ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ
Μόνο γιατί μ' αγάπησες
87 χρόνια μετά το θάνατο της, την Πολυδούρη κάθε άλλο παρά ξεχασμένη θα την έλεγες.
Ήταν 29 Απριλίου του 1930, όταν η Μαρία Πολυδούρη άφηνε την τελευταία της πνοή νικημένη από τη φυματίωση.
Δύο ποιητικές συλλογές, δύο πεζά έργα, το Ημερολόγιο της και μια ατιτλοφόρητη νουβέλα. Αυτά πρόλαβε να αφήσει πίσω της, έχοντα ζήσει μόλις 28 χρόνια. Το έργο της, μικρό σε όγκο. Μα αρκετό για να καταφέρει να σπάσει το φράγμα του χρόνου και να φτάνει στα χέρια μας μέχρι σήμερα.
Η αγάπη της για τον Κώστα Καρυωτάκη, σίγουρα τη βοήθησε να αποτυπωθεί στη μνήμη μας. Μα δεν ήταν μόνο αυτή που την έφερε εδώ, ακόμα "ζωντανή" μέσα από τα κείμενα της. Είναι ο πηγαίος λυρισμός της. Η ρομαντική γραφή της. Το πάθος που ξεχειλίζουν οι γραμμές της. Ενδεικτικό παράδειγμα αυτών, είναι και ένα από τα πιο δημοφιλή της ποιήματα, το "Μόνο γιατί μ' αγάπησες".
Μόνο γιατί μ' ἀγάπησες*
Δέν τραγουδῶ, παρά γιατί μ' ἀγάπησες
στά περασμένα χρόνια.
Καί σέ ἥλιο, σέ καλοκαιριοῦ προμάντεμα
καί σέ βροχή, σέ χιόνια,
δέν τραγουδῶ παρά γιατί μ' ἀγάπησες.
Μόνο γιατί μέ κράτησες στά χέρια σου
μιά νύχτα καί μέ φίλησες στό στόμα,
μόνο γι' αὐτό εἶμαι ὡραία σάν κρίνο ὁλάνοιχτο
κι ἔχω ἕνα ρῖγος στήν ψυχή μου ἀκόμα,
μόνο γιατί μέ κράτησες στά χέρια σου.
Μόνο γιατί τά μάτια σου μέ κύτταξαν
μέ τήν ψυχή στό βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα τό ὑπέρτατο
τῆς ὕπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τά μάτια σου μέ κύτταξαν.
Μόνο γιατί μ' ἀγάπησες γεννήθηκα
γι' αὐτό ἡ ζωή μου ἐδόθη
στήν ἄχαρη ζωή τήν ἀνεκπλήρωτη
μένα ἡ ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' ἀγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ' ἀγάπησες
ἔζησα, νά πληθαίνω
τά ὀνείρατά σου, ὡραῖε, πού βασίλεψες
κι ἔτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ' ἀγάπησες.
(Οἱ τρίλιες πού σβήνουν, 1928)