτι προσωρινό ή μόνιμο. Κανείς δεν ξέρει ακόμα. Στη δική μου καλλιτεχνική δουλειά, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα... οι μαθητές δεν επιστρέφουν εύκολα στις αίθουσες διδασκαλίας. Υπάρχει φόβος για το μέλλον. Το επάγγελμά μας κλονίζεται παγκοσμίως. Χωρίς τους μαθητές- καλλιτέχνες του σήμερα, δε θα υπάρχουν και οι επαγγελματίες- καλλιτέχνες του αύριο.
Ωστόσο εγώ συνεχίζω να ελπίζω. Η ιστορία έχει δείξει πως η μουσική χαρακτηρίζει ολόκληρες περιόδους κοινωνικοπολιτικών αλλαγών. Οι καταστάσεις που βιώνουμε σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο, επενδύονται μουσικά. Περίοδοι ειρήνης, πολέμων, κοινωνικών προβληματισμών, επαναστάσεων, έχουν τη δική τους μουσική και τον δικό τους στίχο να εκφράσει το καθρέφτισμα των καταστάσεων αυτών επάνω στον άνθρωπο.



Συνεχίζω λοιπόν να ελπίζω πως οι καλλιτέχνες, παρά τις δυσκολίες και το ανέλπιστο γεγονός που βιώνουμε παγκοσμίως, θα συνεχίσουν να γράφουν, να παίζουν, να ζωγραφίζουν, να τραγουδούν! Πώς θα δικαιολογήσουν άλλωστε τον τίτλο του ονειροπόλου, του μποέμ...  η έμπνευση μας χρωματίζεται από τα γεγονότα της ζωής μας.
Όσο η ζωή προχωράει, τόσο η έμπνευση και η καλλιτεχνική δημιουργία θα συνεχίσει να υπάρχει. Ίσως όχι με τον τρόπο που είχαμε συνηθίσει ως τώρα. Αλλά εμείς θα τη βρούμε την άκρη. Θα χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα ώστε να ενωθούμε και να ακουστούμε δυνατά! Θα προσαρμόσουμε τις σκηνές, τα μικρόφωνα, τον τρόπο προσέγγισης του κοινού μας και θα συνεχίσουμε να δίνουμε ελπίδα, για εσένα, για εμένα, για όλους μας!