Elpida Youth Summer Camp 2017

Το Allyou σε συνεργασία με τον Σύλλογο ΕΛΠΙΔΑ φιλοξενεί προσωπικές ιστορίες παιδιών, εφήβων αλλά και ειδικών, που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται με στόχο τη νίκη.

Αποχαιρετώντας το καλοκαίρι με μεγάλα χαμόγελα,  υποδεχθήκαμε το Φθινόπωρο με ελπίδα και όνειρα γιατί μας περίμενε το Summer Camp 2017 του Elpida Youth. Η οργανωτική επιτροπή που «ψυχή» της είχε την Διευθύντρια του Ξενώνα της ΕΛΠΙΔΑΣ και επικεφαλής της Κοινωνικής Υπηρεσίας, κυρία Άννα Παναγοπούλου και τον Κοινωνικό Λειτουργό κύριο Δημήτρη Νάνη, είχε επιλέξει ομαδάρχες να είμαστε όλοι εμείς οι ενήλικες πλέον που ως παιδιά είχαμε νοσηλευτεί στην Παιδιατρική Ογκολογική Μονάδα.  Έτσι ήμουν και εγώ εκεί! Με πολλή  χαρά, γιατί είχα εμπειρία αντίστοιχων   «θεραπευτικών» κατασκηνώσεων   για  τα παιδιά με καρκίνο, όπως το Barretstown  Camp της  Ιρλανδίας,  και  το Dynamo Camp  της Ιταλίας. Αλλά και με μεγάλη αγωνία,  γιατί τώρα δεν θα ήμουν εγώ το παιδί - κατασκηνωτής, το πρώτο που θα έβγαζα από την βαλίτσα μου δεν θα ήταν η ξεγνοιασιά και η ελευθερία,  τώρα από την θέση της ομαδάρχου θα έπρεπε να συντονίζω, να προγραμματίζω και να προσέχω τα μικρά παιδιά, τα  αποθεραπευμένα παιδιά της ΕΛΠΙΔΑΣ.
 

Έφτασε η ημέρα που ένα πούλμαν με χαμογελαστές φατσούλες και με μπόλικα μπαγκάζια ξεκίνησε από τον Ξενώνα της ΕΛΠΙΔΑΣ για την κατασκήνωση. Πίσω αφήσαμε μαμάδες και μπαμπάδες να μας χαιρετούν και μαζί τους αφήσαμε τα :  «πρέπει», «θα ρωτήσουμε τον / την γιατρό αν κάνει», «πρόσεχε να μην λερωθείς»,  «ξεκουράσου», «πρέπει να φας όλο το φαγητό σου» και όλα αυτά που  όχι μόνο σε κάνουν να νιώθεις  πολυυυυύ  παιδί  αλλά δεν σε αφήνουν και να ξεχάσεις ότι αρρώστησες. Προορισμός μας:  το Σοφικό Κορινθίας όπου η επιτροπή  «Elpida Youth» - η «νεολαία» του Συλλόγου ΕΛΠΙΔΑ - άνοιξε για πρώτη φορά το Summer Camp 2017.  Τα μικρά ξύλινα σπιτάκια, δίπλα στο δάσος μοιάζανε με παραμυθοχώρα για τα παιδιά. Αυτό τουλάχιστον καθρεφτιζόταν στα μάτια τους και στις εκφράσεις τους.   Και  από την στιγμή που φτάσαμε και μέρα με την ημέρα, στιγμή με την στιγμή γινόταν όλο και καλύτερο. Τόσο που τα παιδιά δεν είχαν  λόγο να ονειρευτούν.  Αυτό που ζούσαν ήταν πολύ πάνω από τα όνειρά τους.  

Παιγνίδια ομαδικά, μουσικές καρέκλες, τσουβαλοδρομίες, παιγνίδια των ήχων του δάσους,  και πολλά άλλα, αθλητικές δραστηριότητες όπως ρυθμική γυμναστική, ποδόσφαιρο, τοξοβολία, ξιφασκία, ιππασία,  σε πολλά από τα οποία συμμετείχαν και Ολυμπιονίκες, και extreme sports όπως αναρρίχηση, rope adventure,bungee τραμπολίνο,flying fox, γυμναστική του μυαλού, καλλιτεχνικό εργαστήρι με διάφορες χειροτεχνίες, μουσικές βραδιές με ζωντανή μουσική , ή καραόκε, χορό θεατρικό παιγνίδι ήταν κάποιες από τις δραστηριότητές μας.  

Ήταν αυτά που προκαλούσαν τα παιδικά γέλια, την διάθεση για σκανταλιές, την υπέρβαση των ορίων αντοχής των μικρών κατασκηνωτών ήταν η χαρά, η ζωή:  ήταν όλα αυτά στα οποία προσβλέπει κάθε «θεραπευτική κατασκήνωση» για να δώσει πίσω στο παιδί αυτό που η ασθένεια του έχει «κλέψει»: την αυτοπεποίθηση του, το κουράγιο και την σωματική αντοχή του. Τα μεσημέρια τις ώρες της ανάπαυλας που πηγαίναμε στο σπιτάκι της η κάθε ομάδα τα παιδιά έβρισκαν την ευκαιρία δίπλα στον / την ομαδάρχη να κάνουν παρατηρήσεις, μικρά κουτσομπολιά αλλά κυρίως εξομολογήσεις.  Τα λόγια που δεν λες στην μαμά ή στον μπαμπά, στον γιατρό, στην νοσηλεύτρια.  « Έφη είμαι πολύ χαρούμενη γιατί σήμερα  στην αναρρίχηση νόμιζα ότι δεν θα τα καταφέρω αλλά τα κατάφερα! Ξαναγίνομαι δυνατή!»  ή «μου αρέσει που εδώ όλα τα παιδιά είμαστε το ίδιο. Δεν έχει σημασία αν έχεις μαλλιά ή δεν έχεις. Κανένας δεν σε κοιτάει περίεργα και όλοι θέλουν να παίξουν μαζί σου» ή ακόμα  «καταλαβαίνω πως  οι γονείς μου είναι υπερπροστατευτικοί  για το καλό μου αλλά και αυτά που κάνουμε εδώ και αυτά είναι για το καλό μου γιατί μου δίνουν χαρά και δύναμη».

Χαρακτηριστικό είναι ότι μία μικρή, προεφηβίνα ενώ ήρθε στην κατασκήνωση  αρκετά συνεσταλμένη,  λίγο απόμακρη και φορώντας την περούκα της για να μην φαίνεται ότι δεν έχει μαλλάκια λόγω των πρόσφατων θεραπειών,  έγινε η ψυχή της παρέας όσο περνούσαν οι μέρες  και φεύγοντας πέταξε την περούκα λέγοντας μας «τώρα νομίζω ότι δεν την χρειάζομαι πια».
 

Φεύγοντας, τα παιδιά είχαν στις βαλίτσες τους από ένα μεγάλο δώρο, τις Εικόνες, τα χαμόγελα, την ασφάλεια και την δύναμη  που τους έδωσε η κατασκήνωση,  φυλαχτό για όλο το χειμώνα.