Skip to main content

INTERVIEW

Τατιάνα Λύγαρη: «Δε μου λείπουν τα νιάτα, μου λείπει η ανεμελιά τους»

Η γνωστή ηθοποιός και σκηνοθέτρια, μας μιλάει για το αδηφάγο της παιδί, το παρελθόν και το μέλλον της.


Μαριέτα Χριστοπούλου

«Θα έλεγα ότι είμαι ένα πολυεργαλείο, ένα απόλυτο πολυεργαλείο».

Έχω κάτσει περίπου 5 λεπτά στο τραπέζι εστιατορίου γνωστού ξενοδοχείου, στο κέντρο. Απέναντι μου, η Τατιάνα Λύγαρη. Προσπαθούμε καιρό να συζητήσουμε από κοντά, και επιτέλους τα έχουμε καταφέρει.

Σε αυτά τα 5 λεπτά, έχουμε προλάβει να σχολιάσουμε την κίνηση στους δρόμους, και τα lifestyle media. Εκείνη, να θυμηθεί την εποχή που βρισκόταν συνέχεια στα περιοδικά χάρη στους ρόλους που είχε στην τηλεόραση. Εγώ, να αρπάξω την ευκαιρία να τη ρωτήσω για το αν σκέφτεται ή θα ήθελε να επιστρέψει στη μικρή οθόνη. Μου λέει τη φράση με την οποία ξεκίνησα αυτό το κείμενο. Και καταλαβαίνω αμέσως, αρχικά ότι δε θα είναι μια βαρετή συνέντευξη και έπειτα ότι δεν έχω κανένα περιθώριο: πρέπει να πατήσω το rec.

Μια ώρα παρά κάτι έγραψε το μαγνητοφωνάκι. 50 λεπτά γεμάτα αλήθειες, βαγόνια, όνειρα, απογοητεύσεις, χαμόγελα.

 

Βλέπετε τηλεόραση;

Πάρα πολύ. Την έχω ανοιχτή από τις 2 το βράδυ μέχρι τις 5 το πρωί, ταυτόχρονα με δουλειά στο κομπιούτερ. 

Ποια είναι τα ωράρια σας;

Προτιμώ να δουλεύω το βράδυ. Δουλεύω κατά μέσο όρο 17 ώρες την ημέρα, χειμώνα-καλοκαίρι, Χριστούγεννα-Πάσχα, διακοπές. Ίσα- ίσα προλαβαίνω να κοιμηθώ 5-6 ώρες καθημερινά. Μου λείπει πάντα ύπνος, όλες τις ώρες, και δε θυμάμαι τα τελευταία 20 χρόνια να ασχολούμαι με κάτι άλλο εκτός από οτιδήποτε έχει σχέση με τον χώρο στον οποίο κινούμαι, ευρύτερα. Σκηνοθεσία, κάτι άλλο παράλληλα, και σίγουρα το "Τρένο στο Ρουφ". Οι παραγωγές, αλλά και ο χώρος του Τρένου - θέλει πολλή φροντίδα, προσοχή, σέβας και συντήρηση. 

Υποκριτική, σκηνοθεσία, διεύθυνση θεατρικού οργανισμού... τι προτιμάτε περισσότερο από όσα κάνετε;

Σπούδασα νομικά και δεν έγινα δικηγόρος ή δεν ακολούθησα μια πιο ας το πούμε ακαδημαϊκή καριέρα, γιατί ερωτεύτηκα το θέατρο. Οτιδήποτε κάνω εκτός από το να παίζω και να σκηνοθετώ, για μένα είναι ένα δυσβάσταχτη αγγαρεία. Την κάνω μόνο λόγω ευσυνειδησίας και συνέπειας. Είμαι επίμονη και συνεπής στα πράγματα. Αυτό που θέτω σα στόχο προσπαθώ να το ολοκληρώσω. Το πρωί σηκώνομαι δύσκολα και προσπαθώ να κάνω όλα τα υπόλοιπα με μαθητική ευλάβεια, να μάθω τι πρέπει να γίνει, να το εκτελέσω, να κάνω αυτά που πρέπει, το σωστό... και τα μισώ όλα αυτά. Απολύτως. Στόχος μου, όμως, κάθε μέρα που ξυπνάω είναι κάτι προσφέρω στην κοινωνία. Θέλω να πιστεύω ότι ο πολιτισμός είναι το απόλυτα αναγκαίο αγαθό, εξίσου με την τροφή.

Το "Τρένο στο Ρουφ" κλείνει φέτος 20 χρόνια. Πού βρίσκεται;

Έχει ξεφύγει από το να είναι ένα μικρό θέατρο. Είναι πλέον βιομηχανικό μνημείο του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Περιλαμβάνει διατηρητέα βαγόνια, ιστορικά βαγόνια, που έχει ένα νόημα να διατηρηθούν στο χρόνο. Μέσα από αυτά οι επισκέπτες μπορούν να μάθουν για την ιστορία της περιοχής του Ρουφ, τους ελληνικούς σιδηροδρόμους, τα τρένα πολυτελείας του προηγούμενου και προπροηγούμενου αιώνα. Ευρύτερα, οι δράσεις σε αυτό, είναι για κάθε ηλικία, θα δει κανείς από όπερα μέχρι ροκ και τζαζ.

Φανταζόσασταν ότι θα έφτανε ως εδώ;

Όταν ξεκίνησα και πήρα τα βαγόνια για να κάνω μια παράσταση, είχα ορίζοντα 2-3μήνες. Δεν είχα ιδέα σε τι θα εξελισσόταν.

Κοιτώντας προς τα πίσω, τι εικόνες έχετε;

Είναι ένα αδηφάγο παιδί το συγκεκριμένο θέατρο. Το χω πει πριν χρόνια, αυτό τρέχει μπροστά και εγώ ασθμαίνοντας. Η εικόνα που 'χω μέσα μου είναι ότι με έχει ξεπεράσει. Κοιτώντας προς τα πίσω, βλέπω τεράστια κούραση, ψυχική και σωματική κυρίως, γιατί δεν υπήρξε στήριξη για ορισμένα πράγματα που δε μπορούσα εγώ σαν ιδιωτής και καλλιτέχνης να τα πετύχω. Λόγω της υφής που έχει η ελληνική κοινωνία και η Eλλάδα ως κράτος γενικότερα, δεν κατάφερα να τα κάνω. Αυτό, λοιπόν, με διαλύει. Φυσικά, δεν αναρωτιέμαι αν άξιζε τον κόπο, γιατί φυσικά άξιζε. Υπάρχει αγάπη και αποδοχή του κόσμου. Απλά θα μπορούσε να προσφέρει κάτι περισσότερο. Όχι για προσωπικό όφελος, αλλά για την Αθήνα, για την Ελλάδα. 

Πιστεύετε ότι δεν εκτιμάται η προσφορά του;

Δεν πιστεύω ότι έχει συνειδητοποιηθεί η προσφορά του Τρένου στη διαμόρφωση κάποιων τάσεων, και εναλλακτικών, πρωτοποριακών δράσεων. Δεν έχει εγγραφεί στην συνείδηση του θεατρικού χώρου ότι το προσφέρει, και σαφώς το προσφέρει. Δηλαδή εχει μείνει λίγο σα να είναι κάτι σημαντικό αλλά εκτός των τειχών, αυτό αισθάνομαι. Και νομίζω ότι συνειδητά έχει μείνει εκτός των τειχών, όχι από εμένα. Είναι σημαντικό, είναι ωραίο, αλλά αφήστε το έξω από τα τείχη να το βλέπουμε από απόσταση...

Κάτι πραγματικά πρωτοποριακό, πάντως, είναι και το Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού που διοργανώθηκε για 2η χρονιά φέτος.

Είναι κάτι πολύ εναλλακτικό και πρωτοποριακό. Μυρίζει Βερολίνο, Άμστερνταμ. Είναι κάτι που είναι ασύλληπτα πρωτότυπο. Πρόκειται για το "αδερφάκι" του φεστιβάλ νέων καλλιτεχνών "τα 12 κουπέ" που ξεκινήσαμε πριν 7 χρόνια και στήριζε το Τρένο με δικούς του πόρους. Ήταν φοβερά εντυπωσιακό και δημιουργικό να βλέπεις καλλιτέχνες να εκφράζονται σε ελάχιστα τετραγωνικά. Αυτό, με οδήγησε στην ανάγκη να δημιουργήσω και το δεύτερο φεστιβάλ. Είναι καταπληκτικό να βλέπεις πως αυτά τα νέα παιδιά, μέσα σε ένα κουπέ που δεν χωράει να πατήσει κανείς, εκμεταλλεύονται το χώρο με απίστευτη φαντασία.  Σηκώνεις τα χέρια ψηλά και λες αξίζει αυτό που κάνω. Και τα δύο φεστιβάλ θα ενταχθούν σε ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης για τα επόμενα τρία χρόνια, και αυτό είναι μια δικαίωση. Опытная баба отправила новому любовнику перечень ее предпочтений в сексе 

 

rouff.jpg 

 

Έχετε σπουδάσει και εσείς χορό, σωστά;

Έχω κάνει σπουδές χoρού και τραγουδιού στη Θεσσαλονίκη, παράλληλα με τις σπουδές μου στο ΚΘΒΕ. Έχω κάποιο παρελθόν που κατά καιρούς βγαίνει στις δουλειές που κάνω. Χορογραφούσα ένα διάστημα, ως νεαρή ηθοποιός, και σε ερασιτεχνικούς και παιδικούς θιάσους. Επίσης, δίδασκα κίνηση και περπάτημα, σε σχολή μανεκέν, για περίπου 2 χρόνια. Το λέω και είναι σαν να μη το έχω κάνει εγώ. 

Χορεύετε;

Δημόσια όχι.

Πιστεύετε ότι ο χορός έχει περιοριστεί συγκριτικά με παλιότερα;

Εννοείται. Kάθε κοινωνική έκφραση η οποία έχει να κάνει κυρίως με το σώμα. Είτε είναι ένα φιλί, είτε ένα χάδι, είτε ο χορός... Έχει σαφώς περιοριστεί γιατί είμαστε με ένα τηλέφωνο στο χέρι, καθισμένοι, και κοιτάμε μια οθόνη, ένα κομπιούτερ.

Φταίει μόνο η τεχνολογία;

Έχει να κάνει με την τεχνολογία που έχει οδηγήσει το άτομο να είναι πιο απομονωμένο, πιο ενδοσκοπικό αλλά όχι με την καλή έννοια. Δε σημαίνει ότι επειδή ενδοσκοπούμε γνωρίζουμε τον εαυτό μας.

Πώς σας φαίνεται όλο αυτό;

Φρίκη, εφιαλτικό. Παρόλο που δεν μου αρέσει, βέβαια, κατανοώ απολύτως ότι η ανθρωπότητα προχωράει. Είναι πολύ σκληρό, όμως, για τη μεσαία γενιά που είναι ας πούμε από 45 και μετά, χοντρικά μέχρι τα 60. Άνθρωποι παραγωγικοί, δημιουργικοί, που πρέπει να βρίσκονται διαρκώς στην αιχμή της πρωτοπορίας. Πρέπει να μαθητεύσουμε. Είναι όμως χιλιάδες τα πράγματα που πρέπει να μάθουμε και να είμαστε εξοικειωμένοι.

Η σχέση σας με το χρόνο ποια είναι;

Είμαι παντρεμένη με το χρόνο. Δε μου λείπουν τα νιάτα, μου λείπει η ανεμελιά.

Η σχέση σας με τους άλλους, σε επίπεδο συνεργασιών;

Έχω κουραστεί να συμπαρασύρω στις δικές μου ιδέες ανθρώπους. Θέλω να με τραβήξουν οι άλλοι, να μου πουν έλα να το κάνουμε. Αποζητώ παρέα. Ακόμα αν μου πεις πήγαινε ψώνια στο σουπερμάρκετ, θέλω να πάρω με παρέα, και να λέμε θέλουμε να πάρουμε αυτό το χαρτί υγείας ή το άλλο. 

Γενικότερα, περνάω μια περίοδο που είμαι εξαιρετικά απογοητευμένη από τις συμπεριφορές τις ανθρώπινες. Περίμενα ότι με τα χρόνια θα αμβλυνθεί η ευαισθησία μου σε τέτοιες καταστάσεις, μα γίνεται το αντίθετο, επειδή ευαισθητοποιούμαι με τα χρόνια, και λέω ότι θέλω ποιοτικό χρόνο, ποιοτικές σχέσεις, σωστές, καθαρές ειλικρινείς. Δεν έχω λόγο να πως ψέματα ή κοροϊδέψω κανέναν, να κρυφτώ από κανέναν, άρα δε θέλω και να μου συμβαίνει.

Είστε αισιόδοξη;

Θα με ακούσεις συνεχώς να λέω το πρόβλημα, να μην είμαι ικανοποιημένη, και να βλέπω την άσχημη πλευρά των πραγμάτων. Αλλά είμαι εκεί, δε θα πέσω στην κατάθλιψη, δε θα πω δε μπορώ. Θα το κάνω, γκρινιάζοντας… Επομένως, θεωρώ ότι τελικά είμαι ένα πολύ αισιόδοξο άτομο. Αισιοδοξία δεν είναι να πηγαίνεις με ένα πολύ τρελό χαμόγελο, χωρίς να ξέρεις τι σου γίνεται. Μετράς, βλέπεις τα σκοτεινά σημεία, και δεν πας πίσω. Πας μπροστά και κάνεις ίσως και το πολύ ριψοκίνδυνο πράγμα που σου λένε οι άλλοι ότι "είναι αδύνατο".  

Πώς σκέφτεστε το μέλλον του "Τρένου";

Σκέφτομαι πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Θα γίνουν κάποια στιγμή, απλώς θα θελα να μια παρούσα τότε. Το μόνο που μετράει είναι να μαστε καλά, να έχουμε την υγεία μας. Αν αυτό επιτευχθεί, θα γίνουν πολύ ωραία πράγματα και το "Τρένο" θα υπάρξει στο χάρτη της Αθήνας για πολλά χρόνια. Θα ήθελα, επίσης, στα 25 χρόνια του, να έχω γράψει ένα βιβλίο, λεύκωμα, για την ιστορία του. Εκεί θα καταγράφεται και η πορεία του πολιτισμού, των media, η πολιτικοοικονομική, όλα αυτά τα χρόνια. Θα έχω πολλά πράγματα να πω. Εκεί θα χωρίσουν οι καλοί και οι κακοί, με την έννοια ποιοι πραγματικά αντιλαμβάνονται τι είναι πολιτισμός και ποιοι απλά τον χρησιμοποιούν για να πουν "ο πολιτισμός χρειάζεται".

Πριν κλείσουμε, θέλετε να μας πείτε δύο λόγια και για το “Women of Passion, Women of Greece”;

Λόγω της μοναδικότητας του, το Τρένο-Θέατρο το επισκέπτονται εκτός από τους Έλληνες και πολλοί ξένοι. Εδώ και χρόνια ήθελα να σκηνοθετήσω μία παράσταση χωρίς το εμπόδιο της γλώσσας και να «ξεναγήσω» τους ξένους επισκέπτες σε μία σημερινή ελληνική πολιτιστική πραγματικότητα που, εκτός από τον θαυμασμό τους προς τους αρχαίους ημών προγόνους, αξίζει κι αυτή την προσοχή και τον σεβασμό τους. Προσκάλεσα τη Τζένη Αρσένη να γράψει για το Τρένο ένα κείμενο που να συνδέει την αρχαία ελληνική δραματουργία με την πιο πρόσφατη ελληνική ιστορία μέσα από τις ζωές  διασήμων Ελληνίδων, της Μαρίας Κάλλας, της Μελίνας Μερκούρη και μιας ηρωίδας της αρχαίας τραγωδίας. Το δυνατό έργο της, με συνδετικό κρίκο τη Μήδεια, συγκινεί όχι μόνο τους ξένους αλλά και τους έλληνες θεατές. Έτσι, μαζί με την εξαιρετική παρουσία και ερμηνεία της Εβελίνας Αραπίδη στους τρεις σπουδαίους γυναικείους ρόλους, του μουσικού Φώτη Μυλωνά και της ομάδας των σημαντικών συνεργατών μας, ξεκίνησε και ελπίζω να συνεχίσει ένα υπέροχο ταξίδι με παραστάσεις από την Αθήνα και τις Βρυξέλλες ως το Σύδνεϋ, την Αδελαΐδα και το Ντάργουιν, τη γη των Αβορίγινων στην Αυστραλία.

 

 

Διαβάστε επίσης

INTERVIEW

«Η μητέρα μου, και η αστείρευτη αγάπη της για τη ζωή, αποτελεί τη βασική πηγή έμπνευσής μου» Μαρία Κηλαηδόνη

Λίγο πριν από την εμφάνισή της στο Gazarte, 18/2, η Μαρία Κηλαηδόνη μιλάει για τα σχέδιά της στην Αγγελική Λάλου και το allyou

INTERVIEW

«Η καλύτερη εποχή είναι εδώ και τώρα, κάτι που πάλευα χρόνια να καταλάβω στην πράξη» Λουίζα Σοφιανοπούλου

Λίγο πριν τραγουδήσει «Time of my life», η ταλαντούχα τραγουδίστρια Lou Is, ή αλλιώς Λουίζα Σοφιανοπούλου, μίλησε στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr 

INTERVIEW

«Με εμπνέει η μέση γυναίκα που παλεύει για το καλό των παιδιών της και των οικείων της. Η γυναίκα αγωνίστρια της ζωής» Φωτεινή Δάρρα

Λίγο πριν τις νέες της εμφανίσεις στο Half Note, η εξαιρετική Φωτεινή Δάρρα σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr

Προτεινόμενα

ΣΧΕΣΕΙΣ

3 ισχυρά μυστικά για μια λειτουργική και ικανοποιητική σχέση

Πώς να ερωτευτείς με θεμέλια που θα έχουν διάρκεια

CELEBS

Μαρίνα Σάττι - Η απάντηση για το: «Είχατε και στο χωριό σας ρεγκετόν»

Ευχαρίστησε τις τηλεοπτικές εκπομπές που προβάλλουν τη δουλειά της

BEAUTY NEWS

Η Natalie Portman φέρνει το άρωμα της άνοιξης

Η Natalie Portman αποπνέει χαρά και αισθησιασμό καθώς κάνει το μεγάλο άλμα για αγάπη για το νέο άρωμα Miss Dior του Dior.