Κουκουβάγιες, Χίμαιρες και κεράκια

Σήμερα, Δευτέρα, θα σβήσω καθυστημένα κεράκια. Πριν από λίγες ημέρες μεγάλωσα ένα χρόνο ακόμα, χωρίς να γιορτάσω. Θα ρίξω βολικά το φταίξιμο στις χρονοβόρες υποχρεώσεις της καθημερινής μου ρουτίνας, ενώ θα έπρεπε στα αλήθεια να το ρίξω στα ψυχολογικά συμπλέγματα που κουβαλάμε όλοι μας όταν πρόκειται για τον χρόνο που περνάει. Εκείνα που δεν μας αφήνουν πάντοτε το περιθώριο να χαρούμε αρκετά για το αυτονόητο. Το όποιο είναι πως δεν έχει σημασία πόσο πετυχημένοι είμαστε επαγγελματικά ή προσωπικά. Αυτό που έχει σημασία τελικά είναι ότι «είμαστε». Σκέτο. Ίσως λίγο πιο φτωχοί απ' ότι θα ήμασταν σε άλλες, καλύτερες κοινωνικά συνθήκες. Ίσως λίγο περισσότερο αγχωμένοι, απ' ότι θα ήμασταν σε κάποια άλλη πιο πλούσια οικονομικά πραγματικότητα. Ίσως λίγο πιο πολύ νευρωτικοί, απ' ότι θα ήμασταν σε μία άλλη πιο χαλαρή καθημερινότητα. 

Λέω να την κάνω, λοιπόν, την μικρή προσπάθεια να πάψω να προσπερνάω, γυρίζοντας το κεφάλι επιδεκτικά, στις αυτονόητες ευτυχίες της ζωής μου. Γι' αυτό θα αρχίσω αυτή τη μέρα κάνοντας δώρο στον εαυτό μου τα εισιτήρια για την παράσταση που όλοι μας θέλουμε να προλάβουμε να δούμε στην φετινή θεατρική σεζόν. Το αριστουργηματικό βιβλίο του Μ. Καραγάτση, «Μεγάλη Χίμαιρα», που ανεβαίνει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, έχοντας μετακομίσει φέτος σε νέα θεατρική στέγη και συγκεκριμένα στο θέατρο Πορεία (Τρικόρφων 3-5  & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Πλατεία Βικτωρίας). Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη υποδύεται την γοητευτική Μαρίνα Μπαρέ, που έρχεται να ζήσει στην Ελλάδα ερωτευμένη και παντρεμένη με έναν Έλληνα εφοπλιστή, αλλά και παθιασμένη με την ελληνική κλασσική παιδεία. Ερχόμενη σε επαφή, όμως, με την ίδια τη χώρα των ονείρων της, συναντά τις δικές της Χίμαιρες: το δραματικό τοπίο, τραχύ κι αισθησιακό ταυτόχρονα, την παρασύρει σε μια δίνη πάθους, πυροδοτεί τα παλιά ψυχολογικά της τραύματα και την οδηγεί στην αυτοκαταστροφή.

Στο τέλος της ιστορίας, αυτή η εμβληματική και τραγική φιγούρα της ελληνικής λογοτεχνίας θα έρθει αντιμέτωπη με τις φοβερές συνέπειες των προσωπικών της αδυναμιών, για να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε κι εμείς μαζί της το βαθύτερο νόημα της έννοιας «ενηλικίωση». Που δεν είναι άλλο από τη μετατόπιση του κέντρου βάρους σου και την ξαφνική ικανότητα να σκεφτείς, να φανταστείς και εν τέλη να τοποθετήσεις μία άλλη ύπαρξη πιο πάνω από την δική σου. Το ταλέντο να θυσιάζεις ένα κομμάτι του εαυτού σου και της προσωπικής σου ικανοποίησης, για χάρη της ικανοποίησης κάποιου άλλου ατόμου. Και τέλος, η οριστική επιλογή ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες συγκρούσεις της ζωής. Τη νεότητα, που εκπροσωπείται εδώ από την βίαιη και ασυγκράτητη ερωτική επιθυμία και την ωρίμανση, που εκφράζεται μέσα από το ασίγαστο μητρικό ένστικτο και καθήκον. Έτσι βίωσα την Μεγάλη Χίμαιρα ως αναγνώστρια αρκετά χρόνια πριν. Ανυπομονώ να δω πώς θα την βιώσω και ως θεατής.  

Το απόγευμα που θα γυρίσω σπίτι για να αλλάξω ρούχα, θα περάσω την ώρα, ανοίγοντας ένα δώρο ακόμα. Δεν έχει φτάσει σε μένα με μορφή πακέτου, ούτε μέσα σε κάποια πολύχρωμη σακούλα με πολύχρωμο φιόγκο στο πάνω μέρος της. Είναι απλώς ένα μπλε κουμπί στο Dropbox, ένα μεγάλο αρχείο που ήρθε στην Αθήνα από την Κέρκυρα, με την φωνή και την υπογραφή του καλού μου φίλου, Παντελή Δημητριάδη, (του τραγουδιστή των Κόρε. Ύδρο, που δεν υπάρχουν πια), τον «εγκέφαλο» των Παιδιών της Παλαιότητας, που σε λίγες ημέρες κυκλοφορούν την δεύτερη δισκογραφική δουλειά τους. Το άλμπουμ θα βγει μέσα στο Νοέμβριο, αλλά, αν έχεις την περιέργεια, το πρώτο single, με τίτλο «Το Μέλλον» βρίσκεται ήδη διαθέσιμο στο Jumping Fish, απ΄όπου μπορείς να το ακούσεις. Περισσότερες λεπτομέρειες με την κυκλοφορία. Προς το παρόν, αρκεί το γεγονός ότι αυτός ο νέος, ακυκλοφόρητος ακόμα δίσκος, αυτό το αναπάντεχο, με λίγα λόγια, δώρο με γέμισε περισσότερο απ' ότι θα μπορούσαν ποτέ να με γεμίσουν τα υλικά αγαθά του κόσμου όλου. Γιατί ξέρω εκ των προτέρων ότι θα είναι πάντα εκεί, χωρίς να ανησυχώ μην χαλάσει, μην τρυπήσει, μην λιώσει, μην σπάσει, μην φθαρεί. 

Κι έτσι θα σου δώσω μία συμβουλή: να αγαπάς τους φίλους σου. Κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποια φανταστική ζυγαριά που μετράει την ποσότητα μιας αγάπης, τότε να τους αγαπάς περισσότερο από το εκάστοτε αγόρι σου. Και να τους αγαπάς περισσότερο απ' όλα τα πράγματα που επιθυμείς μυστικά για τη ζωή σου, για τον δικό σου προσωπικό μικρόκοσμο. Γιατί - κακά τα ψέματα - οι φίλοι είναι η οικογένεια που ίσως δεν σταθούμε αρκετά τυχεροί να αποκτήσουμε ποτέ. Kαι να τους αγαπάς ακόμα κι αν δεν είναι σαν εσένα. Όχι, να μην τους αγαπάς για τα προτερήματα τους, για όλα αυτά με τα οποία μπορείς εσύ η ίδια να «ταυτιστείς» πιο εύκολα. Μα να τους αγαπάς πάρα τα όσα δεν σε αφήνουν να «συνδεθείς» μαζί τους με τίποτα. Διότι παραμένει πάντα μία από τις πικρές αλήθειες της ζωής ότι, κατά βάθος, όλοι οι άνθρωποι ταιριάζουμε μέχρι το σημείο που θα τολμήσουμε να δείξουμε ο ένας στον άλλον την διαφορετικότητα μας. Κι αυτό είναι ακριβώς το σημείο που μας χωρίζει. Ενώ θα έπρεπε να μας ενώνει. 

Απόψε το βράδυ θα βγούμε με επίλεκτα μέλη αυτής της μοναδικής για μένα «οικογένειας» για φαγητό. Και γνωρίζω από τώρα ότι θα μου φέρουν μία τούρτα για έκπληξη. Γνωρίζω και το μαγαζί απ' όπου θα την πάρουν. Είναι το αγαπημένο μου ζαχαροπλαστείο στην Αθήνα, η περίφημη Κυβέλη στα Βριλήσσια (Λ. Πεντέλης 28). Το γνωρίζω γιατί τους κρυφάκουσα να το ψιθυρίζουν πριν κάτι μέρες σε κάποιον καφέ, την ώρα που νόμιζαν πως δεν άκουγα γιατί μιλούσα στο κινητό. Ξέρω και ξέρουν πως το αγαπημένο μου είναι το chessecake με γεύση Oreo. Eύχομαι μόνο να μην βάλουν επάνω (υπερβολικά) πολλά κεράκια. 

Το τραπέζι στην Cookoovaya (Χατζηγιάννη Μέξη 2Α, Ιλίσια) έχει κλειστεί από νωρίς. Άλλωστε δεν είναι εύκολο να βρεις μία θέση σε ένα από τα hot εστιατόρια της πόλης. Την έχουν χαρακτηρίσει εύστοχα «το εστιατόριο των 5 σεφ» γιατί εκεί θα συναντήσεις πέντε από τα πιο γνωστά ονόματα της αθηναϊκής γευστικής σκηνής. Οι Σπύρος και Βαγγέλης Λιάκος, Νίκος Καραθάνος, Μάνος Ζουρνατζής και Περικλής Κοσκινάς δημιούργησαν από κοινού αυτό το πολυσυζητημένο εστιατόριο με την κοσμοπολίτικη αύρα και την εντυπωσιακή ανοιχτή κουζίνα που, ακριβώς στο κέντρο του, λειτουργεί σαν σκηνή. Το ελληνικό εδεσματολόγιό συνδυάζει γοητευτικά τις παλιομοδίτικες γεύσεις με υπέροχες, καινοτόμες ιδέες. 

Όταν μιλάμε, όμως, για την πανέμορφη Cookoovaya δεν γίνεται να μην αναφέρουμε το μικρό σοκ που παθαίνεις μόλις περάσεις την φαρδιά πόρτα της εισόδου και βρεθείς στην ευρύχωρη σάλα με τα κομψά παραλληλόγραμμα τραπέζια, τις ξύλινες καρέκλες με την βελούδινη επένδυση, τα απαλά τραπεζομάντηλα με την μικρή κουκουβάγια κεντημένη στα πλαϊνά, τα μίνιμαλ φωτιστικά που κρέμονται διακριτικά πάνω από το κεφάλι σου, χύνοντας το φως μιας αλλοτινής αστικής γοητείας. Και πρέπει απαραίτητα να βρεθείς έστω και μόνο για μία βραδιά εκεί για να αισθανθείς τι ακριβώς εννοώ. 

Ανάμεσα στο κροτάλισμα από τα σερβίτσια και το ελαφρύ τσούγκρισμα των ποτηριών, τα φώτα ίσως χαμηλώσουν λιγάκι ξαφνικά. Και τότε κάποιος από την παρέα θα κοιτάξει διακριτικά προς το πλάι και θα δώσει το σήμα για να τραγουδήσουν όλοι μαζί ένα χρονοκαθυστερημένο "Happy Birthday". Κι εγώ υπόσχομαι πως θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να το παίξω έκπληκτη. Το φως από τα μικρά, λευκά κεριά θα φανεί για μια στιγμή μέσα στις καθαρές αποχρώσεις των ματιών τους. 

Πριν φυσήξω με όλη μου τη δύναμη θα σου πω κάτι τελευταίο. Μην φοβάσαι τον χρόνο που περνάει. Να φοβάσαι μόνο τον χρόνο που αφήνεις να περνάει ανεκμετάλλευτος. 

Κι αυτό δεν είναι συμβουλή. Είναι πάθημα...