Ένας ανοιξιάτικος χωρισμός, ένας φόνος και η μοναξιά

Ακόμα και αν δεν πιστεύεις, η ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδας σε προδιαθέτει να κατεβάσεις ρυθμούς και να αναζητήσεις μερικές πολύτιμες, με το δικό τους τρόπο, στιγμές απομόνωσης και ενδοσκόπησης. Έτσι, σήμερα θα περιοριστώ στη συντροφιά ενός βιβλίου και μιας αγαπημένης τηλεοπτικής σειράς – αν και η λέξη «περιοριστώ» μάλλον τα αδικεί, γιατί μια τέτοια επιλογή είναι για μένα κάθε άλλο παρά συμβιβασμός.

Το μυθιστόρημα «Το τέλος της ιστορίας» (εκδ. Παπαδόπουλος), που διαβάζω αυτή την περίοδο, με έχει εντυπωσιάσει με τον τρόπο γραφής του και μπορώ να καταλάβω γιατί η συγγραφέας του, Lydia Davis, την οποία μέχρι τώρα δεν γνώριζα, έχει βραβευτεί με το Man Booker International.

Το στόρι του είναι πολύ απλό: μια γυναίκα θυμάται τη σχέση της με έναν αρκετά νεότερό της άντρα χρόνια μετά το χωρισμό τους, χρησιμοποιώντας μια αφήγηση κατακερματισμένη όσο και οι αναμνήσεις μας από μια σχέση που ακόμα κι αν μας έχει σημαδέψει, ανήκει πλέον, χρονικά τουλάχιστον, στο μακρινό παρελθόν. 
 

Η ηρωίδα της Davis περιγράφει μια ερωτική σχέση και το τέλος της με πρωτοτυπία, αλλά και γλαφυρότητα και ειλικρίνεια, κάνοντάς με να ξαναθυμηθώ τις «πιο μοναχικές μέρες της ζωής μου» (όπως λέει και ένας χαρακτηριστικός στίχος των System of a Down), μέρες μετά από επώδυνους χωρισμούς, όταν κάθε τι όμορφο γύρω μου με πλήγωνε. 

Η συγγραφέας αποδίδει αυτό το συναίσθημα σε ένα απόσπασμα:

«Οι λόφοι, που ήταν καφετιοί τον Σεπτέμβριο, ήταν τώρα καταπράσινοι. Αλλά τώρα το μισούσα αυτό το τοπίο. Ήθελα να βλέπω πράγματα άσχημα και θλιβερά. Ό,τι ωραίο μού φαινόταν ένα πράγμα στο οποίο δεν μπορούσα να ανήκω. Ήθελα όλα τα περιγράμματα να σκοτεινιάσουν, να θαμπώσουν, ήθελα κηλίδες να εμφανιστούν σε κάθε επιφάνεια, ή ένα είδος λεπτής μεμβράνης, έτσι που να μη βλέπω καθαρά, ήθελα τα χρώματα να μην είναι τόσο φωτεινά ή ευκρινή. Ήθελα τα λουλούδια να μαραθούν λιγάκι, τα κόκκινα και τα βιολετιά πέταλα να σαπίσουν».

Μια άλλη μοναχική ηρωίδα πρωταγωνιστεί στην αστυνομική σειρά που παρακολουθώ αυτή την περίοδο, τη σουηδική/δανέζικη «The Bridge», μόνο που στην περίπτωσή της η μοναξιά δεν είναι αποτέλεσμα ενός χωρισμού. 

Η «Σάγκα Νόριεν» είναι μια εξαιρετικά χαρισματική και υπάκουη στο νόμο αστυνομικός, αλλά δυσκολεύεται να συμμορφωθεί με τις κοινωνικές νόρμες (φαίνεται να έχει Άσπεργκερ, μια διαταραχή στο φάσμα του αυτισμού, αν και αυτό δεν αναφέρεται σαφώς στη σειρά). Αν και παρακολουθώ τον τέταρτο (και τελευταίο, μέχρι στιγμής) κύκλο της σειράς, και παρόλο που κάποιοι από τους κεντρικούς χαρακτήρες έχουν αλλάξει στη διάρκεια των χρόνων, το σασπένς δεν έχει μειωθεί στο ελάχιστο.
 

Η ηρωίδα της Davis (και η ίδια η συγγραφέας, κατ' επέκταση) μετάτρεψε μια εμπειρία μοναξιάς σε ένα όμορφο βιβλίο. Οι δυσκολίες κοινωνικοποίησης της «Σάγκα» ίσως είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώνει για να είναι κορυφαία στην αστυνομική έρευνα και τη διαλεύκανση εγκλημάτων. 

Η μοναξιά δεν είναι μόνο «σαπισμένα κόκκινα και βιολετιά πέταλα» αλλά μέσα από αυτήν μπορεί να ανθίσουν όμορφα πράγματα. Ακόμα και αν δεν είσαι αναγκασμένη να την υπομείνεις αλλά αποτελεί επιλογή σου, όπως συμβαίνει για μένα σήμερα, αυτό το βράδυ της Μ. Δευτέρας.