Ο Θείος Βάνιας πίνει βότκα...

Πρωτοείδα τον "Θείο Βάνια" του Άντον Τσέχοφ, μικρή, έφηβη. . Ήμουν δεν ήμουν 16. Έκανα μέρες και μέρες να  βγάλω το έργο απ' το μυαλό μου. Τόσο μηδενιστικό και ταυτόχρονα τόσο αισιόδοξο Κ ι αυτός ο Βάνιας τόσο ευαίσθητος και ρομαντικός . Κι ο γιατρός Αστροφ και η Σόνια και η Έλενα . Νομίζω πως τελικά μπορεί να μη βγήκαν ποτέ από τη σκέψη μου. Μπήκαν στη ζωή μου μαζί με τον συγγραφέα τους κι άφησαν το στίγμα τους ανεξίτηλο. Τον Βάνια  τον είδα ξανά και ξανά. Δεν τον βαρέθηκα ποτέ. Κάθε φορά ανακάλυπτα και κάτι καινούργιο. Κυρίως στις σιωπές. 

Απόψε θα δω έναν καινούργιο "Θείο Βάνια", στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Αυτόν του Γιώργου Κιμούλη. Τον ερμηνεύει, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος σκηνοθέτησε κι έκανε και τη μετάφραση του έργου. Τριπλός ρόλος. Δεν θα είναι η πρώτη φορά. Αυτός ο "λύκος" του θεάτρου τολμάει. Γιατί ξέρει,  μπορεί κι  έχει μόνιμα και μια διάθεση να επεμβαίνει , να ψάχνει , να αναλύει, και να εισχωρεί χωρίς δισταγμούς.

Βλέπει τον "Θείο Βάνια" σαν "αντίδοτο  στο γελοίο της ανθρώπινης παραίτησης", ο Κιμούλης. Έτσι είπε. Και διαβάζοντας αυτή του τη φράση  στη συνέντευξη που έδωσε, 20 μέρες πριν, στο allyou και στη Μαρία Πανάγου, αυτή είναι που με κάνει να έχω τόση περιέργεια να δω τον δικό του Θείο Βάνια.

 Στο ΔΗ ΘΕ ΠΕ θα με βρεις , λοιπόν, απόψε. Να ξαναβουτάω στις εσωτερικές ζωές των ηρώων που αγαπώ, στις ψευδαισθήσεις τους, στους ανεκπλήρωτους έρωτες τους, αλλά και στους συμβολισμούς, τις αλληγορίες και τις αναζητήσεις του πολυαγαπημένου μου συγγραφέα, του Τσέχοφ. Και στις ερμηνείες . Ηρώων που πεντακόσια χρόνια μετά, μοιάζουν να ζουν ανάμεσα μας.

Δεν κατεβαίνω συχνά στον Πειραιά. Κι η αλήθεια είναι πως πάντα ψάχνω να βρω αφορμές για να τον περπατήσω, να τον χαζέψω και να τον ζήσω  όπως εγώ θέλω. Στο λόφο του Προφήτη Ηλία, στην Πειραική, αλλά και στο Λιμάνι.

Σήμερα θα είμαι εκεί πολύ πιο νωρίς από την παράσταση. Ξέρω πως σε απόσταση αναπνοής από το θέατρο είναι το κομψό "Darling". Ένα καφέ εστιατόριο μπαρ που όσοι φίλοι το επισκέφτηκαν μόνο παινέματα και καλά λόγια μου είπαν. Στον πεζόδρομο της οδου Δραγάτση είναι το Darling και λέω να... εγκατασταθώ σ' αυτό από το απόγευμα, να χαλαρώσω με τις μουσικές του και να γευτώ ένα από τα καινούργια cocktails του, πριν την παράσταση. Ή μήπως μια βότκα με βάλει καλύτερα στο... κλίμα της παράστασης; Θα δείξει. 

Στο θέατρο θα είμαι αρκετά πριν το πρώτο κουδούνι. Μ' αρέσει να περιμένω ν' αρχίσει η παράσταση. Να παρατηρώ μικρές λεπτομέρειες  και να προσπαθώ να μαντέψω μέσα απ' αυτές,πριν ανοίξει η αυλαία, τη "γραμμή" και  το ύφος της παράστασης. Αυτό θα κάνω και σήμερα. Πίστεψε με, έχει πάντα ενδιαφέρον η... παρατήρηση!