Ένας (μόνο) είναι ο χρόνος;

Ο Χρόνος, πάλι. Που περνάς και ξεπερνάς, που μετράς και ξεχνάς, που ζεις και προσπερνάς. Με παραμύθια και βόλτες, και μουσικές και μυστικά. Με πρωινά μεγάλα, που τα βλέπεις, τα φαντάζεσαι, τα θυμάσαι. Με μεσημέρια απροειδοποίητα που τα επιθυμείς, τα αναζητάς, τα αγαπάς. Με νύχτες μικρές  ή αμήχανες,  που τις κρύβεις, τις ονειρεύεσαι, τις γεύεσαι, τις διώχνεις τις κρατάς. Σαν να ’ταν μεγάλες..

Έμαθες να τον ζεις τον Χρόνο. Με ό,τι υπάρχει ανάμεσα σας. Όσες αλήθειες κι όσα ψέματα. Όσα λέτε κι όσα κρύβετε. Εκείνος σε μεθάει, σε χορεύει, σε ζαλίζει. Κι εσύ, δεν κρύβεσαι, δεν τον διαψεύδεις. Μόνο ρωτάς: "έχει χρώμα ο χρόνος; όνειρα έχει; φως;  τι μου φέρνει; ξεχνιέται; ξεχνάει ο χρόνος;".

Εξαρτημένη κι ευκολόπιστη, αποφασισμένη (όμως)  κι επιθετική και παθιασμένη κι αναστατωμένη, έτοιμη (πλην όμως) για όλα, εσύ.

Κι εκείνος, ο χρόνος, ξέρει, μαντεύει , δεν περιμένει μα εισβάλλει , καινούργιος  στη ζωή σου ξανά.

Τι ρωτάς  γι αυτόν. Ξέρεις με τι θα παίξει.  Μαζί σου. Δεν  σου ζητάει να του ανοίξεις (από τώρα) τα χαρτιά σου. Του φτάνει που του ανοίγεις... την πόρτα. Προς το παρόν... Και όνειρα έχει και σχέδια. Και θυμάται και γράφει κι απλώνεται (παντού), και φαντασία έχει και πείσμα. Είναι, βλέπεις αυτός, που μετράει. Όχι εσύ (που νόμιζες)... Όσο για το αν είναι ένας... Είναι χρόνια πολλά. Και καλά, και καλύτερα και λιγότερο καλά. Κι όλα καινούργια. Δες  τα σαν δώρα... Δέξου τα κι αποθέωσε τα! Αλλιώς θα πρέπει να το πάμε πάλι από την αρχή.... Γι' αυτό,  ΚΑΛΗ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ!