EDITORIAL
Παιχνίδια πάθους
Μήπως "ζεις" κι εσύ, κάπου ανάμεσα στο κόκκινο και στο... κόκκινο
Το πάθος "παίζει". Και θέλουμε, να παίζει. Και σαν παιχνίδι να το ζούμε.
"Σαν τρόπο ύπαρξης και στάση ζωής" θέλεις εσύ. Δικιά σου η ευθύνη!
Όχι να πλασάρεται "εκ του ασφαλούς", θέλω εγώ. "Να περισσεύει κι ας χαλάει τη συνταγή".
Παράφορο, τρελό, ξαφνικό, τολμηρό, κρυφό, να σ'έχει (και να μ' εχει) για ηρωίδα του και είδωλο του.
Να σ' οδηγεί (συχνά, με μάτια κλειστά), να σε μεταμορφώνει.
Ανακατεύεις τα δικά σου υλικά με τα δικά του, σε αναλογίες άνισες και προσωπικές: αφέλεια και ελαφρότητα και συγκίνηση και ψευδαίσθηση και μυστικά και όνειρα και επιθυμία.
Σαν έκρηξη, σαν μεθύσι, σαν επανάσταση.
Κάπου ανάμεσα στο κόκκινο και στο... κόκκινο, διεκδικεί το απόλυτο της έντασης και της διάρκειας.
Γεννιέται, μεγαλώνει, ομορφαίνει, ενηλικιώνεται και ξαφνικά... γίνεται σκιά. Χωρίς προειδοποίηση.
Ποιος μπορεί να σου πει τι να πετάξεις και τι να κρατήσεις από τις ώρες, τις στιγμές και τα χρόνια σου μαζί του;
Εσύ διαλέγεις, εσύ καταργείς. Γνωρίζοντας πως η έκπληξη θα είναι πάντα το παρελθόν μας.
Κι επιμένεις στο παιχνίδι. Του πάθους.