Μέσα από τις φωτογραφίες του κατάφερε να δώσει φωνή στον πόνο, τη θλίψη, την τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά το σημαντικότερο κατάφερε αποτυπώνοντας την αλήθεια να ευαισθητοποιήσει, να ενημερώσει, να δείξει ξεκάθαρα ως άνθρωπος και ως φωτογράφος, δημοσιογραφικά κι όχι μόνο, σε ποια πλευρά στεκόταν και πέτυχε να εμπνεύσει με τη ζωή και το έργο του πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να δουν τα πράγματα με τον εναργές τρόπο του και το διεισδυτικό του βλέμμα.
Ο Γιάννης Μπεχράκης (1960 – 2 Μαρτίου 2019) ήταν Έλληνας φωτορεπόρτερ και επικεφαλής του φωτογραφικού τμήματος (chief Photographer) του ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters στην Ελλάδα.
Γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα. Σπούδασε φωτογραφία στο Athens School of Arts and Technology και στο Πανεπιστήμιο Μίντλσεξ (Middlesex University) στο Λονδίνο.
Εργάστηκε ως φωτογράφος στην Αθήνα τη διετία 1985-86. Το 1988 ξεκίνησε να δουλεύει για το Reuters στην Αθήνα. Η πρώτη του δουλειά στο εξωτερικό ήταν η κάλυψη της κρίσης στη Λιβύη τον Ιανουάριο του 1989.
Στη διάρκεια της καριέρας του είχε καλύψει πολέμους σε διάφορα μέρη του κόσμου, την μεταναστευτική και προσφυγική κρίση, καθώς και μεγάλα πολιτικά και αθλητικά γεγονότα. Για τη δουλειά του έχει βραβευτεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ως επικεφαλής της ομάδας φωτογράφων του πρακτορείου Reuters είχε βραβευθεί το 2016 με το βραβείο Πούλιτζερ.
Απεβίωσε στις 2 Μαρτίου 2019, από καρκίνο, σε ηλικία 59 ετών
Αυτό που υποστήριξε όλα όσα έκανε ο Μπεχράκης στην επαγγελματική του ζωή ήταν η αποφασιστικότητα να δείξει στον κόσμο τι συνέβαινε σε ζώνες συγκρούσεων και σε χώρες σε κρίση. Μετανάστες και πρόσφυγες παρακαλούν τους αστυνομικούς της ΠΓΔΜ να επιτρέψουν τη διέλευση των συνόρων από την Ελλάδα στην ΠΓΔΜ κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας, κοντά στο ελληνικό χωριό Ειδομένη. Αναγνώρισε τη δύναμη μιας συναρπαστικής εικόνας να τραβήξει την προσοχή των ανθρώπων και ακόμη και να αλλάξει τη συμπεριφορά τους. Αυτή η πεποίθηση δημιούργησε ένα σύνολο έργων που θα συνεχίσουν να έχουν ισχυρό αντίκτυπο πολύ μετά το θάνατό του.
Τρία χρόνια χωρίς τον Γιάννη Μπεχράκη και το κενό που άφησε κάθε μέρα όλο και μεγαλώνει.
«Η αποστολή μου είναι να σου πω την ιστορία και μετά εσύ να αποφασίσεις τι θέλεις να κάνεις. Η αποστολή μου είναι να βεβαιωθώ ότι κανείς δεν μπορεί να πει: “Δεν ήξερα”».
«Δείξαμε στον κόσμο τι συνέβαινε και ο κόσμος νοιάστηκε. Έδειξε ότι η ανθρωπότητα είναι ακόμα ζωντανή, κάναμε να ακουστεί η φωνή αυτών των δύστυχων ανθρώπων».
«Η εικόνα ήταν πολύ δυνατή και το σώμα του αγοριού σχεδόν επέπλεε στον αέρα, έμοιαζε σχεδόν σαν το πνεύμα του να έφευγε από το σώμα του για τους ουρανούς».
«Τώρα με ένα Pulitzer, νιώθουμε ότι η δουλειά μας έχει αναγνωριστεί επαγγελματικά».
«Υπήρχαν τόσες πολλές στιγμές που με συγκίνησαν, που με έκαναν να νιώσω μέρος του όλου πράγματος. Γιατί υπάρχει και κάτι άλλο που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Κι εγώ, όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι, έχω μέσα μου προσφυγικό αίμα. Η γιαγιά μου ήταν πρόσφυγας από τη Σμύρνη και μου είπε τι πέρασε η οικογένειά της. Καταλαβαίνω λοιπόν πολύ καλά τι περνούν οι πρόσφυγες».
«Φωτογραφίζω τον πόνο και τη βία, αλλά και την ελπίδα. Γιατί πάντα μέσα από αυτές τις φωτογραφίες και σε αυτά τα θέματα που κάνω, η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Υπάρχει πάντα αυτός ο άνθρωπος που βοηθά, προσπαθεί για το καλύτερο, θυσιάζεται και κρατά την ελπίδα ζωντανή».
