Ένας υπέροχος τρόπος για να μιλήσετε στα παιδιά για τη μνήμη και την απώλεια

Το Napo, η βραβευμένη ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους παραγωγής της Miralumo Films και σκηνοθεσίας του Gustavo Ribeiro. Η ταινία πραγματεύεται ένα αρκετά δύσκολο θέμα, τη νόσο του Αλτσχάιμερ, με έναν συγκινητικό και επίσης πολύ ευαίσθητο τρόπο. Για όσους έχουν βιώσει αυτήν την ανησυχητική κατάσταση μέσα στην οικογένειά τους είναι δύσκολο να μην συγκινηθούν μερικές φορές.

Μια ιστορία για τις αναμνήσεις διαβάζουμε στον επίλογο ή πώς οι αναμνήσεις μας κρατούν στη ζωή και μας συνδέουν με ό,τι και όσους αγαπάμε θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε βλέποντας ως το τέλος αυτό το πανέμορφο και συγκινητικό ταινιάκι.

Η ταινία έχει εκτεθεί σε περισσότερα από 60 φεστιβάλ κινηματογράφου σε όλο τον κόσμο και έχει λάβει 20 βραβεία.

Περίληψη

Ο John, ανίκανος να κατανοήσει την ασθένεια που οδηγεί τον παππού του ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, σκοντάφτει σε ένα παλιό άλμπουμ γεμάτο φωτογραφίες και μετά αφήνει τις εικόνες να καθοδηγήσουν τη φαντασία του, μεταμορφώνοντας τις αναμνήσεις του παππού του σε ζωγραφικές ερμηνείες.

Σχέδια που διαμορφώνουν τη σχέση τους σε μια ιστορία μνήμης και οικοδόμησης μνήμης.

Το καταπληκτικό με τη συγκεκριμένη ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους είναι κι ένα πολύτιμο μάθημα για εμάς τους γονείς. Πολλές φορές δύσκολα θέματα και αυτά που εμάς μας προβληματίζουν, τα παιδιά τα αντιμετωπίζουν αλλιώς – πολύ πιο δημιουργικά και πολύ πιο θαρραλέα απ’ ό,τι εμείς και κυρίως εντελώς διαφορετικά απ’ όσο φοβόμαστε ότι θα τα αντιμετώπιζαν.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζει και διαχειρίζεται ο μικρός πρωταγωνιστής της ιστορίας την κατάσταση της υγείας του παππού του μας δείχνει ότι επιστρατεύοντας την αγάπη, τη φαντασία, τη θέληση αλλά και την υπομονή μπορεί να υπάρξει φως ακόμα και σε κάτι τόσο επώδυνο όσο το Αλτσχάιμερ.

Οι φωτογραφίες είναι ο συνδετικός ιστός της ιστορίας. Με ένα άλμπουμ φωτογραφιών η μαμά του μικρού πρωταγωνιστή αλλά και κόρη του «παππού» της ιστορίας προσπαθεί να κάνει τον μπαμπά της να θυμηθεί τον δεσμό με τα πρόσωπα του σπιτιού στο οποίο βρίσκεται τώρα – δηλαδή την κόρη και το εγγόνι του.

Τις φωτογραφίες ή μάλλον το κενό που έχουν πίσω, με πιθανή αναφορά των δημιουργών στη λευκή σελίδα και την κενή μνήμη που δημιουργεί το Αλτσχάιμερ, χρησιμοποιεί ο μικρός ήρωας για να αφυπνίσει τη μνήμη του παππού του, καθώς ζωγραφίζει στο πίσω μέρος μια σκηνή που σχετίζεται με την εκάστοτε φωτογραφία.

Το ίδιο άλμπουμ θα χρησιμοποιήσει ξανά η μαμά του John, μετά την απώλεια του μπαμπά της, για να δείξει στον μικρό γιο της έναν τρόπο όχι απλώς να διαχειριστεί το πένθος του αλλά και ένα «κόλπο» για να κρατήσει τον παππού του όσο μπορεί ζωντανό μέσα του.

Με αφορμή την ταινία αυτή, κατεβάστε τα δικά σας άλμπουμ φωτογραφιών. Μιλήστε στα παιδιά για τους γονείς σας, για ανθρώπους άλλους δικούς σας που έφυγαν ίσως από τη ζωή αλλά συνεχίζετε να αγαπάτε και να θυμόσαστε. Το να διατηρούμε δυνατούς δεσμούς και να σεβόμαστε τη μνήμη είναι ένα από τα σημαντικότερα συστατικά μιας αγαπημένης και δεμένης οικογένειας. Αν μάθουν τα παιδιά από νωρίς να διατηρούν στη ζωή κάποιον ή κάτι που φεύγει ή τελειώνει μέσω της μνήμης, θα μπορούν πιο εύκολα να δεχτούν και να συμφιλιωθούν με τις απώλειες που μπορεί να ζήσουν.