«Θέλω να κάνω τους ανθρώπους να κλαίνε ακόμα κι όταν δεν καταλαβαίνουν τα λόγια μου» Édith Piaf

Η Εντίθ Πιάφ (Édith Piaf) γεννήθηκε στο Παρίσι, 19 Δεκεμβρίου 1915 (και πέθανε στο Γκρας, στις 10 Οκτωβρίου 1963) ήταν Γαλλίδα τραγουδίστρια, η πιο σημαντική παρουσία στη γαλλική σκηνή των βαριετέ. Το πραγματικό της όνομα ήταν Εντίτ Τζοβανά Γκασιόν (Édith Giovanna Gassion). Τραγούδια όπως το La vie en rose (1946) και το Non, je ne regrette rien (1960), εκτόξευσαν τη φήμη της και την κατέστησαν την πιο δημοφιλή τραγουδίστρια της Γαλλίας.

Γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1915, κάτω από μια λάμπα υγραερίου. Ο πατέρας της, Λουί Αλφόνς Γκασσιόν, ήταν ακροβάτης του δρόμου και η μητέρα της, Ανιτά Μεγιάρ (Anita Maillard), ήταν λυρική τραγουδίστρια, γνωστή με το ψευδώνυμο Line Marsa. Λίγες εβδομάδες μετά τη γέννησή της την εγκατέλειψε και η μικρή Εντίθ περνάει τα πρώτα της χρόνια πρώτα κοντά στη μητρική της γιαγιά. Στα εννιά της η Πιάφ άρχισε να τραγουδάει στους δρόμους.

Στα 15, έχοντας ανακαλύψει τη θαυμάσια φωνή της, εγκατέλειψε τον πατέρα της για να ζήσει στο Παρίσι, τραγουδώντας στους δρόμους. Στα 17 συναντά τον Λουί Ντυπόν (Louis Dupont), ζουν μαζί και σε ένα χρόνο, στις 11/2/1933, κάνουν ένα κοριτσάκι, τη Μαρσέλ, που όμως μετά από δύο χρόνια πεθαίνει από μηνιγγίτιδα. Εκείνη συνεχίζει να τραγουδά στους δρόμους της Πιγκάλ, όπου και γνωρίζει τον Λουί Λεπλέ (Louis Leplée), διευθυντή του πιο κομψού παρισινού καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία. Μαγεμένος από τη φωνή της, υπογράφει συμβόλαιο μαζί της και τη βαφτίζει «Môme Piaf» (μικρό σπουργίτι). Το 1935 της βγάζει και τον πρώτο της δίσκο. Λίγο αργότερα όμως ο μέντοράς της Λεπλέ δολοφονείται και η ίδια κατηγορείται πως γνωρίζει τον δολοφόνο αλλά δεν τον καταδίδει. Αν και αθωώθηκε με τη βοήθεια ενός νέου συντρόφου, του τραγουδοποιού Ρεμόν Ασό (Raymond Asso), που είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της, φεύγει για να ζήσει στην επαρχία αλλά επιστρέφει στο Παρίσι το 1937.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και τη γερμανική κατοχή, δίνει συναυλίες για αιχμαλώτους πολέμου. Εισάγει πλαστές άδειες εργασίας στα κέντρα κράτησης αιχμαλώτων και βοηθάει πολλούς Γάλλους φαντάρους να δραπετεύσουν. Γύρω στα 23 της είναι πια μια μεγάλη προσωπικότητα και γυρίζει την πρώτη της ταινία, που θριαμβεύει. Από τότε συνεχίζει μια πετυχημένη καριέρα και κάνει μια έντονη ζωή, δίπλα σε αρκετούς συντρόφους. Στα 30 της ερωτεύεται τον Υβ Μοντάν και αναλαμβάνει να στήσει την καριέρα του. Στα τέλη του 1945, γράφει μόνη της την τεράστια επιτυχία της La vie en rose, που στην αρχή περνά απαρατήρητη. Καθ’ όλη την καριέρα της γράφει περίπου 80 τραγούδια.

Η Πιάφ σβήνει την ίδια μέρα με τον φίλο της Ζαν Κοκτώ στις 10 Οκτωβρίου 1963, μόλις στα 48 της χρόνια, στο Plascassier, κοντά στο Grasse από κίρρωση. Ο σύζυγός της μεταφέρει την ίδια ημέρα του θανάτου της τη σορό της στη «δική της πόλη», το Παρίσι. Ο τάφος της βρίσκεται στο παρισινό Κοιμητήριο Περ Λασαίζ.

Η Πιάφ έφυγε φτωχή, αφήνοντας στον τελευταίο σύζυγό της πολλά χρέη και μία τεράστια ιστορία. Μαζί με την καριέρα της ως τραγουδίστρια (ηχογράφησε πάνω από 200 τραγούδια) βοηθούσε και στην προώθηση νεαρών ταλέντων στη μουσική σκηνή της εποχής εκείνης. Είχε μεταξύ άλλων μεγάλη συμμετοχή στην προώθηση καλλιτεχνών, όπως Σαρλ Αζναβούρ, Ζιλμπέρ Μπεκώ, Έντι Κονσταντέν, Υβ Μοντάν, Ζωρζ Μουστακί, Ζακ Πιλ κλπ.

Με αφορμή την επέτειο της γέννησής της θυμόμαστε μερικές από τις χαρακτηριστικές της φράσεις:

«Θέλω να κάνω τους ανθρώπους να κλαίνε ακόμα κι όταν δεν καταλαβαίνουν τα λόγια μου».

«Αξιοποιήστε τα ελαττώματά σας, χρησιμοποιήστε τα ψεγάδια σας· τότε θα γίνετε αστέρι».

«Σκεφτόμουν τον Ιησού. Δεν σας φαίνεται λίγο παράξενο που, αφού ζούσε με την οικογένειά Του και όλους, σηκώθηκε και τους άφησε ακριβώς όταν τον χρειάζονταν περισσότερο;»

«Νομίζω ότι πρέπει να πληρώσεις την αγάπη με πικρά δάκρυα».

«Αν ο Θεός μου επέτρεψε να κερδίσω τόσα πολλά χρήματα, είναι επειδή ξέρει ότι τα δίνω όλα».

«Για μένα, ο ύπνος είναι χάσιμο χρόνου. Φοβάμαι να κοιμηθώ. Είναι μια μορφή θανάτου».

«Το να είμαι επιτυχημένος στην πατρίδα μου τη Γαλλία, όπου οι άνθρωποι μιλούν την ίδια γλώσσα και με καταλαβαίνουν, δεν είναι τίποτα».

«Λεφτά; Πώς τα έχασα; Δεν τα έχασα ποτέ. Απλώς ποτέ δεν ήξερα πού πήγαν».

«Το μόνο που έκανα σε όλη μου τη ζωή είναι η ανυπακοή».

«Ο κόσμος λέει ότι θα μπορούσα να τραγουδήσω τον τηλεφωνικό κατάλογο και να τον κάνω να ακούγεται όμορφα».

«Θα ήθελα να δω ένα άτομο -μόνο ένα- που θα το καταλάβαινε ότι ήταν δειλός».

«Το ωδείο μου είναι στους δρόμους. Η εξυπνάδα μου είναι το ένστικτο».

«Τα ναρκωτικά είναι καρναβάλι στην κόλαση».

«Όταν με παίρνει στην αγκαλιά του και μου μιλάει απαλά, βλέπω τον κόσμο μέσα από ροζ γυαλιά».

«Το τραγούδι είναι ένας τρόπος απόδρασης. Είναι ένας άλλος κόσμος. Δεν είμαι πια στη γη».

«Ο θάνατος είναι η αρχή για κάτι».

«Δεν θέλω να πεθάνω ηλικιωμένη κυρία».

«Πάντα ήθελα να τραγουδάω, όπως πάντα ήξερα ότι μια μέρα θα είχα τη δική μου θέση στα χρονικά του τραγουδιού. Ήταν ένα συναίσθημα που είχα».

«Πάντα πίστευα ότι οι μέρες που περνούσα στο σκοτάδι [ως παιδί είχε καταρράκτη και δεν μπορούσε να δει για σχεδόν τέσσερα χρόνια] μου έδιναν μια πολύ ιδιαίτερη ευαισθησία. Πολύ αργότερα, όταν ήθελα πραγματικά να ακούσω, πραγματικά να «δω» ένα τραγούδι, έκλεινα τα μάτια μου και όταν ήθελα να το βγάλω από τα βάθη του εαυτού μου, από τα σπλάχνα μου, από την κοιλιά μου, όταν το τραγούδι έπρεπε να έρθει από μακριά, θα έκλεινα τα μάτια μου».

«Σε ό,τι με αφορά, αγάπη σημαίνει τσακωμός, χοντρά ψέματα και δυο χαστούκια στο πρόσωπο».

«Πεινούσα. Κρύωνα. Αλλά ήμουν και ελεύθερος. Ελεύθερος να μην σηκώνομαι το πρωί, να μην πάω για ύπνο το βράδυ, ελεύθερος να μεθύσω αν μου άρεσε, να ονειρεύομαι... να ελπίζω».

«Κάθε ανόητο πράγμα που κάνεις σε αυτή τη ζωή το πληρώνεις».

«Μην σε νοιάζει τι λέει ο κόσμος. Μην δίνεις δεκάρα για τους νόμους του».

«Δεν θα με πείραζε καθόλου να επιστρέψω στη γη μετά τον θάνατό μου».