"Μαμά, υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;"

Καθώς τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, ο Άγιος Βασίλης είναι στο μυαλό πολλών παιδιών. Το ίδιο συμβαίνει και στους περισσότερους γονείς αλλά για διαφορετικούς λόγους. Μερικοί από αυτούς αναρωτιούνται αν θα πρέπει να αναπαράγουν τον μύθο του χαρούμενου παππού με την κόκκινη στολή, ενώ άλλοι με μεγαλύτερα παιδιά ανησυχούν για το πότε πρέπει να τους πουν την αλήθεια.

Πίσω από αυτά τα δύο ερωτήματα υπάρχει ένα μεγαλύτερο: Είναι καλό για τα παιδιά να πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη; Η αναπτυξιακή ψυχολόγος Jacqueline Woolley απαντάει θετικά, διότι θεωρεί ότι υπάρχουν οφέλη τόσο για τη γνωστική όσο και τη συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών.

Πιστεύοντας σε αδύνατα πράγματα, όπως για παράδειγμα η ύπαρξη του Άγιου Βασίλη, τα παιδιά μπορούν να μπορεί να ενισχύσουν τις δεξιότητες συλλογισμού που διαθέτουν. Οι σκέψεις που κάνουν τα παιδιά όταν φαντάζονται ότι ένα έλκηθρο με εννιά ταράνδους πετάει στον ουρανό μπορεί κάλλιστα να είναι οι ίδιες που κάνουν όταν σκέφτονται τη λύση στην υπερθέρμανση του πλανήτη ή τη θεραπεία μιας ασθένειας. Αυτό το είδος της σκέψης -τα όρια ανάμεσα σε εκείνο που είναι εφικτό και εκείνο που είναι αδύνατο- είναι η ρίζα όλων των επιστημονικών ανακαλύψεων και εφευρέσεων, από τα αεροπλάνα μέχρι το Διαδίκτυο.

Επιπλέον, πιστεύοντας στον Άγιο Βασίλη τα παιδιά εξασκούν τις ικανότητες του επαγωγικού συλλογισμού και της χρήσης των αποδεικτικών στοιχείων. Πρόσφατη μελέτη απέδειξε ότι τα μεγαλύτερα παιδιά είναι σε καλύτερη θέση από τα μικρότερα να χρησιμοποιήσουν, για παράδειγμα, τα μισοφαγωμένα μπισκότα το πρωί της Πρωτοχρονιάς ως απόδειξη για την ύπαρξη του Άι-Βασίλη.

Όμως, το μεγαλύτερο όφελος για τη γνωστική και συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών ίσως μπορεί να προκύψει από την ανακάλυψη ότι ο Άγιος Βασίλης δεν είναι, στην πραγματικότητα, ένα αληθινό πρόσωπο. Πολλοί γονείς οραματίζονται μια ξαφνική χρονική στιγμή κατά την οποία το παιδί τους απαιτεί την αλήθεια, αλλά η διαδικασία ανακάλυψης είναι συχνά πιο σταδιακή. Στην πραγματικότητα, υπάρχει συνήθως μια παρατεταμένη περίοδος κατά την οποία τα παιδιά γίνονται όλο και λιγότερο σίγουρα για την ύπαρξη του Άι-Βασίλη. Προς το τέλος αυτής της περιόδου, τα παιδιά μπορούν πραγματικά να ψάξουν για στοιχεία που να επιβεβαιώνουν τις υποψίες τους.

Τότε είναι που οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν. Ένας γονέας που άλλαζε το γραφικό χαρακτήρα του ώστε να μοιάζει περισσότερο με εκείνον του Άγιου Βασίλη, μπορεί σιγά-σιγά να ξεκινήσει να χρησιμοποιεί τη δική του γραφή. Όταν τα παιδιά αρχίζουν να αμφιβάλλουν, γίνονται περισσότερο «επαγγελματίες» ως προς όλη την κατάσταση και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορούν ακόμη και να δημιουργήσουν τα δικά τους πειράματα. Για παράδειγμα, υπήρχαν παιδιά που συμμετείχαν σε σχετική έρευνα τα οποία άφησαν μια φωτογραφική μηχανή και ένα σημείωμα δίπλα από το γάλα και τα μπισκότα, ζητώντας από τον Άγιο Βασίλη να τραβήξει μια φωτογραφία ως αποδεικτικό στοιχείο.

Στο τέλος, τα παιδιά αισθάνονται ότι έχουν διαπιστώσει από μόνα τους την αλήθεια κι έτσι γίνονται μέρος του κόσμου των ενηλίκων. Αυτό είναι το «μυστικό» για να αποκτήσουν ακόμη περισσότερο συναισθηματικό όφελος που να τους δίνει ένα ρόλο στη διατήρηση του μύθου για τα μικρότερα αδέλφια τους. Επιπλέον, όλο αυτό επιτρέπει στους ενήλικες να θυμηθούν τις δικές τους αντιδράσεις απέναντι στον Άγιο Βασίλη και να δημιουργήσουν ευκαιρίες διασκέδασης για τα αγαπημένα τους πρόσωπα! Έτσι, επωφελείται ολόκληρη η οικογένεια. Τα παιδιά αναπτύσσονται συναισθηματικά και νοητικά, ενώ οι γονείς μπορούν να περάσουν λίγο χρόνο με το να ονειρεύονται το αδύνατο!

Πηγή: http://www.infokids.gr/