Bόλτα στη... ψεύτικη πραγματικότητα των social media

Αθήνα... Περίπου στις 7.30 το πρωί. Το κέντρο της πόλης -όπως κάθε ημέρα- έσφυζε από ζωή.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και ανοίγω τα παράθυρα, προκειμένου αυτό το ανοιξιάτικο γλυκό αεράκι του Φεβρουαρίου να επισκεφτεί και το δικό μου σπίτι.

Σήμερα δεν έχει δουλειά το πρόγραμμα. Ρεπό… Ναι, αυτή η μαγική λέξη υπάρχει ακόμη στις ημέρες μας.

Αρκεί βέβαια να μην είναι διαρκές και υποχρεωτικό αυτό, καθότι ως γνωστόν η ανεργία έχει πάρει τη μορφή… Λερναίας Ύδρας στη χώρα μας.

Έχω ανάγκη να δω ανθρώπους που, παρά τα όποια προβλήματά τους, συνεχίζουν να χαμογελούν. Έχω ανάγκη από τη θετική αύρα τους. Έτσι, ντύνομαι βιαστικά και βγαίνω στον δρόμο.

Αυτός με οδηγεί στο παλιό μου στέκι. Στην παλιά μου γειτονιά, εκεί που έκανα τα πρώτα μου όνειρα ερχόμενος στην πρωτεύουσα, αμούστακο παιδί γαρ.

Κοιτάζω την επιγραφή που γράφει «Αχίλλειον» (Αχαρνών 330) και από το μυαλό μου περνούν σαν ταινία όλες οι στιγμές (οι καλές, οι κακές και αυτές ακόμη που ήταν βουτηγμένες στο ποτό) που έχω ζήσει στο ιστορικό καφέ των Κάτω Πατησίων.

Τα κορίτσια που βρίσκονται επί ποδός, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους πελάτες, με αναγνωρίζουν (σ'αυτό έχουν συμβάλει και τα καλά πουρμπουάρ που έδινα) και με καλωσορίζουν στο μαγαζί.

Κάθομαι σε ένα τραπέζι… παρέα με την εφημερίδα μου, αν και -με δεδομένες τις ταχύτητες του ίντερνετ- τη θεματολογία της την ξέρω από... την προηγούμενη ημέρα. Ήθελα να θυμηθώ τα παλιά, βλέπεις.

Παραγγέλνω τον καφέ μου, ωστόσο κάτι διαφορετικό υπάρχει στην ατμόσφαιρα του μαγαζιού. Κάτι ξένο. Παρατηρώ ότι κάτι δεν είναι όπως παλιά.

Γυρίζω το κεφάλι μου σε έναν καναπέ όπου καθόταν πάντα μια παρέα. Παλιότερα τους κοιτούσα με… μισό μάτι, γιατί οι συζητήσεις τους για τα πολιτικά και τα αθλητικά ήταν τόσο έντονες που εκνευριζόσουν κι ας συμφωνούσες με τις απόψεις τους.

Τα ίδια άτομα βρίσκονταν στις γνωστές θέσεις τους. Σταθεροί. Εντούτοις ούτε εφημερίδα είχαν στα χέρια, ούτε έκανε καζούρα ο ένας στον άλλον. Ο κάθε ένας από αυτούς είχε ένα κινητό στο χέρι. Και από τα καλά μάλιστα. Αυτά που μπαίνουν στο facebook, όπως -χαρακτηριστικά- άκουσα έναν να λέει.

Στο μισάωρο που τους παρατηρούσα, σπάνια έβγαινε λέξη από το στόμα τους. Aυτά τα πρόσωπα που έσφυζαν από ζωή, πλέον είχαν σωπάσει. Ήταν μαζί, ωστόσο ο καθένας ήταν βυθισμένος στον δικό του κόσμο: σε αυτόν των social media. Στα δικά μου μάτια, τουλάχιστον, έμοιαζαν ξένοι στην ίδια παρέα.

Πλήρως απογοητευμένος από την εικόνα που αντίκριζα, στρέφω το βλέμμα μου στην άλλη μεριά του μαγαζιού. Και εκεί τα ίδια. Ο κάθε πελάτης είχε το κινητό του, με τις κουβέντες στις παρέες να βγαίνουν κυριολεκτικά με το τσιγκέλι. Λες και πλήρωναν για κάθε λέξη που θα πουν.

"Εξαίρεση" αποτελούσαν δύο κορίτσια σε ένα ακριανό τραπέζι του μαγαζιού. Δεν μιλούσαν πάντως για τα προβλήματα τους ή για ότι ευχάριστο ή δυσάρεστο μπορεί να συμβαίνει στη ζωή κάθε κοριτσιού. Αντίθετα, "στήνονταν" και χαζογελούσαν, προκειμένου να πετύχει η selfie φωτογραφία τους.

Μετά από κάμποσες απόπειρες, πέτυχαν την -κατά τη γνώμη τους- ιδανική και σταμάτησαν. Μετά, προφανώς από τα συμφραζόμενα, κατάλαβα ότι την πόσταραν στο social media και έκτοτε ασχολούνταν με τι τους έγραφαν οι διαδικτυακοί τους φίλοι.

Αυτή -πλέον- είναι η ζωή τους και η διασκέδαση τους. Η αληθινή επαφή «πέθανε» ή μάλλον αντικαταστάθηκε από τα likes και τα comments.

Για το φλερτ; Ούτε λόγος... Να χάσουμε καμιά δημοσίευση των 2.000 φίλων μας και να μην σχολιάσουμε; Ε ντροπή θα είναι εδώ που τα λέμε...