Περπατώντας στο κέντρο της πόλης ένα Δευτεριάτικο βράδυ

Κάθε φορά που επιστρέφω για λίγες μέρες στην ιδιαίτερη πατρίδα μου,τη Θεσσαλονίκη, οι παλιές μου φιλές επιμένουν να ρωτάνε πόσο δύσκολο είναι να ζει κανείς στην Αθήνα. Αν μου φτάνουν τα λεφτά, αν είναι ακριβά τα μαγαζιά κι αν φοβάμαι να γυρίσω στο σπίτι μόνη μου αργά το βράδυ. Και είναι αλήθεια πως, για κάποιον που δεν έχει ζήσει ποτέ την αδυσώπητη καθημερινότητα αυτής εδώ της πόλης και την ίδια στιγμή το πιο γοητευτικό της πρόσωπο, είναι δύσκολο να καταλάβει την μαγεία της Αθήνας και τα ανεξάντλητα μυστικά της. Πόσο μάλλον αν έχεις την τύχη να ζεις στο κέντρο της. Ναι, η Αθήνα είναι δύσκολη, ναι η Αθήνα είναι επικίνδυνη είναι όμως το σπίτι μου. Κι αυτά τα βράδια στο ιστορικό κέντρο -πριν έρθουν για τα καλά οι ζέστες του καλοκαιριού- μάλλον δεν τα αλλάζω με τίποτα. Ένα τέτοιο βράδυ θα είναι και το σημερινό με αρκετή τέχνη, ένα τρένο και μπόλικη... Αθήνα. 

Έτσι λοιπόν το απόγευμα, εκεί γύρω στις 6, το πρόγραμμα έχει Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ο υπέροχος χώρος της Στέγης από σήμερα μέχρι και αύριο φιλοξενεί -για δεύτερη συνεχή χρονιά- τις Χρυσές Νύχτες της Γαλλικής Ακαδημίας σε συνεργασία με την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Πρόκειται για ένα διήμερα αφιερωμένο στα best of της παγκόσμιας παραγωγής ταινιών μικρού μήκους. Το συναρπαστικό πανόραμα, που φέτος φιλοξενείται στη δραστήρια Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση με ελεύθερη είσοδο, περιλαμβάνει συνολικά τριάντα δύο φιλμάκια που βραβεύτηκαν από τις ακαδημίες κινηματογράφου της χώρας τους (Όσκαρ, Σεζάρ, Γκόγια, BAFTA και ακόμη πολλά). Η περιοδεία της διοργάνωσης ξεκίνησε φυσικά από τη Γαλλία, για να κάνει στάση σε εννιά ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ανάμεσα στις οποίες και η Αθήνα. 

Στην επιστροφή, σκέφτομαι να περπατήσω λίγο στο αγαπημένο μου σημείο της πόλης, που δεν είναι άλλο από τον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Αν έχεις αντοχές και κουράγιο μπορείς να κατέβεις ολόκληρη τη Συγγρού μέχρι τους Στύλους του Ολυμπίου Δίος κι εκεί να στρίψεις προς το μουσείο της Ακρόπολης. Η απόσταση δεν είναι μικρή όμως τα βράδια στην Αθήνα αυτή την εποχή είναι υπέροχα, λίγο πριν πιάσουν οι μεγάλες ζέστες και δεν μπορούμε να πάμε χωρίς air conditioner ούτε στο διπλανό δωμάτιο. Κατηφορίζοντας λοιπόν τον ωραιότερο δρόμο της πόλης θα κάνω μία στάση στο Ηρώδειο, όχι για κάποια παράσταση αλλά να αγοράσω από τώρα το εισιτήριο μου για την όπερα Τόσκα, που ανεβαίνει εκεί στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών από τις 14 έως τις 18 Ιουνίου. 

Η διάσημη όπερα του του Τζάκομο Πουτσίνι παρουσιάζεται από την Εθνική Λυρική Σκηνή, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών σε μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού, με σκηνικά και κοστούμια, που υπογράφει, μαζί με τη σκηνοθεσία, ο Αργεντινός σκηνοθέτης Ούγκο ντε Άνα. Η προπώληση μόλις άρχισε και οι τιμές των εισιτηρίων ποικίλουν (από 15 έως και 100 ευρώ, ανάλογα με το που θα επιλέξεις να καθίσεις).

Η περιπλάνηση στο κέντρο της πόλης, όμως, δεν σταματάει εδώ. Συνεχίζω ευθεία προς την Αποστόλου Παύλου και φτάνω μέχρι τον σταθμό του Θησείου. Από κει αν πάρεις προς τα κάτω τον πεζόδρομο της Θεσσαλονίκης με τα παλιά ταβερνάκια, το γραφικό εκκλησάκι και τις γραμμές του τρένου να φαίνονται κάπου στο βάθος, καταλήγεις στο πάρκο του Κεραμεικού κι από κει κάτω,περνώντας την Πειραιώς ο δρόμος εύκολα σε βγάζει στο Ρουφ. Είπαμε, αν έχεις αντοχές και διάθεση για πολύ -πάρα πολύ - περπάτημα.  Εκεί θα βρεις το πασίγνωστο πλέον Τρένο στο Ρουφ το οποίο λειτουργεί τόσο σαν μπαρ όσο και σαν πολυχώρος όπου κατά καιρούς έχουμε απολαύσεις από εκθέσεις ζωγραφικής μέχρι εξαιρετικές θεατρικές παραστάσεις. Φέτος το «Τρένο» ενηλικιώνεται και το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε το γιόρτασε με ένα μεγάλο πάρτυ. Δεν πειράζει που το χάσαμε. Θα αναπληρώσουμε σήμερα με ένα ωραίο κοκτέιλ στο open air μπαράκι με φόντο τα βαγόνια – αντίκες και μια υπέροχη πόλη που όσο καλύτερα την μαθαίνεις τόσο λιγότερο την βαριέσαι. 

Στη φωτό, το Τρένο στο Ρούφ