Σαν sun και Suntan

Χαίρετε, χαίρετε και καλοκαιριάσαμε κιόλας! Και τι να κάνω το κορίτσι, και πώς να μη θέλω να βγω, να δω, να μάθω, να ξεσκάσω, να απολαύσω μυρωδιές και γεύσεις και εικόνες! Από χθες κάνω σχέδιο και πρόγραμμα. Διότι ως παιδί του ήλιου (!), τέτοιες μέρες λαμπερές και ηλιοφώτιστες παθαίνω μια προ-καλοκαιρινή... ψυχολογία. Πώς όταν ακούς τη λέξη "αντηλιακό" σου έρχονται μυρωδιές καρύδας, εικόνες από φοίνικες, γεύσεις από μάνγκο και αύρα θαλασσινή; Αυτό! Μπορεί να μη συμφωνήσεις, αρχικά, με όσα έχω βάλει στη βόλτα μου να κάνω και να δω, αλλά στο τέλος να δεις που θα σου αρέσει αυτό το... μελανζέ.

Suntan κι αν δεν είδες την τελευταία ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, έλα μαζί μου. Και μόνο αυτό που διάβασα να γράφουν γι αυτήν: "ένα ενοχλητικά ειλικρινές δράμα με αναπάντεχες διαδρομές της ερωτικής επιθυμίας", μ' έκανε οπωσδήποτε να θέλω να τη δω.

Δεν συζητώ πως ο αγαπημένος Μάκης Παπαδημητρίου που πρωταγωνιστεί, το τρειλερ και η αφίσα είναι τρελοί κράχτες, αλλά αν προσθέσεις πως είναι και γυρισμένη στην Αντίπαρο, τότε έχεις ένα τέλειο πακέτο. 

Ο σκηνοθέτης λέει πως η ταινία του είναι ένα boy meets girl story κι εγώ θα ψάξω αίθουσα για να απολαύσω καλό ελληνικό σινεμά.

"Τίποτα δεν χαρίζεται" και η Μάρω Δούκα, της Αρχαίας Σκουριάς, της Πλωτής Πόλης, του Έλα να πούμε ψέματα, ξαναβάζει στο χαρτί τις αλήθειες της μ'αυτόν τον μαγικό της τρόπο και μας καταθέτει, σαν σε προσωπικό ημερολόγιο σκέψεις και συναισθήματα γι αυτά και γι αυτούς που έπαιξαν καίριο ρόλο στη ζωή της. Η Δούκα είναι μια συγγραφέας που αγαπώ να μου κάνει παρέα γιατί, διαβάζοντας την, γίνομαι καλύτερη. 

Στην Πολιτεία, το βιβλιοπωλείο  γωνία Ασκληπιού και Ακαδημίας, θα  το αναζητήσω (Εκδόσεις Πατάκη) και θα το βάλω στην τσάντα μου σαν μικρό θησαυρό.

Κήπος Νομισματικού Μουσείου (Πανεπιστημίου 12), στην καρδιά του Κέντρου της πόλης ο πιο γοητευτικός και δροσερός κήπος. Με τα πιο αρωματικά παγωμένα τσάγια , τον σούπερ ελληνικό καφέ και τα πεντανόστιμα γλυκάκια.

Εκει, ανάμεσα στα δέντρα και τα λουλούδια, θα ρίξω τις πρώτες ματιές στο καινούργιο μου βιβλίο, ρουφώντας το παγωμένο τσάι μου, ακούγοντας διακριτική τζαζ μουσική και θα έχω , ξανά, την ψευδαίσθηση, πως κλείνοντας η σιδερένια πόρτα πίσω μου, όταν θα μπαίνω, αφήνω πίσω ό,τι δεν μου πάει, ό,τι με χαλάει και όποιον μουτζουρώνει τη λαμπερή καλοκαιρινή μου διάθεση.

Τίποτα δεν θέλω "σαν", μόνο "sun", παρακαλώ!

Φιλιά