10 ιστορίες, 10 συνταγές, 1 ζαχαροπλάστης, 1 εποχή και 1 κορίτσι

Είναι εκείνα τα περίεργα απογεύματα που θέλω επίμονα ένα γλυκό. Δεν είναι περίεργα γιατί θέλω γλυκό. Είναι γιατί δεν συμβιβάζομαι με οποιοδήποτε γλυκό. Σκέφτομαι πάντα τα καλύτερα μου. 

Μπορεί να θέλω δηλαδή ένα στρούντελ από την μάνα του φίλου μου του Σεμπάστιαν. Με τα δικά της κεράσια από την φάρμα που ζει στο Μόναχο.

Μπορεί να θέλω το τιραμισού που έμαθε να φτιάχνει η Μπριγκίτε από μια γιαγιά όταν σπούδαζε στην Φλωρεντία.

Μπορεί και να θέλω τα μακαρόν της Δέσποινας. Αυτά που μου έδινε να πάρω μαζί όταν έφευγα από το σπίτι της στη Νέα Σμύρνη. Εκεί που συναντιόμασταν κάποιες φορές. Κι εγώ κι η Δέσποινα κι ο Κώστας ο Τσαπόγας, ο σύζυγός της. Και άλλοι από την Ελευθεροτυπία. Τον καιρό που η εφημερίδα έκλεινε και μας άφηνε στους πέντε δρόμους.

Οι δρόμοι ήταν πέντε όπως πέντε πέντε ήταν και τα μακαρόν της Δέσποινας που έβαζα εγώ ταυτόχρονα στο στόμα.

Κι η εποχή... Η εποχή που άλλαζε και μας άλλαζε όλους ανεπιστρεπτί από πικρή σαν δηλητήριο φάνταζε πολύ.. πολύ πιο γλυκιά.

«Οταν ο Αντονίν Καρέμ έβαζε τις βάσεις της σύγχρονης ζαχαροπλαστικής στην ταραγμένη μεταεπαναστατική Παρισινή κοινωνία, δεν φανταζόταν ότι 250 χρόνια μετά, ελάχιστα θα άλλαζαν στις σημερινές κουζίνες. Δέκα ιστορίες βασισμένες σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα και πλαισιωμένες από δέκα συνταγές των πιο κλασικών γλυκών ενώνονται σε ένα βιβλίο που υμνεί το μεγαλείο της απλότητας και περιγράφει το βάσανο της επίτευξής της», διαβάζω αρχικά στο δελτίο τύπου για το βιβλίο της Δέσποινας και κοιτάω τις φωτογραφίες που έχω λάβει. Μιλφέιγ, εκλαίρ...

Δέσποινα, της γράφω στο facebook, δεν έβαλες μέσα στο βιβλίο τα μακαρόν σου; Όχι, μου λέει. Επέλεξα τα 10 πιο κλασικά γλυκά...

Κι η Δέσποινα είναι μακριά.

Η Δέσποινα είναι στις Βρυξέλλες. Δεν εργάζεται πια ως δημοσιογράφος, πράγμα που, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι δεν είναι. Αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει. Είναι μέσα σου. Η Δέσποινα, τώρα, είναι και εργάζεται ως ζαχαροπλάστης. Στο πεντάστερο ξενοδοχείο Steigenberger Wiltcher's!

Όταν ακόμα η κατάσταση της ήταν «τα καλύτερα μακαρόν τούτης της χώρας» και ονομαζόταν Le macaron grec,  θυμάμαι να ακούω σχέδια πολλά. Να αλλάξουμε την κουζίνα του σπιτιού και να την κάνουμε επαγγελματική... Να φύγουμε, να πάμε στην Γαλλία..

Ήταν λίγο μετά το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας. Δυο χρόνια μετά, πιο συγκεκριμένα.

«Δύο χρόνια μετά από τη στιγμή εκείνη που η ζωή μας σταμάτησε να είναι αυτό που ήταν, μπορώ να πω πια με βεβαιότητα ότι η αφοσίωση και η πίστη σε έναν στόχο, όσο μικρός ή ασήμαντος κι αν ήταν αυτός, το πείσμα να αντέξεις σε όλες τις αντιξοότητες και η σιγουριά ότι στο τέλος θα τα καταφέρεις, με κράτησαν στις πολύ δύσκολες μέρες που ήρθαν.

Και μπορεί να μην έχουμε φτάσει ακόμα στη Γαλλία, γιατί δεν πήγαμε από τον αυτοκινητόδρομο αλλά από τους μικρούς επαρχιακούς δρόμους, τους γεμάτους στροφές και λακκούβες. Σίγουρα θα μας πάρει περισσότερο χρόνο, αλλά η διαδρομή είναι καλύτερη. Δεν συμφωνείτε;».

Έφυγε η Δέσποινα από το όμορφο σπίτι στην Βυζαντίου. Δεν πήγε στην Γαλλία.

Πήγε στο μεγαλειώδες Steigenberger Wiltcher's στην καρδιά του Βελγίου, στην καρδιά των Βρυξελλών.

Γράφει σχετικά στον πρόλογο του βιβλίου της 10

«"Από εδώ το αλεύρι, από εκεί η ζάχαρη. Σ' αυτό το συρτάρι βάζουμε τα μικρά εργαλεία, και σ' εκείνο το ντουλάπι τις σοκολάτες”.

Αμέσως μετά τις συστάσεις, άρχισε η πρώτη μέρα δουλειάς. Για έναν άνθρωπο με παντελή έλλειψη προσανατολισμού, το πεντάστερο Wiltcher's είναι, από αυτήν την άποψη, εφιάλτης. Ένα ξενοδοχείο που καλύπτει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο και δύο στάσεις τραμ, με μυστικά περάσματα και σκάλες που εμφανίζονται από το πουθενά, με επίπεδα που αλλάζουν χωρίς να το καταλάβεις, και δαιδαλώδεις διαδρόμους. Το ζαχαροπλαστείο και οι κουζίνες βρίσκονταν στο ισόγειο, όμως τα δεκάδες ψυγεία και οι βοηθητικές καταψύξεις-δωμάτια ήταν, όταν πήγα τον Ιούνιο του '15, μοιρασμένα σε δύο υπόγεια, με δεκάδες μέτρα απόσταση το ένα από το άλλο. Σ' αυτά ας προστεθεί ότι ήταν η πρώτη μου δουλειά ως ζαχαροπλάστης, σε μια ξένη χώρα, όπου δεν μιλούσα τη γλώσσα.

“Δεν θα γίνεις ποτέ καλός ζαχαροπλάστης αν δεν αποφασίσεις μέσα σου τι είσαι” μου είπε ο Μπεν την τελευταία του μέρα, όταν ετοιμάζαμε το πρωινό της επομένης τοποθετώντας τα κρουασάν στις πλάκες. Ήξερε ότι ήμουν δημοσιογράφος και ότι εξαιτίας της κρίσης είχα χάσει την δουλειά μου, είχα αλλάξει επάγγελμα και είχα φύγει από την Ελλάδα. Τη δική του θέση πήρα καθώς εκείνος θα έφευγε για το Λονδίνο να δουλέψει στο Fortnum & Mason».

Κι από εκεί... και ούσα εκεί, πήγε στην συγγραφή του βιβλίου της. Του 10. Των δέκα ιστοριών. Των 10 συνταγών. Του ενός ζαχαροπλάστη, του θρυλικού Αντονίν Καρέμ αλλά και της εποχής που άλλαξε τον κόσμο. Τον δικό της κόσμο. Τον δικό μου κόσμο. Τον δικό σου.

Ένα βιβλίο, που ακόμα κι αν δεν έχει τα περίφημα μακαρόν της, που έχουν πάρει μόνιμη θέση στο πάνθεον των γλυκών μου, έχει άλλα πολύ πολύ υπέροχα.

Όπως το baba au rhum. Έχει γλυκά που θα δοκιμάσω να φτιάξω ένα ένα, ειδικά τώρα τα Χριστούγεννα. Γλυκά που θα γεύομαι ήδη διαβάζοντας τις συνταγές και τις ιστορίες που γράφτηκαν από τα μαγικά χέρια της αγαπημένης μου Δέσποινας.

Όταν θα είναι έτοιμα και το κουταλάκι θα μπαίνει στο στόμα θα βρίσκομαι ήδη στην φάση της επίγευσης. Και άλλο ένα γλυκό της Δέσποινας θα έχει πάρει τη θέση του στην ψυχή μου. Για πάντα.

Τέτοια μαγικά μπορεί να κάνει αυτή η δημοσιογράφος που αποφάσισε να γίνει ζαχαροπλάστης.

*Το βιβλίο της Δέσποινας Αντύπα «10 Δέκα ιστορίες, Δέκα συνταγές, Ένας ζαχαροπλάστης που άφησε εποχή και Μία εποχή που άλλαξε τον κόσμο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός