ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
Μάνα και γιος, ένα αχτύπητο δίδυμο
Όταν ο γιος σου χτυπάει τύμπανα κι εσύ χορεύεις στο ρυθμό του. Και νιώθεις πως έχεις κάνει καλή δουλειά ως μαμά.
Το καλοκαίρι ο τρίχρονος γιος μου έκανε διακοπές με τον έφηβο ξάδερφό του που παίζει ντραμς. Ένα βράδυ ενθουσιάστηκε τόσο με το «άθλημα», που -παρόλο που έπρεπε να βρίσκεται από ώρα στο κρεβάτι του, ιδιαίτερα μετά από εκείνη τη μέρα με το ατελείωτο τρέξιμο στην παραλία- δεν έλεγε να αφήσει από τα χέρια του τις μπαγκέτες.
Μόλις γυρίσαμε στην Αθήνα, άρχισε να βγάζει όλες τις κατσαρόλες από τα ντουλάπια, να τις απλώνει στο πάτωμα, να τις γυρίζει ανάποδα και να δίνει ρεσιτάλ κοπανήματος. Ευτυχώς που δεν έχουμε κανένα γείτονα μεσοτοιχία. Κάτι τέτοιες στιγμές δεν πιστεύω στην τύχη μου.
Όταν λοιπόν έμαθα ότι Τα Κρουστά της Τάκη ξεκινούν μαθήματα (κρουστών, φυσικά) για νήπια και τους γονείς τους, έσπευσα να δηλώσω συμμετοχή. Να εκμεταλλευτούμε και κανένα από τα οφέλη της λεγόμενης μουσικοκινητικής αγωγής, αφού δεν γλιτώνουμε το κοπάνημα της κατσαρόλας. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου δηλαδή.
Προγράμματα μουσικοκινητικής αγωγής γίνονται παντού, είν' η αλήθεια. Θα μπορούσαμε να είχαμε βρει ένα πιο κοντά στο σπίτι μας. Όμως σκέφτηκα ότι το συγκεκριμένο διεξάγεται από μουσικοπαιδαγωγούς οι οποίοι μάλιστα ανήκουν σε μια ομάδα ειδικευμένη στα κρουστά. Αν είναι να κάνουμε κάτι, ας το κάνουμε καλά. Και ας μας φάμε λίγο οι δρόμοι μέχρι να φτάσουμε στον Κεραμεικό.
Πράγματι, το δοκιμαστικό μάθημα απέδειξε ότι ήταν καλή επιλογή. Ο γιος μου χόρεψε, τραγούδησε και κοπάνησε σχεδόν ρυθμικά αλλά, το κυριότερο, με ενθουσιασμό. Και φεύγοντας με ρωτούσε ξανά και ξανά πότε θα ξαναπαίξουμε τύμπανα.
Έτσι φτάνουμε στο σήμερα, που ξεκινάμε επίσημα μαθήματα. Δεν ξέρω αν έτσι αρχίζει η λαμπρή καριέρα του γιου μου στο τζέμπε, αλλά το βέβαιο είναι (όσο βέβαιο μπορεί να είναι κάτι με ένα νήπιο) ότι μας περιμένει ένα απόγευμα γεμάτο μουσική.
Photo by Paul Zoetemeijer on Unsplash