Post summer sadness

Με τα κλειδιά στο χέρι. Ανοίγεις την πόρτα. Ζουν τα λουλούδια; Ας τα ποτίσω.

Το σπίτι μυρίζει κλεισούρα, ε; Κι έχει μια αργόσυρτη ζέστη.

Θα ανοίξεις τα παράθυρα. Ίσως όχι τα πατζούρια. Θα σταθείς για λίγο πίσω τους. Θα νιώσεις τον άνεμο.

Στο μπάνιο, όλα φαίνονται πιο καθαρά από ποτέ. Πιο αποστειρωμένα από πάντοτε.

Θα πλύνεις το πρόσωπό σου. Ίσως κοιταχτείς για λίγο. Η αγρίλα των διακοπών στο πρόσωπο. Η απεραντοσύνη στο βλέμμα. Κάτι ακαθόριστο. Ελευθερία.

Έχω wifi; Δεν πλήρωσα τον τελευταίο λογαριασμό.

Στην κουζίνα θα κάτσεις με γυμνό πωπό στο δερμάτινο σκαμπό. Είσαι ξυπόλητη και σκέφτεσαι τη νύχτα, την έναστρη. Εκείνη την Κυριακή που έπεσαν οι περισσότερες περσείδες της χρονιάς. Ώρα περίμενες, ξυπόλητη πάλι, να δεις ένα πεφταστέρι.

Καθρέφτης σου ήταν μόνο το φεγγάρι κι ένας μαύρος ουρανός με φωτάκια, πυγολαμπιδες.

Όχι άμμος κάτω από τις πατούσες. Ούτε βότσαλα. Μάρμαρο. Καθαρό.

Will you still love me when I'm no longer beautiful?

Είμαι μόνη στην Αθήνα; Δεν ακούγεται τίποτα. Ούτε η ανάσα μου.

Και μετά ένα ζάρι. Κι ένα πηρούνι μοναχικό να ακουμπάει στο πιάτο. Φρούτα;

Και λίγες κουβέντες που ταξιδεύουν με το άνεμο από μακριά. Και χαιδεύουν τα αυτιά σου. Από κάποιο μπαλκόνι; Ναι.

Είναι και κάποιος άλλος εδώ.

Με ένα τρόπο είμαι εδώ για εκείνον κι αυτός εδώ για μένα.

Οι καλοκαιρινές σου μέρες. Τα καλοκαίρια σου. Να γλύφω το αλάτι από τα χείλη μου. Η μυρωδιά.

Ένα κομμάτι του παρελθόντος αλλά τώρα είμαι ήδη στο μέλλον.

Η φωνή της θέλει να με βάλει για ύπνο. Αλλά δεν είναι εύκολο. Άλλο ένα καλοκαίρι τελείωσε. Κι αυτή η στιγμή του τέλους είναι σαν την τελευταία σταγόνα στο ποτήρι με το νερό που πίνεις. Κρατάει πολύ. Διψάς, θέλεις κι άλλο αλλά την ζαλίζεις αυτή την τελευταία σταγόνα. Βάζεις ξανά και ξανά το ποτήρι στα χείλη λες και πρόκειται να ξαναγεμίσει μόνο του.

Kiss me hard before you go

Καλοκαίρι μου. Με φιλάς πάντα δυνατά πριν φύγεις.

Καλοκαίρι μου, πρωτοσυναντηθήκαμε με αποχαιρετιστήριο φιλί.

https://www.youtube.com/watch?v=M8TdZfFprsE

Καλοκαίρι μου, πήρες τον δρόμο σου. Θα πάρω κι εγώ τον δικό μου. Και κάποια μέρα θα ξανασυναντηθούμε.

Του χρόνου. Ε;