BLOGS
Ψεύτικη θέα
Με εικόνες φυλάμε τις στιγμές
Οι Von Trapp έπεσαν νωρίς για ύπνο εκείνο το βράδυ. Το πρωί θα είχαν όλα αλλάξει. Δε θα ξαναέβλεπαν ο ένας τον άλλον. Τουλάχιστον όχι έτσι…
Ήταν το τελευταίο τους βράδυ στο σπίτι με τη στριφογυριστή σκάλα, τη διπλή πόρτα στην τραπεζαρία, την κυκλική πέργκολα στον κήπο… Έφυγαν. Με χαμόγελο πλατύ, πέντε Oscars και μια δύσκολη κληρονομιά ο καθένας τους.
Όλα έμειναν εκεί, το σπίτι, ο κήπος, το λιβάδι, η λίμνη, χρωματισμένα με μια προστατευτική πατίνα που να επιτρέπει μόνο στον ήχο τους να ταξιδεύει στο χρόνο. Όλα έγιναν ήχος. Διάσημος, πολυταξιδεμένος, που παρασύρει κάθε ομορφιά του τόπου που καταλαμβάνει και που την ενώνει με την ουσία της αρχικής καταγωγής του. Ολοένα απομακρύνεται από το χώρο του. Ταξιδεύει σε τόπους… Σε γενιές… Και ο χώρος του φαντάζει πια μακρινός και επίπεδος. Σαν εικόνα. Σαν να του έχουν στερήσει την τρίτη διάσταση. Ένας πολύχρωμος επίπεδος καμβάς – μια εικόνα – που αναζητά να μετουσιωθεί σε νέα τρισδιάστατα πρότυπα. Να συναναστραφεί, να συγκινηθεί από νέους τόπους. Σύγχρονους. Που να δονούνται στο πέρασμα αυτού του ήχου.
Γνωρίζει βέβαια καλά ότι καμιά Disneyland δε θα μπορούσε να ζωντανέψει την εικόνα εκείνη τη μακρινή. Αυτή η μεταφορά θα ήταν κούφια, σαν κάποιος να είχε ταριχεύσει τον αρχικό τόπο, βάσει σχεδίου. Με σχέδιο την εικόνα του. Αναζητά, αντιθέτως, συνεχώς σύγχρονους τόπους που να συνηχούν…
Πόσα αντικείμενα του παρελθόντος ηχούν ευχάριστα στην ψυχή μας, αλλά η τρισδιάστατη υπόστασή τους είναι πλέον κούφια νοήματος; Μια εικόνα τους θα αρκούσε ίσως… Όλων αυτών η θέα, μήπως – σκέφτομαι – μας συνδέει ψευδώς με το παρελθόν μας;
Τα σπίτια, οι κήποι, τα λιβάδια, οι λίμνες,… της εφηβείας μας… Με εικόνες φυλάμε τις στιγμές; Αν ήταν ήχοι; Άυλοι…
Στο συρτάρι του γραφείου έχω μία μολυβοθήκη. Είναι ξύλινη. Γρατζουνισμένη με στυλό. Το συρταράκι της – ξύλινο κι αυτό –σύρεται. Μέσα έχει δύο θήκες. Μία μικρή, μία μεγάλη. Είναι κρύο το ξύλο της, αλλά δυνατό. Κάποτε περιείχε παιχνίδι ντόμινο. Μετά μολύβια, γόμες…
Θα την πετάξω… Η θέα της κάπως επιβάλλεται όσο την κοιτώ και μου κρύβει λίγο αυτό το ανεξήγητο κάτι που έχει και με δονεί … Είναι ψεύτικη πια. Θα την πετάξω!
Έτσι και οι άνθρωποι όταν δε συνηχούν πια… Όταν κινδυνεύουν να χάσουν τη μαγεία τους, καλό είναι να παίρνουν το Oscar τους και να το ταξιδεύουν.
Άσε την ύλη να φεύγει… να αδειάζει τα σώματα… να ελευθερώνει τις ψυχές.
SELECTIONS
- 6 ολοκαίνουριες skincare, makeup και αρωματικές αφίξεις για να κάνεις δώρο στον εαυτό σου
- 5 quick fix λύσεις για να μειώσεις το πρήξιμο κάτω από τα μάτια
- Ο οίκος Missoni επιστρέφει στις ρίζες του και παρουσιάζει τη συλλογή Kaleidoscopica
- Πώς να διαλέξεις και να φροντίσεις το αθλητικό σου σουτιέν