Καρυοφυλλιά Καραμπέτη: Αποκαλύπτει γιατί δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό της η ιδέα του γάμου

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη άνοιξε την καρδιά της στο People, μιλώντας για τις δύσκολες στιγμές που έχει βιώσει, τις οποίες επισήμανε καταφέρνει να αφήνει πίσω της, τα απωθημένα καθώς και για τον γάμο, εξηγώντας τους λόγους που δεν ανέβηκε ποτέ τα σκαλιά της εκκλησίας.

Αναλυτικά όσα δήλωσε η γνωστή ηθοποιός:

Υπάρχουν πράγματα που σας λυπούν και σας στεναχωρούν και δεν θέλετε να τα αντιμετωπίσετε, να τα δείτε κατάματα;

Τα πράγματα δεν είναι πάντοτε όμορφα. Έχω βιώσει δύσκολες και άσχημες στιγμές, έχω πληγωθεί, αλλά σαν χαρακτήρας προχωράω παρακάτω. Δεν αφήνω μέσα μου τίποτε που να μαυρίζει την ψυχή μου. Και αυτός πιστεύω είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίζεις τη ζωή. Να παίρνεις δύναμη απ’ αυτά που αγαπάς. Να επενδύεις εκεί και να προχωράς παρακάτω.

Τι απωθημένα έχει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη;

Θα ήθελα να έχω τη δυνατότητα να κάνω ταξίδια σ’ όλον τον κόσμο. Να δω τις ομορφιές της γης μας, να γνωρίσω άλλες χώρες, ανθρώπους, πολιτισμούς. Την περίοδο 1997-99 μου είχε δοθεί η ευκαιρία να το κάνω, όταν με το Εθνικό Θέατρο είχαμε πάει περιοδεία με τη Μήδεια και βρέθηκα από τις ΗΠΑ και τον Καναδά, στην Αυστραλία, την Ιαπωνία και την Κίνα. Ήταν μια εμπειρία ζωής. Διευρύνει τους ορίζοντες του μυαλού σου. Αντιλαμβάνεσαι τη ζωή με άλλο τρόπο. Έχω έναν αγαπημένο φίλο, τον συνάδελφο Αριστοτέλη Αποσκίτη, που ταξιδεύει χρόνια τώρα και ζει απ’ αυτό, γιατί γράφει άρθρα και τα δίνει σε εφημερίδες και περιοδικά. Ζηλεύω αυτά που έχουν δει τα μάτια του. Και εύχομαι κάποτε να μπορέσω κι εγώ να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρό μου.

Ο γάμος ήταν μια σύμβαση που σας φαινόταν αβάσταχτη ή απλά δεν έτυχε;

Στη ζωή μου πάντοτε πρωταρχικό ρόλο έπαιζε ο έρωτας. Ήξερα όμως πως δεν κρατάει για πάντα. Δεν ήθελα, λοιπόν, μια τέτοια δέσμευση σαν τον γάμο. Τον θεωρούσα πάντοτε μια κοινωνική σύμβαση. Συνήθως έβλεπα γύρω μου γάμους αποτυχημένους, ανθρώπους εγκλωβισμένους μέσα σε ένα πρέπει. Είτε επειδή υπήρχαν παιδιά, είτε επειδή υπήρχε η οικονομική εξάρτηση του ενός από τον άλλον. Έτσι, υπήρχαν και παράλληλες ζωές, μυστικά και ψέματα, μια δυστυχία. Εγώ αυτού του τύπου τη ζωή δεν την ήθελα για τον εαυτό μου. Ήθελα να μπορώ να κοιτάζω τον αγαπημένο μου στα μάτια και να μην του κρύβω τίποτε. Το ίδιο κι εκείνος. Όταν, λοιπόν, τελείωνε ο έρωτας δεν είχε νόημα να συνεχιστεί η σχέση. Άρα κι έναν γάμο αν είχα κάνει, θα τον διέλυα εγώ η ίδια. Οπότε, γιατί να παντρευτώ; Να τρέχω μετά και στους δικηγόρους; Το ήξερα πως τίποτε δεν κρατάει για πάντα, ότι όλα είναι ρευστά.

Αυτό το συνειδητοποιήσατε στην πορεία της ζωής σας;

Το ήξερα από την αρχή. Ήδη από τον πρώτο έρωτα το αντιλαμβάνεσαι πως αυτό το όνειρο κάποτε τελειώνει.

Δεν ήσασταν το κορίτσι που θα κυνηγούσε το «για πάντα»;

Κάποια στιγμή, όταν ήμουν πολύ νέα, ο άνθρωπος που αγαπούσα τότε μου είπε «θα σ’ αγαπώ για πάντα» και παρόλο που ήταν υπέροχο, εγώ τρόμαξα. Αισθανόμουν πως η ζωή είναι μια μεγάλη περιπέτεια και πως ήταν πολύ νωρίς για κάτι τόσο τελεσίδικο… Αυτό που έκαναν οι γονείς μας, που παντρευόντουσαν έναν άνθρωπο και έμεναν μαζί του όλη τους τη ζωή, μου φαινόταν πάντα και ειδικά τότε αδιανόητο.