Γιατί φοβάσαι να πλησιάσεις απωθημένους «ουρανούς»;

Πρώτοι διδάξαντες οι Ρέιτσελ και Ρος χθες, ή μάλλον η Τζένιφερ Άνιστον κι ο Ντέιβιντ Σουίμερ γιατί οι πρώτοι εκπλήρωσαν τις προσδοκίες τους ως ένα σημείο στο φανταστικό κομμάτι, στο ρεαλιστικό υπήρξε το πρόβλημα. Αποκλείεται να μη σκίρτησε κάτι μέσα σου μετά την χθεσινή κατάθεση στο επετειακό επεισόδιο των Friends από την Άνιστον ότι εκείνη κι ο Σουίμερ μοιράζονταν κι άλλα συναισθήματα εκτός από τη κούραση των γυρισμάτων.

Όλοι μας κάνουμε προβολές όταν ακούμε τέτοιες ιστορίες, κυρίως όταν έχουμε κι εμείς ανάλογα ράμματα στο βιογραφικό των σχέσεών μας. Μόνο που τέτοιες εξομολογήσεις όπως αυτή της Άνιστον είναι ιδιαίτερα κομβική για όλους εμάς για τον εξής λόγο: εάν ο δισταγμός όσων μετρούν απωθημένα στη προσωπική τους ζωή (θα εστιάσουμε σ΄αυτού του είδους τώρα) έγκειται στον φόβο της απόρριψης από την άλλη πλευρά για διάφορους λόγους αισθητικούς, εμφάνισης, τάξης, χαρακτήρα κ.λπ., τότε η περίπτωση Άνιστον-Σουίμερ κανονικά θα έπρεπε να σου γκρεμίζει αυτό το επιχείρημα. Για δύο λόγους. Πρώτον επειδή γνωρίζεις λογικά καλά την πορεία και του ενός και του άλλου, μιλάμε για αντιπροσωπευτικά πρόσωπα καλλιτεχνών με αδιαμφισβήτητη επιρροή και φαν κλαμπ μεγαλύτερο από του Σάκη στα 90'ς. Ο δεύτερος λόγος και αυτός που συντρίβει τον πρώτον είναι γιατί η ανασφάλεια δεν γνωρίζει ούτε από το τι μπάτζετ έχεις, ούτε από το πόσο ελκυστικός ξέρεις ότι είσαι ως καλλιτέχνης ή άνθρωπος στον κόσμο, ούτε από τάξεις.

Τα απωθημένα που συνήθως δικαιολογούμε ευκολότερα από ό,τι μπαίνουμε στη διαδικασία να κυνηγήσουμε, τα καλύπτουμε στους γύρω μας και μέσα μας με ισχυρά επιχειρήματα όπως χαρακτηριστικά ότι δεν είμαστε αρκετοί για τον άλλον ενώ σε άλλες περιπτώσεις διαθέτουμε το διπλάσιο θάρρος να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας (για ευνόητους λόγους- πάντα τα χάνουμε μπροστά σ' αυτό που θεωρούμε μεγάλο, σημαντικό). Η ζώνη ασφαλείας που νιώθουμε ότι μας προστατεύει από ένα ενδεχόμενο Χ, μία μεγάλη ήττα είναι αυτή τελικά που γεννά τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις. Ασφαλώς είναι πιο εύκολο να μείνεις στη πρώτη ανάγνωση για τον άλλον (επειδή αυτό σε βολεύει) παρά να δώσεις την ευκαιρία να μάθεις γιατί κάτι δεν πήγε όπως σχεδίαζες, ή όπως σου φώναζε το ένστικτό σου (καλά σου φώναζε, εσύ δεν το αποσιώπησες στη πρώτη δυσκολία). Δηλώνουμε έτοιμοι να ζήσουμε τις μεγαλύτερες συγκινήσεις και όταν μας πλησιάζουν είτε σφυρίζουμε αδιάφορα επηρεασμένοι από το συρματόπλεγμα των φόβων που είπαμε πιο πάνω, είτε εξαφανιζόμαστε γιατί είναι προτιμότερο να ζεις στη σκέψη σου τα μεγάλα (που παραπονιέσαι ότι δεν έρχονται) παρά να τα ζήσεις με όλα τα ρίσκα που περιλαμβάνουν στη πραγματικότητα.

Δεν συνειδητοποιούμε ότι θάβοντας τις πιο σημαντικές μας επιθυμίες, (όχι αυτές που αντιμετωπίζουμε τόσο χαλαρά όπως όταν βρισκόμαστε σπίτι των κολλητών μας, αλλά εκείνες που σε κάνουν να νιώθεις περισσότερη ταραχή κι από παραπέντε) τόσο ενθαρρύνουμε τους εαυτούς μας να κλειδώνουν στη ζώνη ασφαλείας και να μην γίνονται ποτέ αληθινά ανοιχτοί στη ζωή. Σε δεύτερο χρόνο συνειδητοποιείς ότι όταν απομακρύνεσαι από φόβο κι ενδοιασμούς από ανθρώπους που στο λέει η διαίσθησή σου, διάφορα σημάδια, τηλεπάθεια, οτιδήποτε, τόσο αποφεύγεις να ζεις ελεύθερα. Το ανέκφραστο, αυτό που δεν επικοινωνήθηκε ποτέ, αυτό που «ξεχάστηκε» κι από τις δύο πλευρές, φθείρει καταλυτικά και τους δύο. Πολύ σωστά είχε ειπωθεί από τον μουσουλμάνο ποιητή και μυστικιστή, Ρουμί: «Ποτέ, αλήθεια ο εραστής δεν ποθεί χωρίς να τον ποθεί κι εκείνον η αγάπη του. Όταν η αστραπή της αγάπης έλαμψε μέσα σε μία καρδιά, τότε να ξέρεις πως και σε μία άλλη γεννήθηκε αγάπη».