Coco: Η παιδική ταινία που πήρε 2 βραβεία Όσκαρ

Η Pixar το έκανε πάλι το θαύμα της και η 19η ταινία της πήρε το Όσκαρ Kαλύτερου Animation και Καλύτερου Τραγουδιού!

Μια ταινία που μπορείς άνετα να δεις ακόμα κι αν δεν συνοδεύεις παιδί στο σινεμά, μια συναρπαστική ιστορία που είναι πολύ περισσότερο από ένα κινούμενο σχέδιο.

Αυτή η πολύχρωμη περιπέτεια τιμά τις μεξικάνικες παραδόσεις και σε ταξιδεύει στην πολύβουη Χώρα των Ζωντανών αλλά και στη μαγική Χώρα των Προγόνων με όχημα τη μουσική ή ακόμα καλύτερα την αγάπη για τη μουσική.

Παρά τη μυστηριώδη οικογενειακή απαγόρευση της μουσικής -η οποία κρατάει ολόκληρες γενιές-, ο Μιγκέλ ονειρεύεται να γίνει διάσημος μουσικός όπως το είδωλό του, Ερνέστο δε λα Κρουζ. Μετά από μερικά αλλόκοτα γεγονότα, και λαχταρώντας να αποδείξει το ταλέντο του, ο Μιγκέλ θα βρεθεί στην εκθαμβωτική, συναρπαστική και πολύχρωμη Χώρα τον Προγόνων. Με συνοδοιπόρο έναν γοητευτικό απατεώνα που ακούει στο όνομα Έκτωρ, ο Μιγκέλ θα ζήσει ένα απίστευτο ταξίδι που θα φανερώσει την κρυφή ιστορία της οικογένειας του.

Μια γιορτή που τιμά την οικογένεια και την τέχνη του να μένεις αξέχαστος

«Το COCO έχει να κάνει με ένα 12χρονο αγόρι που έχει μεγάλα όνειρα» λέει ο σκηνοθέτης Lee Unkrich. «Έχει να κάνει με μία οικογένεια που παλεύει για τα προς το ζην με παραδόσεις και πολλή αγάπη. Αυτό που έχει το πιο ενδιαφέρον στην ταινία είναι ότι αυτό το αγόρι θα μπορούσε να είναι ο γιος μου. Η οικογένεια θα μπορούσε να μένει στο διπλανό σπίτι. Η γλυκιά, αυταρχική γιαγιούλα που επιμένει να φας όλο σου το φαγητό θα μπορούσε να είναι η γιαγιά σου. Υπάρχει κάτι το οικείο για όλους μας σ’ αυτή την ιστορία. Αυτό την κάνει πολύ ξεχωριστή».

Το παγκόσμιο θέμα της οικογένειας άρεσε στους δημιουργούς. «Είμαστε όλοι μέρος μιας οικογένειας» λέει ο έτερος συν- σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος Adrian Molina. «Αυτές οι σχέσεις είναι πανέμορφες και σύνθετες. Αλλά η οικογένεια διαμορφώνει αυτό που είμαστε, κι αν είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε τους προγόνους μας, θα αναγνωρίζαμε τον εαυτό μας σ’ εκείνους;».

Ο Unkrich προσθέτει: «Αναγνωρίσαμε την κοινή ανάγκη να μας θυμούνται, να νιώθουμε ότι μετράμε για τους άλλους καιρό μετά το πέρασμα μας από εδώ. Παρομοίως, υπάρχει έντονη ανάγκη να κρατήσουμε ζωντανές τις αναμνήσεις των αγαπημένων μας. Όταν μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας και δημιουργούμε τις δικές μας, χτίζουμε αυτή τη σύνδεση ανάμεσα στις γενιές και αυτό είναι μεγαλύτερο από την καθημερινότητα μας».

Ένα παραμύθι για δύο κόσμους

Το Coco διαδραματίζεται σε δύο ξεχωριστούς, αλλά παράλληλους κόσμους: Τη Χώρα των Ζωντανών και τη Χώρα των Προγόνων. Κατά τη διάρκεια του χρόνου, αυτοί οι δύο κόσμοι συνυπάρχουν ανεξάρτητα, αλλά αρμονικά – μία μέρα το χρόνο όμως συναντούν ο ένας τον άλλο. «Η Ντία ντε λος Μουέρτος είναι σαν μία μεγάλη οικογενειακή συγκέντρωση που ενώνει τους νεκρούς με τους ζωντανούς» λέει ο σκηνοθέτης. «Αλλά δεν έχει να κάνει με το πένθος. Είναι μια γιορτή. Έχει να κάνει με τις αναμνήσεις όλων των μελών και των αγαπημένων που έχουν φύγει και τους κρατάμε κοντά μας».

Παρ’ όλο που αυτοί οι δύο κόσμοι σχεδιάστηκαν έτσι ώστε να είναι αντίθετοι, ο συν-σκηνοθέτης και συν- σεναριογράφος Adrian Molina λέει ότι μοιράζονται βασικά χαρακτηριστικά. «Είναι και οι δύο γεμάτοι με χρώμα, μουσική και χαρά» λέει. «Οι χαρακτήρες, είτε ζωντανοί είτε νεκροί, είναι αισιόδοξοι και τελείως αφοσιωμένοι στις οικογένειες τους».

Συντελεστές:

Σενάριο: Adrian Molina, Matthew Aldrich

Σκηνοθεσία: Lee Unkrich, Adrian Molina

Ακούγονται: Anthony Gonzalez, Gael García Bernal, Ana Ofelia Murguía, Renée Victor, Jaime Camil, Sofía Espinosa, Luis Valdez, Lombardo Boyar, Benjamin Bratt, Edward James Olmos, Alanna Ubach, Selene Luna, Alfonso Arau, Herbert Siguenza, Octavio Solis, Gabriel Iglesias, Cheech Marin, Blanca Araceli 

Μουσική: Michael Giacchino