ΠΑΙΔΙ
Ο λόγος που τα παιδιά αλλάζουν διαρκώς αθλήματα
Καπρίτσιο ή φυσιολογική συμπεριφορά;
Πέρσι της είχε κολλήσει να ξεκινήσει ρυθμική. Έτρεξα, έψαξα, ρώτησα, ετοίμασα τα δικαιολογητικά, γράφτηκε, άρχισε, πήγαμε όλο το χρόνο. Τέλεια!
Φέτος μου πέταξε ένα: "Θέλω να κάνω βόλεϊ!". Γιατί έκανε και ο μπαμπάς της, γιατί παίξανε μαζί το καλοκαίρι και είδε ότι τα κατάφερνε.
Άντε, μάνα, ξανά μανά από την αρχή. Τι θα γίνει; Θα μείνουμε σταθεροί κάπου ή μήπως αυτό που λέω δεν είναι το νορμάλ;
Οι ειδικοί λένε ότι στην παιδική, και εφηβική αργότερα, ηλικία το παιδί περνά μέσα από συνεχόμενες ψυχοσυναισθηματικές μεταβολές. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, στο οποίο αναζητά τον εαυτό του, εντάσσονται και οι δραστηριότητες και τα χόμπι του.
Γιατί μπορεί εμείς οι γονείς να θέλουμε, και συνεπώς με τον τρόπο μας να ωθούμε, τα παιδιά μας να κάνουν μπαλέτο ή μπάσκετ, εκείνα όμως είναι προορισμένα να δοκιμάζουν και να πειραματίζονται.
Το σημαντικό είναι ότι τα παιδιά βαριούνται. Το «βαριέμαι» είναι ένα από τα αγαπημένα τους ρήματα.
Αν, λοιπόν, πας και το γράψεις, π.χ. στο μπαλέτο και μετά από ένα μήνα σού πει «βαριέμαι», είναι λογικό. Μπορεί να είναι κουρασμένο ή απλά να θέλει να πάει μια βόλτα μαζί σου.
Αν όμως το πει ξανά και ξανά, τότε μάλλον αυτό που δοκίμασε δεν του άρεσε. Δεν το γέμισε ικανοποίηση ή αυτοπεποίθηση. Εσύ θα ήθελες να συνεχίσεις π.χ. το cross fit εάν έβλεπες ότι δεν σου αρέσει;