Διάβασα σε ποστ άλλων μαμάδων αλλά και πιο επαγγελματικά συναδέλφων καταμεσίς του Αυγούστου για «τα κεφάλια μέσα», «ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του», και «προσαρμογή άμεσα», πριν ανοίξουν τα σχολεία.

Προφανώς και όλες αυτές οι μαμάδες είχαν επιστρέψει από τις διακοπές τους και είχαν ξεκινήσει δουλειά, δεν εξηγείται. Γιατί εμείς οι μεγάλοι θα προσαρμοστούμε θέλουμε δεν θέλουμε (καλά, εννοείται ότι δεν θέλουμε), θα ξαναβάλουμε την πρωινή υπενθύμιση στο κινητό, θα ξυπνήσουμε νωρίς, θα βρίσουμε καθοδόν για τη δουλειά, θα βρίσουμε από μέσα μας και στη δουλειά... τα γνωστά και καθόλου αγαπημένα. 

Και επειδή όλη η οικογένεια πάει πακέτο, φυσικά, πρέπει εκ των πραγμάτων να προσαρμοστούν και τα μικρά. 

Σοβαρά, το θεωρείς απαραίτητο; Με την προϋπόθεση ότι οι συνθήκες βοηθάνε, γιατί να ξυπνήσει η μικρή μου από τις 7 από τη στιγμή που δεν έχουν αρχίσει ακόμα τα σχολεία;

Γιατί να ανοίξει τα βιβλία, τα βοηθήματα; Μήπως σε λίγες μέρες δεν θα το κάνει; Μήπως οι δάσκαλοι δεν ξέρουν ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη από μια περίοδο προσαρμογής; Ανησυχείς μήπως το παιδί σου έχει ξεχάσει όλα όσα είχε μάθει πέρσι; Εάν τα είχε καταλάβει, με ένα φρεσκάρισμα θα τα ξαναθυμηθεί. Αλλιώς, δεν τα κατάλαβε ποτέ. 

Όχι, δεν θέλω το παιδί μου να προσαρμοστεί αναγκαστικά εκ προοιμίου. Είναι σαν να βρίσκομαι εγώ διακοπές και να αρχίσω να ξυπνάω νωρίτερα για να προσαρμοστώ.

Μπα; Σοβαρά; Όπως εγώ χόρτασα τον ύπνο μου όσο ήμουν αδειούχα, έτσι και η κόρη μου θα χορτάσει ύπνο, παιχνίδι, ξενύχτι (λέμε τώρα, στις 11 το βράδυ είναι πτώμα), σινεμά, τηλεόραση, τάμπλετ, ξανά παιχνίδι. 

Το παιδί βρισκόταν στην ομορφιά της εξοχής και επέστρεψε σε μια πόλη που βράζει. Τι άλλο να έρθω να προσθέσω εγώ σε αυτή την αλλαγή; Τα είπε όλα μόνο του το κλεινόν άστυ. Άστη, και θα προσαρμοστεί. Όλα στην ώρα τους.