Βόρειοι και Νότιοι κρεατοφάγοι, ενωθείτε!

Ξεκινάω με μία προσωπική παραδοχή: είμαι λάτρις τους κρέατος. Τόσο λάτρις, μάλιστα, που μετά δυσκολίας χορταίνω με οποιοδήποτε πιάτο δεν περιλαμβάνει -έστω και μία "ιδέα" από- κοτόπουλο, λουκάνικο, χοιρινό, απάκι και... όλα τα συναφή. Το ΠΙΟ αγαπημένο μου, όμως, είναι σταθερά τα παϊδάκια και γι' αυτό η σημερινή μου βόλτα είναι αφιερωμένη σ' αυτά!

Αν, πάλι, εσύ ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που αηδιάζουν και μόνο στη σκέψη (πόσο μάλλον τη μυρωδιά) τους, μην σταματήσεις να διαβάζεις αυτό το κείμενο. Σου υπόσχομαι ότι μέχρι να φτάσεις στο τέλος του, θα σου έχω αλλάξει τη γνώμη. Κι αυτό γιατί, σήμερα, θα σε ξεναγήσω σε τρία στέκια που σερβίρουν τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ παϊδάκια της πόλης.

Όχι, δεν θα πάμε στα Καλύβια (που -ομολογουμένως και δικαίως- φημίζονται για το εν λόγο έδεσμα), αλλά πολύ πιο κοντά, και συγκεκριμένα στο (καρα)κεντρο της όμορφης πόλης μας, αλλά και μερικά χιλιόμετρα βόρεια και μερικά χιλιόμετρα νότια από αυτό. Ξεκινάμε λοιπόν; 

Αν βρεθείς στα Β.Π:

Ξεκινώντας από τα βόρεια της πόλης μας, η πρώτη κρεατοφαγική στάση μας είναι στην Αγία Παρασκευή και πιο συγκεκριμένα στην Ταβέρνα "Ο Κορομηλάς" (Ελ. Βενιζέλου 72). Ξύλινα (πολύ ψηλά) ταβάνια, παλιές φωτογραφίες με λατέρνες, καρό παραδοσιακά τραπεζομάντηλα και σέρβις που θυμίζει... κάτι από τα παλιά. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσεις, όταν περάσεις την (ονειρεμένη) αυλή αυτής της παραδοσιακής ταβέρνας και μπεις στον κύριο χώρο της. Ο Κορομηλάς βρίσκεται στο ίδιο σημείο τα τελευταία 60 χρόνια και μάλιστα καθόλου άδικα, καθώς έχει μία από τις πιο... δυνατές σχάρες και τα πιο ζουμερά και πεντανόστιμα κρέατα. Τα παιδάκια του; Ζουμερό ψήσιμο, όσο λιπάκι χρειάζεται, τρυφερό κρέας, καθόλου έντονη μυρωδιά. Απλά, τέλεια! Κολοκυθάκια τηγανισμένα σε πλούσιο κουρκούτι, εξαιρετικό κοκορέτσι και κοντοσούβλι, ζεστό, φρυγανισμένο χωριάτικο ψωμί, τίμιες τηγανιτές πατάτες και άφθονο κρασί θα συμπληρώσουν άψογα το γεύμα σου. 

Αν είσαι στο κέντρο: 

Παϊδάκια και κέντρο σημαίνουν ένα και μόνο πράγμα: "Το στέκι του Ηλία", στο Θησείο (Θεσσαλονίκης 7). Στην πραγματικότητα, το "Στέκι" δεν είναι ένα. Είναι δύο, αμφότερα στον πεζόδρομο που συνδέει Θησείο και Πετράλωνα, παράλληλα με τις γραμμές του Ηλεκτρικού. Το μαγαζί άνοιξε το 1981 και την επόμενη δεκαετία επεκτάθηκε -προφανώς λόγο της τρομερής ζήτησης. Οι περιγραφές του χώρου είναι περιττές, γιατί αλλού κρύβεται το... ψητό (κυριολεκτικά). Λεπτά αλλά γεμάτα χυμούς, τα παϊδάκια του Ηλία δε χρειάζονται ιδιαίτερη διαφήμιση. Ζουμερά, με τραγανό λιπάκι και γεύση ελαφρώς καπνιστή, αλλά ε-ξαι-ρε-τι-κή. Με τι άλλο θα τα συνοδεύσεις; Μπιφτέκια σαν σπιτικά, χειροποίητες πατάτες, χοντρόκοκκη φάβα και αρνίσια συκωταριά λαδορίγανη, είναι μερικά μόνο από τα λοιπά εδέσματα που πρέπει να δοκιμάσεις εδώ. 

Και στα Νότια; 

Εννοείται ότι και οι... νότιοι έχουν το δικό τους κρεατοφαγικό παράδεισο. Πού βρίσκεται; Στην Καστέλλα και πιο συγκεκριμένα στην οδό Ρεθύμνης 19. Εκεί, στεγάζεται ο "Κεφαλλονίτης", ένα όμορφο ταβερνάκι βγαλμένο σαν από ελληνική ταινία. Μην περιμένεις κάτι ιδιαίτερο ως προς την διακόσμηση, αλλά να περιμένεις τα καλύτερα ως προς τις γεύσεις που θα δοκιμάσεις. Τα πιάτα δεν είναι πολλά, αλλά μία μόνο μπουκιά αρκεί για να καταλάβεις ότι είναι υπερ-αρκετά. Τα παϊδάκια είναι ολόφρεσκα, ζουμερά, με λαχταριστή όψη, άρωμα και κυρίως γεύση. Αν θέλεις να παίξεις και... περιφερειακά, δοκίμασε τις -κομμένες στο χέρι- πατάτες, το "τούρμπο" τζατζίκι (με το φρεσκοψημένο ψωμάκι), την τυροκαυτερή και το λουκάνικο.

Εγώ για απόψε, θα μείνω βόρεια. Τι λες; Τα λέμε στην Αγία Παρασκευή;