ΠΑΙΔΙ
Η θεία Αλεξάνδρα σε αγαπάει
Η σωματική επαφή είναι δικαίωμα, όχι υποχρέωση
Προχθές συνάντησα μια γνωστή μου από τον δημοσιογραφικό χώρο και καθώς κρατούσε αγκαλίτσα τον μικρούλη της, θα ήταν 2 ετών βία, αυθόρμητα έκανα την κίνηση να του χαϊδέψω λίγο το μπλουζάκι και να του μιλήσω.
Λάθος, μέγα λάθος. Ο πιτσιρικάς έβαλε αμέσως μια φωνή –τσιρίδα και έσπρωξε το χέρι μου μακριά του.
Ποια θα ήταν η πρώτη σου σκέψη εάν βρισκόσουν στη θέση μου;
- Πως το παιδί είναι αντικοινωνικό/ κακομαθημένο;
- Πως έχει κάποιο πρόβλημα ανάπτυξης;
- Πώς δεν του άρεσε η παρουσία σου;
- Αχ, αυτά τα terrible twos;
Πάντως, σε αυτή την αντίδραση, το πρώτο που σκέφτεσαι, και ίσως και το τελευταίο, είναι ότι αυτός που έχει το θέμα είναι το παιδί.
Όχι εγώ που πήγα να πλησιάσω ένα παιδάκι που με έβλεπε πρώτη φορά.
Που πήρα το δικαίωμα να το ακουμπήσω.
Που την ίδια ώρα μιλούσα, άρα απασχολούσα, τη μαμά του, την ολόδική του μαμά.
Που θεώρησα ότι οκ, δίχρονο είναι, θα έχει και άποψη;
Που περίμενα να μου χαμογελάσει και ίσως και να απλώσει τα δυο του χεράκια αφού αμέσως θα καταλάβει πόσο αγαπώ τα παιδάκια;
Να σου πω κάτι; Όχι, ούτε οι αγκαλιές, ούτε τα φιλάκια, ούτε η παραμικρή σωματική επαφή είναι κάτι δεδομένο. Και δεν πρέπει να είναι, κυρίως όταν αναφερόμαστε σε άτομα που δεν λέγονται μαμά ή μπαμπάς.
Και αυτός είναι κανόνας και θα τον μάθει αργότερα το παιδί- απλά στην ηλικία αυτή λειτουργεί πολύ σωστά το ένστικτο με αποτέλεσμα την άμυνα σε οτιδήποτε άγνωστο, ξένο και εν δυνάμει επικίνδυνο.
Θα είμαι πάντα η θεία Αλεξάνδρα- αλλά θα γνωριστούμε αργότερα, μικρέ μου φίλε.
