Γιατί δεν νιώθεις με τίποτα ευτυχισμένη;

Γκρινιάζεις, ας πούμε, γιατί δεν έχεις αρκετά λεφτά να πας το ταξίδι των ονείρων σου ή έστω ένα τριήμερο στη Λούτσα. Για αυτό έχεις μούτρα, για αυτό είσαι τόσο αφήστεμενακλάψωμόνη. 

Και κάποια στιγμή κοιτάς το πορτοφόλι σου, και ω, θεοί, έχεις χρήματα να πας αρκετά πιο μακριά από την Αρτέμιδα. Και πας ένα Παρίσι. Και περνάς ωραία. Αλλά δεν νιώθεις ευτυχία. 

Άλλο παράδειγμα. Η δουλειά. Βαρυγκομάς, φίλη μου. Τη σιχαίνεσαι. Τη μισείς. Ξέρεις ότι αυτή είναι η πηγή όλων των δεινών που σε κατατρέχουν μετατρέποντάς σε σε ηρωίδα αρχαίου δράματος εν έτει 2019. Και μάντεψε, βρίσκεις άλλη. Καλύτερη. Με καλύτερα χρήματα. Με καλύτερο περιβάλλον. Και πάλι δεν είσαι ευτυχισμένη. 

Τι φταίει, μπορείς να μου πεις;
Καλά, άστο, θα σου πω εγώ. 

Έχεις μάλλον παρερμηνεύσει την έννοια της ευτυχίας. Ένα ωραίο ταξίδι μπορεί να σε γεμίσει εικόνες, να σου ανοίξει το μυαλό και να διευρύνει τους ορίζοντές σου, να σε κάνει να νιώσεις ικανοποίηση. Ευτυχία όμως;

Μια καλή δουλειά είναι μια μεγάλη επιτυχία. Είναι όμως ευτυχία η εργασία; Μπορείς να νιώσεις τυχερή, ικανή, πλήρης, δημιουργική. Ευτυχισμένη όμως;

Ίσως φταίει που ζητάς πολλά από τον εαυτό σου, ίσως που δεν έχεις μάθει να εκτιμάς τα λίγα, τα απλά και τα ουσιαστικά. 

Ίσως γιατί δεν ξέρεις ότι η ευγνωμοσύνη μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ευτυχισμένη γιατί να, μόλις είδες την πρώτη παπαρούνα της άνοιξης.

Ευγνωμοσύνη, η λέξη κλειδί. Και η ευτυχία, ξέρεις, είναι αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει.