Ο πατέρας σου παραπονιέται διαρκώς για φανταστικές αρρώστιες. Η μητέρα σου νιώθει παραγκωνισμένη και επιζητά διαρκώς την προσοχή σου. Όποιο κι αν είναι το πρόβλημα, οι γονείς σου περιμένουν από εσένα να τους το λύσεις. Κατά κάποιον τρόπο, τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι: να είναι πλέον εκείνοι τα μικρά παιδιά κι εσύ η κηδεμόνας τους. 

Σύμφωνα με την ψυχολόγο και ψυχοθεραπεύτρια Harriet Goldhor Lerner, συγγραφέα του βιβλίου «Γυναίκες και αρμονικές σχέσεις», αν έχεις μπει στη διαδικασία του "νταντέματος" των γονιών σου ίσως φέρεις κι εσύ κάποιο μερίδιο ευθύνης: Πιθανόν να ανήκεις στον τύπο των ανθρώπων που πιστεύουν ότι ξέρουν τι είναι το καλύτερο όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για τους άλλους. Βιάζονται λοιπόν να συμβουλέψουν, να διορθώσουν και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Δυσκολεύονται να αφήσουν τους άλλους να λύσουν μόνοι τα προβλήματά τους, ενώ δεν εκδηλώνουν τη δική τους ευάλωτη πλευρά. 

Έτσι, αφενός απολαμβάνεις ένα αίσθημα «δικαίωσης» όταν κρίνεις τους άλλους και η κρίση σου αποδεικνύεται «σωστή», αφετέρου, με το να δίνεις υπερβολική προσοχή στον άλλο αποσπάσαι από τα δικά τους προβλήματα. Όμως, «όταν υπερλειτουργούμε σε σχέση με κάποιον, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αυτός θα υπολειτουργεί και θα πάψει να χρησιμοποιεί τις δικές του ικανότητες για να βρει λύση στο πρόβλημά του», προειδοποιεί η ειδικός. Τι μπορείς να κάνεις:

- Να ελέγξεις την τάση σου να δίνεις συμβουλές, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσεις να σέβεσαι την ικανότητα των δικών σου να βρίσκουν μόνοι λύσεις.

- Κάθε φορά που επικοινωνούν μαζί σου να σου μιλήσουν για τα προβλήματά τους, κάνε τους ερωτήσεις και άκουσε με προσοχή τις απαντήσεις τους.

- Αν ζητήσουν τη γνώμη σου πάνω σε ένα ζήτημα, πες κάτι για τον εαυτό σου, αντί να προσπαθήσεις να γίνεις ειδική στο θέμα των γονιών σου. Αν, π.χ., η μητέρα σου έχει αφοσιωθεί εξ ολοκλήρου στη φροντίδα ενός άρρωστου συγγενή, πες της: «Στη θέση σου δεν θα μπορούσα να το κάνω. Η πρώτη μου κίνηση θα ήταν να βρω κάποιον να με βοηθήσει».

- Κάνε κτήμα σου την πεποίθηση ότι δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρη για το τι είναι καλύτερο για τους άλλους. Πώς είναι δυνατό, από τη στιγμή που δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ούτε για τον ίδιο μας τον εαυτό;