Πόσο έτοιμη είσαι για "φτου ξελευτερία;"

Κακά τα ψέματα… ας μην κοροϊδευόμαστε, όταν πέσουν οι μάσκες… δηλαδή όταν σου πούνε ότι ολοκληρώθηκε η άρση των περιοριστικών μέτρων, πόσο έτοιμη είσαι πράγματι να ανοίξεις την πόρτα σου και να βγεις έξω…

Οι τελευταίες αναμνήσεις που έχεις από πριν την ανακοίνωση του lockdown ήταν φοβισμένοι μασκοφόροι που είχαν κατακλύσει τα μέσα μαζικής μεταφοράς, κάνοντας τα βαγόνια και τους διαδρόμους του μετρό να θυμίζουν σκηνικό του Grey’s Anatomy. Μέχρι να τελειώσει η καραντίνα, το Grey’s anatomy έδωσε στα νοσοκομεία της Αμερικής πολύτιμο υγειονομικό υλικό που χρησιμοποιούσε στα γυρίσματά του και παράλληλα σου κρατούσε συντροφιά στο σπίτι με τα επεισόδια του 16^ου κύκλου – μάλιστα μαζί με το φινάλε (ίσως) της ελληνικής καραντίνας να δεις και το φινάλε της σεζόν…

Η δική σου ωστόσο ζωή όσο κι αν θυμίζει επεισόδιο ιατρικής σειράς μπήκε σε ένα ιδιόρρυθμο pause εδώ κι αρκετό καιρό και το διάστημα που μεσολάβησε ξέρεις ότι έχει αλλάξει πολλά, ακόμα κι αν δεν επηρεάστηκες άμεσα από τον ιό.

Ο αρχικός ενθουσιασμός και η αισιοδοξία που συνόδευε την αγωνία για το πότε θα ακούσεις τη χαρμόσυνη είδηση της άρσης των περιοριστικών μέτρων που θα σήμαινε ένα πρώτο «φτου ξελευθερία» ξαφνικά μεταλλάσσεται σε αμηχανία.

Η αύξηση της κίνησης πεζών ανθρώπων που πρόσεξες να συμβαίνει στη γειτονιά σου την Κυριακή και τη Δευτέρα του Πάσχα, λες κι όντως ο κόσμος αναστήθηκε και βγήκε στους δρόμους να το αποδείξει, ενώ στην αρχή σε έκανε να χαμογελάσεις, όταν επιχείρησες να βγεις κι εσύ βόλτα έχοντας στείλει το πολυπόθητο «6» γύρισες άρον άρον σπίτι, γιατί γύρω από τα παρκάκια και τις πλατείες γινόταν το αδιαχώρητο και δεν ένιωθες έτοιμη να συγχρωτιστείς… πόσο μάλλον να συνωστιστείς. Κι απορείς πού βρήκαν οι υπόλοιποι το θάρρος να βιαστούν και να κάνουν από μόνοι τους αυτό το πρώτο βήμα που τους φέρνει πιο κοντά στην ελευθερία.

Κι ενώ έχεις βαρεθεί, έχεις μπαφιάσει, έχεις απαυδήσει με το «μένουμε σπίτι»… Είτε αξιοποίησες δημιουργικά το χρόνο σου φτιάχνοντας ψωμί, βλέποντας όλες τις παραγωγές της Στέγης, παρακολουθώντας τη μία σειρά μετά την άλλη στο Netflix, διαβάζοντας τον Οδυσσέα ή το Ξανακερδίζοντας τον χαμένο χρόνο… Είτε δεν πρόλαβες να πάρεις ανάσα γιατί έπρεπε να δουλεύεις ασταμάτητα ή γιατί είχες επωμιστεί επιπλέον και τη δημιουργική απασχόληση ή το home schooling των παιδιών σου... Eίτε αναβίωσες τον έρωτά σου, είτε τα χάλασες με τη σχέση σου… Είτε τα βρήκες με τον εαυτό σου, βιώνοντας με επιτυχία μια εσωτερική αναζήτηση… Είτε είσαι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και δεν αντέχεις ούτε ένα λεπτό κλεισμένη ακόμα στο σπίτι… Μέχρι τώρα η στέρηση της ελευθερίας σου ήταν η υπ’ αριθμόν 2 έγνοια σου – καθώς η υγεία παρέμενε το νούμερο 1. Τώρα όμως που η ανάκτηση της ελευθερίας σου πλησιάζει, το αίσθημα που μοιάζει να υπερτερεί δεν είναι η χαρά… αλλά η αγωνία και η ανασφάλεια.

Είσαι έτοιμη να αφήσεις την ασφάλεια του σπιτιού σου;

Τι συνέβη εκεί έξω while you were sleeping… ή όσο ήσουν ασφαλής στο σπιτάκι σου; Είσαι πράγματι έτοιμη να μάθεις; Πρώτα απ’ όλα είσαι έτοιμη να βγάλεις τη μάσκα σου κι είσαι εντάξει και με το ενδεχόμενο να βγάλουν κι οι υπόλοιποι τη δική τους; Είσαι σίγουρη ότι είσαι έτοιμη να αναπνεύσεις ξανά άφοβα και ελεύθερα… Είσαι έτοιμη να βγάλεις τα γάντια και να αφήσεις τα χέρια σου να αγγίξουν ξανά και να αγγιχτούν; Είσαι έτοιμη να γυρίσεις στη δουλειά σου; Υπάρχει ακόμα η δουλειά σου και πόσο επηρεάστηκε απ’ όλο αυτό που μεσολάβησε και που ακόμα είναι νωρίς για να ξέρεις τι ακριβώς σε περιμένει – και τι περιμένει όλους μας; Κι ενώ σου έλειψε πρωτίστως η επαφή, η αγκαλιά, η οικογένεια και οι δικοί σου άνθρωποι πόσο έτοιμη είσαι να τους αγκαλιάσεις ξανά.

Πόσο ίδια θα είσαι όταν ανοίξεις την πόρτα για να βγεις; Πόσο ίδιοι θα είναι όλοι οι άλλοι όταν ανοίξουν τη δική τους πόρτα για να βγουν έξω. Πόσο ίδια θα είναι η ζωή, η πόλη, οι ρυθμοί όταν πατήσεις πάλι το play;    

Ακόμα κι αν ανήκεις στον άμαχο πληθυσμό, βίωσες και βιώνεις έναν «πόλεμο». Ένας αόρατος εχθρός ανέτρεψε την καθημερινότητα της πλειοψηφίας των ανθρώπων του πλανήτη. Πολλές χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Είτε έχεις δικούς σου ανθρώπους σε αυτή τη θλιβερή λίστα είτε όχι, ο κόσμος ολόκληρος είναι σε πένθος και θλίψη. Μένοντας σπίτι, με την ασφάλεια και τη διατήρηση της υγείας των άλλων και της δικής σου, αυτή η θλίψη δεν έχει βρει τον χώρο και τον χρόνο να κατακάτσει ούτε εσύ ούτε κανείς άλλος έχει προλάβει να τη διαχειριστεί. Ωστόσο υπάρχει. Κάνει την ατμόσφαιρα βαριά, την αναπνέεις παρά τα αρώματα της άνοιξης, και την ανασαίνεις παρά τη μάσκα.

Βγαίνοντας ωστόσο από το σπίτι θα έρθεις αντιμέτωπη με τη νέα πραγματικότητα και τη νέα τάξη πραγμάτων. Με ή χωρίς κορωνοϊό, τώρα ξέρεις πόσο ευάλωτη είσαι και πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και σίγουρο. Με ή χωρίς μικρόβια, τώρα ξέρεις ότι μια απειλή μπορεί να έρθει ξαφνικά και από το πουθενά και να ανατρέψει όλες τις σταθερές και τις βεβαιότητές σου. Τώρα ξέρεις πως τίποτα δεν μπορεί να μείνει ίδιο εκτός ίσως από το σπίτι σου…

Μήπως, τελικά, να μείνεις σπίτι σου λίγο ακόμα;