Πηγαίνει η πρώτη αγάπη στον παράδεισο;

Του Αγίου Αντωνίου σήμερα και ένα κεράκι δεν ανάψαμε. Εάν έμπαινα όμως σε εκκλησία, μια προσευχή θα την έκανα: Η αγάπη να μην λείψει ποτέ από τη ζωή μου. 

Του Αγίου Αντωνίου σήμερα και δεν έχω κανέναν κοντινό μου να γιορτάζει. Πέρα από έναν. Την πρώτη μου αγάπη. Τον πρώτο πλατωνικό μου έρωτα.

...Εφηβεία, μεταίχμιο ζωής, παιδικότητα και αφέλεια μπερδεμένες με τις πρώτες αναζητήσεις ερωτισμού.  
Πρώτη τάξη Γυμνασίου εγώ, Τρίτη εκείνος. Ο ωραίος του σχολείου. Και εγώ καλή θα πρέπει να ήμουν. 
Βλέμματα με ένταση στα διαλείμματα, χωρίς λόγια. Βλέμματα που έκαναν την απόσταση της αυλής μηδαμινή και μας έριχναν σε μια μεγάλη αγκαλιά. 
Τα πρώτα ραντεβού. Το πρώτο πάρτυ στο σπίτι του, στα κρυφά από τους γονείς μου. Ένα δακτυλίδι χρυσό, μικρό, πολύτιμο κειμήλιο για δώρο. 
Και βόλτες δικές του τυχαίες στη γειτονιά μου, και έξω από το φροντιστήριο των αγγλικών, και ούτε λόγος για τηλεφωνήματα στο σπίτι. Και λευκώματα φτιαγμένα με κολάζ και love is, και κασέτες με τραγούδια αφιερωμένα. 
Τα πρώτα φιλιά. Που δεν ξέρεις πώς φιλάνε και τρέμεις από το άγχος. Και ξαναφιλάς. Δεν είναι άγχος. Είναι η αγάπη και το υπέροχο τρέμουλό της.

...Μια μέρα, στο σούπερ μάρκετ, εκεί στον διάδρομο με τις πάνες, είμαστε πια 30 και, συναντιόμαστε. Αφήνουμε τα πάντα και πάμε για καφέ να πούμε τα νέα μας, και τα παλιά μας. «Πάω για καφέ με τον Αντώνη, την πρώτη μου αγάπη από το σχολείο», θυμάμαι τον εαυτό μου να λέω στον Αποστόλη, τον άντρα μου. 
Και πάνω από δυο κούπες καφέ θυμόμαστε, αναπολούμε, λέμε τις αλήθειες μας, πόσο διαφορετικές οι αναμνήσεις για τον καθένα μας. 
Και πλέον κάθε φορά που συναντιόμαστε, πάντα τυχαία, λέμε τις αλήθειες μας τις τωρινές ξεκάθαρα, γνωρίζοντας ότι καταλαβαινόμαστε καλά. 

Γιατί η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται. Πάει στον παράδεισο της καρδιάς σου. Ίσως και για καφέ καμιά φορά. 

Χρόνια πολλά, με αγάπη.