Όποιος λέει ψέματα δεν πέφτει μες τα αίματα

Το μικράκι σου, το παιδί σου που στα λέει όλα, το καλό σου. Και έρχεται η μέρα που ανακαλύπτεις ότι έχει αρχίσει να λέει ψέματα. Ότι η μυτούλα του, να, κάπως μεγαλώνει. 

Και ψιλοφρικάρεις ως μάνα. Το δικό μου παιδί;! Κι όμως, αυτό δείχνει ότι το δικό σου παιδί, αλλά και όλα τα υπόλοιπα, απλά μεγαλώνει. 

Και σίγουρα υπάρχουν ορισμένες περιπτώσεις στις οποίες το ψέμα έρχεται τόσο φυσιολογικά στο στοματάκι του και τόσο δικαιολογημένα: 

1. Φοβάται μην το μαλώσεις

Και δεν παραδέχεται ότι αυτός ήταν που έριξε κάτω το πιάτο, κυνήγησε τη γάτα, μάλωσε το σκύλο, κι έριξε το καντήλι, ντίλι ντίλι. Το παιδί αμύνεται γιατί πραγματικά δεν ήθελε να κάνει τη ζημιά. Γιατί να την πληρώσει άδικα;

2. Δεν θέλει να στεναχωρηθείς

Μαμά, είναι τέλειο το ριζότο που έφτιαξες, θα πει, κι ας είναι το πιάτο του ανέγγιχτο. Μαμά, είσαι πολύ όμορφη, κι ας είσαι τα μαύρα σου τα χάλια. Μικρά, γλυκά ψεματάκια που καμιά φορά τα έχουμε ανάγκη. Κι ας ξέρουμε.

3. Δεν ξέρει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα

Μέχρι να γίνει 7 θα έχει καταφέρει να τα διακρίνει. Όταν είναι όμως μικρό ακόμα όλα είναι ένα κουβάρι μπερδεμένο στο μυαλό του.

4. Απλά σε μιμείται

Όταν σε βλέπει να λες ψέματα, είναι φυσικό και επόμενο να σε αντιγράψει. Για να λέμε αλήθειες μεταξύ μας.