Συγγνώμη, κυρία μου, γιατί γκρινιάζει το παιδί;

Τι κι αν είσαι μάνα, τι κι αν δεν είσαι. Όταν σε απόσταση δύο μέτρων βρίσκεται κοντά σου παιδί που δεν σταματάει την γκρίνια, φτάνεις στα όριά σου. 

Μαμάαα, με πείραξε, μαμμμά, βαριέμαι, μαμάαα, θέλω να φύγουμε, μαμάαα, δεν μου αρέσει το φαγητό, μαμάαα, αυτή η κυρία με κοιτάει.

Ε, ναι, σε κοιτάω. Τι να κάνω; Υπομονή κάνω. Φαντάζομαι και η μάνα σου. 

Η οποία μάνα όσο πιο στην κοσμάρα της είναι τόσο περισσότερο μου σπάνε τα νεύρα. Πρόσεχε, όχι ζεν, κοσμάρα. Έχει διαφορά.

Νομίζω πως τα παιδιά που γκρινιάζουν:

1. Το έχουν στο DNA τους, πάει και τελείωσε. Κοίτα απλά τους γονείς τους, μίλα για 5’ μαζί τους και θα καταλάβεις. Ναι, είναι αυτοί που στα σόσιαλ τους ενοχλούν τα πάντα. 

2. Δεν τους έχουν τεθεί όρια. Και τι καλύτερο από το να είσαι ανεξέλεγκτος;

3. Προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή των γονιών τους. Τελικά όμως τραβάνε την προσοχή όλου του υπόλοιπου κόσμου, εκτός από αυτή των γονιών τους, πώς γίνεται, πες μου.

Αλλά, να σου πω κάτι; Ας μην γκρινιάζουμε. Η γκρίνια φέρνει γκρίνια, και περισσότερα παιδάκια γύρω σου που φωνάζουν «μαμάααα!». Σταματάω εδώ.