Κωνσταντίνος Χριστοφόρου: «Ήταν εφτά σκοτεινά χρόνια, έβρισκα παντού κλειστές πόρτες»

Ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου, ο οποίος αυτές τις μέρες διασκεδάζει την Κύπρο μαζί με τη Δέσποινα Βανδή, μίλησε στο Down Town Κύπρου για την πολυετή απουσία του από το χώρο, αλλά και για την επιστροφή του.

Νομίζω πως ένας δεύτερος κύκλος καριέρας σου, έπειτα από μία κάμψη επτά ετών, ξεκίνησε με το «Και βάζω έναν Πάριο», το 2016…

Έχεις δίκιο γι’ αυτή την καμπή που μου αναφέρεις. Κι όταν θέλεις να κάνεις πρωταθλητισμό στη δουλειά σου, δεν ικανοποιείσαι αν δεν είσαι στο βάθρο. Αυτά τα επτά χρόνια, λοιπόν, ήταν «σκοτεινά» χρόνια για μένα, ήταν δύσκολα – έβρισκα όλες τις πόρτες κλειστές, παντού. Για έναν περίεργο λόγο, συγκυριακά ίσως.

Και οφείλω να σου πω πως όλο αυτό που ζω αυτή τη στιγμή το χρωστώ στον Γιάννη Πάριο, που συμφώνησε τότε να πούμε μαζί εκείνο το τραγούδι με το οποίο ξαναμπήκα στον «χάρτη», σ’ αυτό το «γήπεδο» στο οποίο ξέρω πως κάνω πολύ καλά τη δουλειά μου. Περίμενα π.χ πως θα πάει πολύ καλά στη συνέχεια το «Billy Bam Bam», αλλά αυτό που έγινε δεν το περίμενα ούτε στα πιο μεγάλα μου όνειρα!

Το ίδιο συνέβη και με το «Σ’ ένα τέταρτο», αργότερα. Βοήθησαν σε αυτό βέβαια και οι εμφανίσεις που έκανα τα τελευταία χρόνια στις «Notes Live», το «δεύτερό μου σπίτι», μαζί με μεγάλους καλλιτέχνες, με αποκορύφωμα τις φετινές με τη Δέσποινα Βανδή, με την οποία θεωρώ πως η σχέση μας είναι καρμική και εύχομαι να έχει και συνέχεια.

Γνωριζόμασταν, βρισκόμασταν, αγαπιόμασταν, πήγαινε από ‘δω, ερχόταν από ‘κει το πράγμα, και είναι σαν αυτά τα «μαγικά» που κάποια στιγμή -έστω και μετά από χρόνια- ολοκληρώνονται χωρίς καλα-καλα να το καταλάβεις, πιο έτοιμα από ποτέ. Και να σου πω και κάτι άλλο για την Δέσποινα; Όσο πιο πολύ την γνωρίζεις φιλικά και επαγγελματικά, τόσο πιο πολύ την εκτιμάς για το ήθος, την παιδεία και το ταλέντο της.

Και αυτό που την χαρακτηρίζει στις συνεργασίες της είναι ότι δίνει στον άλλο πολλά -χώρο και αγάπη- γιατί πολύ απλά μπορεί. Ξέρεις, είμαι 45 ετών πια. Δε μου «επιτρέπεται» να κάνω ξανά οποιοδήποτε λάθος. Ούτε στη δουλειά μου, ούτε στη ζωή μου.

Τι θα συμβούλευες σήμερα εκείνο το παιδί που τραγουδούσε κάποτε «Το σ’ αγαπώ που μ’ αφορά» και τον μάθαινε όλη η Κύπρος;

Θα του έλεγα να προσέξει να μην πληγωθεί τόσο πολύ.

Πληγώθηκε πολύ;

Ναι. Πάρα πολύ! Κι από κόσμο που δεν το περίμενε… Ήταν πολύ ψυχοφθόρο. Αυτός ο δεύτερος κύκλος καριέρας που πολύ εύστοχα μου ανέφερες πριν, αν και δεν έχει αλλάξει τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς, έχει αλλάξει ολότελα τον τρόπο σκέψης μου: Πλέον έχουν μπει τα όριά μου σε πολλούς και σε πολλά.