ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
Κουκάκι, σουβλάκι, ραβανί και zombies!
Μια βόλτα θα σε πείσει πως μια (μόνο) μέρα μπορεί να είναι και ζαχαρένια και ζουμερή και παιχνιδιάρα και… μεθυσμένη.
Σου το’ χω πει πολλές φορές, μα άλλη μια, δεν βλάπτει! Ποιο; Το ότι μεγάλωσα σε μια συνοικία που αγάπησα και μ’ αγάπησε, που την ευχαριστήθηκα, που μ’ έκανε να γίνω “ένα” με τους δρόμους, με τις πλατείες, με τις βόλτες, με το παιχνίδι. Ναι, για το Κουκάκι μιλάω.
Εκεί έκανα τις πρώτες μεγάλες μου βόλτες. Σεργιανούσα στους δρόμους, στις πλατείες, ανακάλυπτα κρυψώνες και χαζέματα, έπαιζα μήλα, κρυφτό, πήδαγα φωτιές τ' Αη Γιαννιού, είχα φίλο τον παγωτατζή και κολλητό τον τσαγκάρη, με κερνούσε τσίχλες ο περιπτεράς, με φώναζε "πριγκίπισσα" η φουρνάρισσα και κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ έλεγα δυνατά αυτό που ένοιωθα: «Ζω στην ωραιότερη πόλη του κόσμου»!
Τώρα που μεγάλωσα, δεν μένω στο Κουκάκι, δεν παίζω, δεν πηδάω φωτιές, δεν έχει τσαγκάρη και παγωτατζή η καινούργια γειτονιά μου, κανείς δεν με φωνάζει, πια, "πριγκίπισσα", όμως εξακολουθώ να νοιώθω πως, ναι, ζω στην ωραιότερη πόλη του κόσμου. Γι' αυτό τρελαίνομαι να την παίρνω αγκαλιά! Και δεν χορταίνω να την περπατάω, να την ψάχνω, να την ξανα-ανακαλύπτω αυτή την πόλη, να την αγαπάω απ' την αρχή.
Σήμερα, Τετάρτη λοιπόν, λίγο άχαρη μέρα και "μεσαία" (τι να σου κάνει κι αυτή;) θα πάω βόλτα στο Κουκάκι μου. Στο απολύτως μεταλλαγμένο Κουκάκι μου! Εκεί, τρία στενά από το Ηρώδειο, στην Δράκου, στον αριθμό 15 είναι το Kalamaki Bar, και με περιμένει για χειροποίητο σουβλάκι-καλαμάκι. Εγώ το θέλω κλασσικό, εσύ μπορεί να το προτιμάς με χαλούμι και μανιτάρια. Περί ορέξεως... Σουβλάκι ελληνικό και αδιαπραγμάτευτο, λοιπόν.
Και μετά, και επειδή η ζάχαρη είναι δεύτερη φύση μου, λίγο πιο κάτω με περιμένει το ωραιότερο ραβανί της πόλης. Στο ζαχαροπλαστείο Γκρούης, Δημητρακοπούλου 5. Κλασσικό ζαχαροπλαστείο ο Γκρούης. Από πιτσιρίκι, εδώ ερχόμουν για γλυκό! Και για σοκολατάκια μαργαρίτες! Τώρα λέω να πάρω και λίγα αμυγδαλωτά, φεύγοντας. Έτσι, για … το καλό!
Προς την πλατεία της Αγίας Ειρήνης, με βλέπω, στο Μοναστηράκι. Ανάμεσα σε μουσικές ανακατεμένες με γέλια, ήχους από σέικερ και μυρωδιές από άφιλτρα στριφτά, λέω να πιώ ένα ποτάκι και να χαλαρώσω. Απόψε σκέφτομαι να πάω εκεί που νοιώθω ρομαντικά, στο ZAF. Και να γίνω Zombie. Να πιώ, δηλαδή, ένα κοκτέηλ που το λένε Zombie! Κι αν αγαπάς το ρούμι, σου το συνιστώ ανεπιφύλακτα!
Σε φιλώ και εύχομαι καλές δικές σου βόλτες.