14+ ερωτικά ποιήματα από σύγχρονους Έλληνες ποιητές για να αφιερώσετε την Ημέρα των Ερωτευμένων

Πριν από ένα χρόνο, ζήτησα από φίλους αγαπημένους σύγχρονους Έλληνες ποιητές, οι περισσότεροι ήδη γνωστοί και καταξιωμένοι, κάποιοι πιο νέοι αλλά πολλά υποσχόμενοι, να ψάξουν στα συρτάρια τους και να μας προσφέρουν ένα δώρο για τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου – κι εδώ μοιράζομαι μαζί σας τα δώρα τους, τα περισσότερα αδημοσίευτα και κάποια δημοσιευμένα.

 Απολαύστε τα!

Γιώργος Αλισάνογλου [ Romeo & Juliet / War all the time ]

Κάποτε πήραμε κι ἐμεῖς μέρος στὴ μάχη

ἐρωτεύτηκα τὴν Ἰουλιέτα ἐρωτεύτηκες τὸν Ρωμαῖο

Καβάλα σὲ ξύλινο ἀλογάκι ἀνταλλάξαμε

τὴν ἀγάπη μὲ ἀγάπη / ξεφλουδίσαμε τὸ τίποτα μὲ τίποτα

Πεθάναμε μὲ θάνατο ἀληθινὸ γιὰ τὴν ἀγάπη

γίναμε κοῦκλες ζαχαρένιες

σὲ γλῶσσες παιδικὲς λιώσαμε γιὰ τὴν ἀγάπη

Περάσαμε στὴν παγκόσμια ἱστορία τοῦ μίσους μόνο μὲ τὴν ἀγάπη,

ἐρωτευμένοι εἰς τοὺς αἰῶνες,  πιὸ μόνοι παρὰ ποτὲ.

*Από το βιβλίο του Γιώργου Αλισάνογλου Παιχνιδότοπος, εκδ. Κίχλη 2016

Γιάννης Αντιόχου, «Nachts»

Τη νύχτα
ησυχάσαμε μέσα στη φωτιά·
τα πυρακτωμένα μας στόματα
μάτωσαν το σκοτάδι

Απ’ το πρωί
τα πουλιά δεν πετούν
και τα δοκάρια της οροφής

συρρικνώνονται και τρίζουν

Πώς μίκρυνε η κάμαρα;

Έχω γείρει πάνω σου
και λυπάμαι
που δεν ξέρω
τ’ όνομά σου.

(Από τη συλλογή «Αυτός, ο κάτω ουρανός», Ίκαρος, 2019 - Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2020)

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος

Σαν ποίημα

που τυπώθηκε

πάνω σε άλλο

ποίημα

έπεσε

στη ζωή μου

η ζωή σου.

Δημήτρης Γκιούλος - Το αγόρι με τα σπίρτα

Έχω ένα κουτί σπίρτα

Κάθε που μου λείπεις

ανάβω κι από ένα

Έχω ένα κουτί σπίρτα

μα λείπεις

και γρήγορα τελειώνουν

Σπύρος Γούλας - “cicada”

Είσαι ένα μικρό καλοψαλιδισμένο bonsai

στον ίσκιο των δαχτύλων σου, ένας λιλιπούτειος κηπουρός,

απόλυτα ικανοποιημένος με τον κλήρο που του έλαχε σε αυτή τη ζωή

απαρνείται τα επίγεια για χάρη σου.

Είσαι το επιτελικό κορμί

ένας προϊστάμενος εραστής

η οριστική απάντηση στο “εγώ ή αυτοί” (εσύ, για πάντα εσύ)

και -τολμώ να πω- μία γεμάτη αυτοπεποίθηση μαύρη γυναίκα.

Δεν νομίζω πως χρειάζεται να είμαστε φειδωλοί

θα έτρωγα σφαίρα για πάρτη σου

για να έρθω στο πάρτυ σου

να γίνω και εγώ ένα “κάτι” σου

σημάδι στην πλάτη σου

πλάτη στο λάθος σου

λάθος στο βράδυ σου

ή δεκατρία χρόνια προσμονή

και ραγισμένη ράχη

μόνο υποσχέσου μου

τέλη Απρίλη (εκεί κοντά)

να σε έχω όλο δικό μου

για τέσσερις βδομάδες

να σου παίρνω τα αυτιά

και όταν θα κλείσω τα φτερά

μη μου θυμώσεις

Θάνος Γώγος - Marija

Μάρια

είναι ένας ποταμός στην Παταγονία
που γυρνά τον κόσμο
χωρίς να ξέρει τι
περιέχει

μάτια
ανταρκτική

στήθη
2 βουβοί κινηματογράφοι

Μάρια
ένα τηλεσκόπιο
που παρατηρεί ένα τηλεσκόπιο:

Ποίημα του
νίκου εγγονόπουλου
που δεν έχει βρεθεί
και το κρατώ
μόνο για
μένα.

Πρόσωπο
από τον βορρά

Δέρμα
σίγουρα από τον βορρά

Μάρια
η νύχτα στην πόλη
γυμνή
Το έγκλημα χωρίς σχεδιασμό
όταν αποκτά ταυτότητα
μέσα από την πράξη

αριστερό χέρι
ένα μήλο

δεξί χέρι
ένα ακόμη μήλο

Μάρια
Αίμα που κυλά
στο στήθος
του Μπολιβάρ
και του Οδυσσέα
Ανδρούτσου

κοιλιά
κοιλιά γάτας

Οι μυστικές συναντήσεις του τίτο
με τον αντι γουόρχολ

Μάρια

mantis religiosa
που σκοτώνει τα έντομα
και όλα τα αποκτήματά τους

η πλάτη της
η Ενωμένη Γιουγκοσλαβία

Τα πόδια της
διαδρομή

Πριέντορ
Σίσακ
Λας βέγκας

Διαμονή
Boρράς:

Λάρισα
Παράλια Λάρισας

Νίκος Ερηνάκης - στην πιο συναρπαστική καμπύλη της ρωγμής

οι ζωές μας πλέον αντιστοιχούν

σε κάτι που απροσδόκητα πλησιάζει

μοιάζει όμορφη μέρα να κρυφτείς

βρίσκομαι στους χωρίς εσένα δρόμους

             οι στιγμές σ’ ενέχουν ακόμα

     το πρωινό σε χρειάζεται

προσπαθώ να φέρω πίσω

                            όσα δραπέτευσαν

 με τη σοφία της ανασφάλειας

                   εισχωρώ σε κάποιο τέλος

νιώθω το ένστικτό σου μέσα μου

    με συνοδεύει σε υπολείμματα ονείρων

             αφαιρείς τον διάκοσμο

αφήνομαι στην τυραννία της ειλικρίνειας

τα πράγματα είναι πιο σκληρά

                           απ’ όσο είμαστε εμείς

μεγαλώνω

κι όμως υπάρχουν ακόμα εκείνες οι στιγμές

άλλο η ζωή, άλλο η αλήθεια·

άλλο εμείς

ας συγκρίνουμε μυθολογίες

                    δίνω ό,τι μπορώ να δώσω

συναντηθήκαμε στην πιο

        συναρπαστική καμπύλη της ρωγμής

            θα φύγεις;

ή μήπως σ’ αρέσει ο τρόπος που καίει;

              υγρή ροή που συνεπαίρνεις

   θα σε συναντήσω στην έκπληξη

εκεί που τίποτα

 δεν πληγώνει πια

[Από τη νέα ποιητική συλλογή που θα κυκλοφορήσει σύντομα με τίτλο "Ακόμα Βαφτιζόμαστε" από τις εκδόσεις Κείμενα.]

Χρήστος Κούκης - Θέλω και σ’ αγαπώ

Θέλω να σπάσω την καρδιά μου σε χίλιες μικρές πέτρες

να λιθοβολώ τους φόβους σου

να μιμηθώ την άνοιξη, τόσο καλός να γίνω

Θέλω και σ’ αγαπώ

Ανήμπορος όταν πετάς μακριά σαν το πουλί που τρόμαξε από μια ντουφεκιά

και τραγουδώ και δεν σταματώ ώσπου να με βρεις

Θέλω και σ’ αγαπώ

Το φως των άστρων αναγγέλλει την μνήμη

Το φως του ήλιου ξαρμυρίζει την τελεία του θανάτου

Ο έρωτας ψάχνει συμμάχους σε κάθε τόπο και γη

Το αίμα γίνεται μάρτυρας για την γνώση

Κι εγώ το σώμα σου ένα το λογαριάζω με την μουσική

ίσα το βάζω με τ’ ανθισμένα κλαριά

και απολαμβάνω το δικαίωμα σου να είσαι γυναίκα

Ότι έχω δίψα να σου πω, αγγίζεται

Άλλωστε εσύ περιμάζεψες τα χείλη μου από την απραξία

Τα όνειρά μου σ’ ένα βλέμμα

Εσύ πλούτισες την σιωπή μου με το «αχ»

Κι εγώ κράτησα την ακοή μου μόνο για τις Σειρήνες σου

Την γεύση μου μόνο για τους λωτούς σου

Το καράβι μου μόνο για την Ιθάκη σου

θέλω και σ’ αγαπώ

γιατί η νύχτα κάνει ομοιοκαταληξία με το δέρμα σου

γιατί όποτε κι αν χρειαστώ τα λόγια σου βρίσκω μια αφετηρία

γιατί μου αρέσει να μεγαλώνω μαζί σου

χωρίς τίτλους ιδιοκτησίας, φόρους και ημίμετρα

κι ας έχω όλη την κοινωνία απέναντι

Θέλω και σ’ αγαπώ

Όλα τ’ άλλα βαρύτητα

Τα δάκρυα μας πονάνε την χαρά μας

Είναι καιρός να πάρουμε την ευθύνη

Αυτό είναι και το μοναδικό αίτημα των παιδικών μας χρόνων

Χάρη στον έρωτα αξίζουμε μια θέση σ’ αυτήν την περιστροφή

Κάτι άλλαξε, κάτι μετακινήθηκε εντός μου

Ο αόρατος κόσμος πήρε τα ηνία της ζωής μου

Αν σημαίνει κάτι αυτός ο κόσμος, είναι αυτή η θέληση μου να σ’ αγαπώ

(από το υπό έκδοση βιβλίο «Στ' αλήθεια» στις Εκδόσεις Κέδρος)

Αλέξιος Μάινας – 1 ερωτικό ποίημα («Η ίδια άνετη στο περβάζι»)

Η ΙΔΙΑ ΑΝΕΤΗ ΣΤΟ ΠΕΡΒΑΖΙ   

Τούφες αποτυχίας.  

Μη σας γελάει ο χαρωπός καφές κι οι ατάκες του μάγματος

που θα πιει μαζί σας στο Μιλάνο.

Θα σας χαμογελά, θα πέφτει τη Σκάλα,

γιατί αυτά κατακτήθηκαν με το λαρύγγι

στις διαδηλώσεις των συνδικάτων,

και θα σας βλέπει στον άνεμο των θηλυμανών

έξω απ’ τα διαφθορεία

να παίζει πού και πού στα μαλλιά με τις κάμπιες σας.

Αλλά μιλάμε για μήνες.

~ * ~   

(η 1η εκδοχή του ποιήματος  

από τη συλλογή «Έρως προ των πυλών» © 2007)   

Διονύσης Μαρίνος -  Ό,τι σε θυμίζει

αυτό είναι ένα ποίημα για τον έρωτα

δηλαδή για ‘σενα

για το κόκκινο φουστάνι σου

που ρίχνει πέτρες στο κεφάλι μου

όταν ο αέρας το σηκώνει

και φαίνονται οι γλουτοί σου·

λευκές γραμμές οροσειράς

απάτητης

που όσο ανεβαίνω

-μεθώντας από το άρωμα των τριχών

και των χειλιών την κλειδωμένη πόρπη-

μια κατεβασιά με περιμένει·

Σίσυφος φαλλός

φλέβα που ρουφάει τα υγρά σου

κι όσο ανασαίνεις

καίγομαι

κι όσο φωνάζεις

σπάω

σ΄ αυτό το ποίημα που είναι για τον έρωτα

δηλαδή για ό,τι από σένα πια περίσσεψε

να μου θυμίζει πως υπήρξες

Κωνσταντίνος Μελισσάς - Διαστροφή

Στην αρχή σ’ ένιωσα στο Μόναχο.

Αεράκι Κασμίρ Μιστ  της Μις Κάραν

το συνονθύλευμα αρωμάτων

 στο κατάστημα αρωμάτων-καλλυντικών-ποτών

 και άλλων συναφών του αεροσταθμού.

Το απόγευμα τ’ άγγιγμά σου στο Εμπορικό Κέντρο,

πλησίον του σιδηροδρομικού σταθμού της Βαρσοβίας,

όταν μια εκτυφλωτικά μαύρη πωλήτρια

μού άγγιξε με τις παλάμες της τα χέρια

βάζοντας μία σκόνη από τη Μαύρη Θάλασσα

που απομάκρυνε αντί ασήμαντων σημαινόντων πενηντάευρων

τα νεκρά κύτταρα του ανθρώπινου δέρματος

και ίσως και της δικής μου ψυχής.

Το βράδυ στο ξενοδοχείο των πέντε αστέρων,

των επτά θαλασσών

και των εννιά Ελλήνων καταχραστών,

τη φωνή σου να διαπερνά

την επαναλαμβανόμενη ακουστική μουσική.

Φαντασιώθηκα να εμφανίζεσαι ξαφνικά

ανοίγοντας την πόρτα με την κάρτα-πασπαρτού του διευθυντή

 και να κάνουμε έρωτα τραντάζοντας ρυθμικά,

μουσικώ τω τρόπω,

 το ξύλινο πάτωμα.

Το άλλο πρωί δίπλα μου στο τρένο,

όταν ένα κορίτσι «του επαγγέλματος» δίχως άλλο,

με αθλητική κορμοστασιά, εμφανές σολάριουμ και έλλειμμα νοημοσύνης

κάθισε απόμακρα δίπλα μου στο βαγόνι,

όπως κάποιες φορές όταν γνωριστήκαμε εσύ,

αρνούμενη να μου μιλήσει για την ίδια και το λειτούργημά της.

Στην αποβίβαση η ύπαρξή της εξαϋλώθηκε μαζί με τη δική σου οπτασία.

Ίσα που πρόλαβα να δω μια σκιά στο μαγαζάκι του σταθμού

ν’ αγοράζει έναν ακόμη καρτοκινητό αριθμό

για το τεράστιο Σάμσουνγκ αριθμοκινούμενο κινητό

προτού η εικόνα σας γίνει μια ανάμνηση στη λήθη του χρόνου.

Τέλος, το μεσημέρι στα πράσινα μάτια

της απρόσκλητης ξανθιάς Πολωνέζας ξεναγού.

Αυτής που, ναι, θα μπορούσε εύκολα να σε ξεναγήσει

 από τα ενδότερα του σώματός της στην Κόλαση του Δάντη.

Τότε ήταν που αντιλήφθηκα και ταράχθηκα

από τη διαστροφή της μυστικής σου παρουσίας.

Μόνη πυξίδα τα λόγια του πρώην μέθυσου, δασκάλου-ιατρού,

που επαναλάμβανε διαρκώς τον Cesare Musatti,

πατέρα, μητέρα και κουβερνάντα της ιταλικής ψυχανάλυσης μαζί:

«Διαστροφή είναι ό,τι προκαλεί την εκσπερμάτωση,

την ολοκλήρωση της σεξουαλικής συνεύρεσης

μ’ έναν και μόνον αποκλειστικά τρόπο».

Έτσι το βράδυ αποφάσισα να αποφύγω

πάση θυσία τις διαστροφές

και να σκεφτώ τουλάχιστον δύο τρόπους

μαζί σου για ν’ αντιστραφώ.

(από το βιβλίο «Αθώες Λογοκλοπές», Σαιξπηρικόν, 2013)

Παναγιώτης Μηλιώτης – Ερωτικό

Όταν μπαίνω και βγαίνω μέσα σου

αργά, βαθιά και νιώθω το τρέμουλο

στα μπούτια σου κι ακούω τη φωνή σου

και τη φωνή μου και σε φιλώ και με φιλάς

και με κρατάς και σε κρατώ ακόμη πιο σφιχτά

απ’ τους ώμους ή τα χέρια, − τότε είναι που ο νους

στα ίχνη τα κοινά που μας φέραν ως εδώ γυρίζει.

Φάνης Παπαγεωργίου - Κατασκευάζοντας πετρέλαιο στο σπίτι

Ήμουν κάποτε ένα φύλλο

Αυτό το δέντρο δεν υπάρχει πια

Το λέγανε κοκκινοζούλι

Κι είχε κάτι ωραία άνθη

Από εκείνα που έτρωγαν οι δεινόσαυροι

Για να τεκνοποιήσουν

Όμως με πλάκωσε η ιστορία

Χρόνια και χρόνια ολόκληρα

Με καταπλάκωσαν

Με έφαγαν προϊστορικά σκουλήκια

Τα έφαγαν κάτι ζωύφια

Και πέρασα από πολλά δόντια

Έγινε πολλές φορές αυτή η ιστορία

Μάσηση αφόδευση

Και πάλι από την αρχή

Θυμάμαι αγαπούσα το διπλανό μου φύλλο

Ήμασταν καταδικασμένοι

Στην ίδια μοίρα

Δεν θυμάμαι καν πως την έλεγαν

Εγώ θα την είχα βαφτίσει

Τώρα μου είπανε

Είμαι χρήσιμος

Στην μαύρη υδαρή μου μάζα

Κινώ τα αυτοκίνητα

Τα εργοστάσια

Τον πολιτισμό

Η αγάπη έχει πάψει πια

Να κινεί

Λένε

Κωνσταντίνος Παπαχαράλαμπος - Η έκσταση

( )

σφρίγος Και τώρα Ο θόρυβος Μέσα στην άρνηση Άρνηση Και πάντα

και τώρα Ο θόρυβος Μέσα στην άρνηση Άρνηση Και πάντα σφρίγος

ο θόρυβος Μέσα στην άρνηση Άρνηση Και πάντα σφρίγος και τώρα

μέσα στην άρνηση Άρνηση Και πάντα σφρίγος και τώρα ο θόρυβος

άρνηση Και πάντα σφρίγος και τώρα ο θόρυβος μέσα στην άρνηση

( )

Μα

ρίγος

μετά

στα

σώματα

με σθένος

και σθένος Και συ

στο ανθισμένο χώμα

ψιθυρίζεις την ανάμνηση

Ανάμνηση                               λες είναι ( )

ανάμνηση                    Δεν Είναι ποτέ σου λέω ( )

(Από τη συλλογή «Είναι», εκδ. ΦΡΜΚ, 2015)

Θωμάς Τσαλαπάτης - Η εποχή των υπερηρώων

Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι σ’ ένα καφέ στο πουθενά και  όλα γύρω να καίγονται.

Το αγόρι είναι σούπερ ήρωας. Κάτοχος μιας μυστικής  δύναμης εξόχως άχρηστης. Μπορεί να εξαφανίζεται.  Για τρία λεπτά. Η εικόνα του χάνεται. Σαν οθόνη που  σβήνει. Και επιστρέφει ακριβώς στο ίδιο σημείο. Εξαφανίζεται ακόμα και όταν δεν το επιθυμεί. Ή για την  ακρίβεια μόνο τότε. Δεν μπορεί να το προκαλέσει.  Εκεί που δεν το περιμένει. Σαν λόξιγκας στην όραση.  Στη μέση μιας πρότασης. Σε στιγμές ακανόνιστες. Να,

όπως τώρα:

{1. I’m Nobody. Who are you

{2. Are you – Nobody – too

{3. Then there’s a pair of us

Και κάθε φορά που επιστρέφει τρέχει αίμα από τη  μύτη του. Απέκτησε την υπεράνθρωπη αυτή δύναμη  όταν τον τσίμπησε ένας ραδιενεργός τόμος ποιημάτων της Έμιλυ Ντίκινσον.  Εκείνη πίνει μιλκσέικ. Δεν είναι αληθινή. Βγήκε από μια  ταινία. Είναι η Πατρίσια Αρκέτ, όπως την είδες στο  True Romance. Κοντό ξανθό μαλλί, μεγάλα γυαλιά ηλίου, στήθος σμιλεμένο από χίλια βλέμματα επιθυμίας.

– Το αγόρι μου αναβοσβήνει. Εκεί που κάθεται μαζί  σου χάνεται για λίγα λεπτά. Συνήθως τρία λεπτά.

Μπορεί λιγότερα, μπορεί περισσότερα. Ενώ σου κρατάει το χέρι χάνεται, πριν τελειώσει την πρότασή του  χάνεται, την ώρα που κοιταζόμαστε στα μάτια. Χωρίς  να το θέλει. Χωρίς εξήγηση. Επειδή έτσι είναι.

     {1. I felt a Funeral, in my Brain,

{2. And Mourners to and fro

– Δύο λεπτά μόνο τώρα. Δεν προλαβαίνεις καν να

νιώσεις εγκατάλειψη, πόσο μάλλον μοναξιά.

Του σκουπίζει το αίμα που τρέχει από τη μύτη του.

Στέκουν εκεί και κοιτιούνται στα μάτια με στοργή και

εξάντληση. Δύο άνθρωποι που δεν είναι σίγουροι αν

υπήρξαν ποτέ.

– Πες μου την ιστορία σου. Πες μου για σένα.

– Εγώ. Εγώ θα μείνω

 χωρίς ιστορία.

{1. I fit for them —

{2. I seek the Dark

– Πού είμαστε;

– Μακριά.

– Μακριά από τι;

– Δεν έχει σημασία.

      {1. How dreary – to be – Somebody

– Το αγόρι μου αναβοσβήνει. Όπως κάθε σούπερ ήρωας έχει έναν θανάσιμο εχθρό. Ο εχθρός του είναι μισός  άνθρωπος και μισός κλητήρας. Το αγόρι μου δεν τον αναζητά, δεν τον ενδιαφέρει να τον αντιμετωπίσει. Αν  και δεν τον φοβάται. Το πιθανότερο είναι να μη συναντηθούν ποτέ.

{1.When it comes, the Landscape listens –

{2. Shadows – hold their breath –

{3. When it goes, ’tis like the Distance

{4. On the look of Death –

– Και όταν φεύγεις πού πας;

– Είμαι εδώ και μαζί κάπου αλλού. Δεν είναι ξεκάθαρο.  Βλέπω αλλά όχι καθαρά. Σαν να βουλιάζω. Αλλά εκεί  δεν έχει νερό. Λέξεις, φωνές, προτάσεις. Δεν ξέρω πώς  να το περιγράψω. Όλα θολά. Σαν να βουτάς το κεφάλι  σε ενυδρείο. Δεν ξέρω πώς να το προκαλέσω ούτε πώς  να το διακόψω.

{1. Water, is taught by thirst.

– Θα με πάρεις μαζί σου;

{1. We slowly drove – He knew no haste.

– Γιατί γίνεται αυτό;

– Είναι η μοίρα των σούπερ ηρώων.

Και τότε έρχονται εκείνοι. Οι ώμοι τους ψηλοί στην ίδια ευθεία. Φάτσες στραπατσαρισμένες, δόντια χαμένα. Έρχονται εκείνοι. Διορθωτές.

Για να την πάρουν.

Σηκώνεται αποφασισμένος. Έτοιμος να τους αντιμετωπίσει. Όπως θα έκανε κάθε σούπερ ήρωας. Πάει να  τους πλησιάσει. Αλλά:

{1. “Hope” is the thing with feathers –

{2. That perches in the soul –

{3. And sings the tune without the words –

{4. And never stops –at all–

Τώρα το αίμα τρέχει από τη μύτη του. Ποτέ δεν σταματά. Και δεν υπάρχει κανείς να το σκουπίσει.

– Το πιθανότερο είναι να μη συναντηθούμε.

(Από το βιβλίο «Η ομορφιά των όπλων μας», εκδόσεις Αντίποδες, 2021)

Στέργιος Τσακίρης -

Το ζευγάρι

που συνάντησες

στο παγκάκι

στον μόλο

με την τόση

ζηλευτή

τρυφερότητα,

πλέον

δεν

είναι.

Ο χρόνος,

βλέπεις,

ενίοτε

παράφορα,

ενίοτε

παράλογα,

μεταβάλλει

το τοπίο.

Γιώργος Ψάλτης

Μα αυτό είναι το θέμα μ’ εσένα

σε έχω διαλέξει εξαντλητικά

απέναντι σ’ όλες.

Τις κέρδισες.

Δεν ξέρω αν έχασαν

είμαι εδώ.

Εσύ όμως λείπεις

εσύ μόλις έφυγες.

Στο τέρμα της ανηφόρας

μπες στο φεγγάρι και πέτα.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Εσένα», Εκδόσεις Ίκαρος, 2017).