Σε μια όμορφη χειμωνιάτικη ταράτσα

Μέσα από μια ηλιόλουστη τρύπα του χειμώνα πέρασα σε μια διαφορετική εποχή. 'Ηταν Κυριακή πρωϊ και είχα ανάγκη τη βιταμίνη D του ήλιου και να μπορέσω να βγάλω για λίγο τα χοντρά μου ρούχα σε εξωτερικό χώρο. Επιπλέον ήθελα να φύγω από την επιφάνεια του εδάφους, τον κόσμο, την κίνηση και το βουητό του κέντρου που όταν περνά αλκυονίδα ημέρα γίνεται hot και αδιαπέραστο.

"Μια ταράτσα με θέα" σκέφτηκα πονηρά γιατί ο Γενάρης θα έχει αποτρέψει το πλήθος να σταθεί για μεσημεριανό καφέ σ' ένα μέρος χωρίς θερμάστρα. Είχα κάτι στο μυαλό μου αλλά δεν ήμουν σίγουρη ότι θα μου βγει. Επιπλέον έπαιρνα κι άλλον στο λαιμό μου. Είχα όμως τη σιγουριά ότι στην ταράτσα του Μουσείου Ισλαμικής Τέχνης, ένα νεοκλασσικό κτήριο κόσμημα που ανήκει στο Μουσείο Μπενάκη, ο ήλιος θα έλουζε την ταράτσα του. Κοιτά από τη μία πλευρά την Ακρόπολη ενώ έχει μπροστά του τη Δύση και ολόκληρη την περιοχή του Κεραμικού.

Φτάνοντας εκεί πήρα τα εύσημα για την επιλογή μου. Στην ταράτσα της οδού Αγ. Ασωμάτων είχε μικρο-κλίμα και ήταν άνοιξη. Οι πιο τολμηροί είχαν αφαιρέσει και τα πανωφόρια απολαμβάνοντας το ντους ήλιου και μια από τις πιο υπέροχες θέες τις πόλης. Το αρχαίο νεκροταφείο το Κεραμικού είχε πράσινο, χειμωνιάτικο χορτάρι και ορίζοντα, ανοικτή θέα μέχρι το λόφο των Νυμφών. Ίσως ένα από τα λίγα σημεία που κάποιος μπορεί μπορέσει να ταξιδέψει με το βλέμμα του χωρίς την παρεμβολή κτηρίων σε αυτή την πόλη. Και από τα ελάχιστα που θυμίζουν ότι η Αθήνα μάλλον είναι μια από τις ομορφότερες πόλεις της Ευρώπης.

Απόλαυσα ζεστή (!) λεμονάδα με ροζ πιπέρι, έβαλα γυαλιά ηλίου και μέτρησα πόσο ακόμα θέλουμε για να φύγει ο χειμώνας βλέποντας το ηλιοβασίλεμα.

Πληροφορίες σχετικά με τη επίσκεψη στο χώρο εδώ