«Σε αγαπούσα σκέφτηκε. Σε αγαπούσα πολύ. Πριν σταματήσω πια να σ’ αγαπώ» Ρέιμοντ Κάρβερ

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΖΗΣΕΙ

Όπου κι αν πήγαινε εκείνη τη μέρα βάδιζε
μέσα στο ίδιο του το παρελθόν. Περνούσε κλοτσώντας μέσα από σωρούς
αναμνήσεων. Κοιτούσε μέσα από παράθυρα
που δεν του ανήκαν πια.
Δουλειά και φτώχεια και να τους κλέβουν και στα ρέστα.
Εκείνο τον καιρό ζούσαν χάρη στη θέλησή τους,
αποφασισμένοι να είναι ανίκητοι.

Τίποτα δεν μπορούσε να τους σταματήσει. Όχι

για πολύ.

                                                                    Στο δωμάτιο του μοτέλ

την ίδια νύχτα, τις πρώτες ώρες της ημέρας,

 τράβηξε μια κουρτίνα. Είδε σύννεφα

να στοιβάζονται μπροστά απ’ το φεγγάρι. Πλησίασε

πιο κοντά στο τζάμι. Αέρας παγωμένος πέρασε

κι έβαλε το χέρι στην καρδιά του.

Σε αγαπούσα, σκέφτηκε.

Σε αγαπούσα πολύ.

Πριν σταματήσω πια να σ’ αγαπώ.

Ρέυμοντ Κάρβερ, «Εκεί που είχαν ζήσει», μτφρ. Άκης Παπαντώνης, εδκ. Κίχλη.

Εκεί που είχαν ζήσει — Εκδόσεις Κίχλη (kichli.com)

Ο Ρέιμοντ Κάρβερ (Raymond Carver) είναι ένας από τους μεγαλύτερους διηγηματογράφους του 20ού αιώνα, που στα χρόνια της συγγραφικής του ωριμότητας χαρακτηρίστηκε από πολλούς «πατέρας» των νεαρών Αμερικανών Νεορεαλιστών. Γεννήθηκε το 1938 στο Όρεγκον των ΗΠΑ. Διηγηματογράφος και ποιητής, δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα το 1961. Επί χρόνια εργάστηκε ως καθηγητής δημιουργικής γραφής σε διάφορα πανεπιστήμια. Το 1983 γνώρισε την καταξίωση, όταν του απονεμήθηκε το βραβείο Μίλντρεντ και Χάρολντ Στράους από την Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων, το οποίο του επέτρεψε να αφοσιωθεί απερίσπαστος στο γράψιμο. Πέθανε τον Αύγουστο του 1988.

Raymond Carver - metaixmio.gr

Με αφορμή την επέτειο της γέννησής του θυμόμαστε μερικές από τις χαρακτηριστικές του φράσεις:

«Ζήτημα ζωής και θανάτου, ναι. Και το ερώτημα πώς να συμπεριφέρεσαι σε αυτόν τον κόσμο, πώς να αντιμετωπίζεις τα πάντα. Ο χρόνος είναι λίγος και το νερό ανεβαίνει».

«Η μυθοπλασία που με ενδιαφέρει περισσότερο έχει γραμμές αναφοράς στον πραγματικό κόσμο».

«Νομίζω ότι ο γάμος είναι ένα από εκείνα τα πράγματα στα οποία αντλούν οι συγγραφείς, ένα από εκείνα τα συναισθηματικά αποθέματα που πηγαίνουν πολύ μέσα».

«Όταν γράφω, γράφω κάθε μέρα. Είναι υπέροχο όταν συμβαίνει αυτό. Η μια μέρα συρρέει στην άλλη. Μερικές φορές δεν ξέρω καν ποια μέρα της εβδομάδας είναι».

«Για πολύ καιρό ήθελα να κάνω τη δουλειά που έκανε ο μπαμπάς μου. Επρόκειτο να ζητήσει από τον επιστάτη του στο μύλο να με πάρει αφού αποφοίτησα. Έτσι δούλεψα στο μύλο για περίπου έξι μήνες. Αλλά μισούσα τη δουλειά και ήξερα από την πρώτη μέρα ότι δεν ήθελα να το κάνω αυτό για το υπόλοιπο της ζωής μου».

«Ένας μεγάλος κίνδυνος, ή τουλάχιστον ένας μεγάλος πειρασμός, για πολλούς συγγραφείς είναι να γίνουν υπερβολικά αυτοβιογραφικοί στην προσέγγισή τους στη μυθοπλασία τους. Λίγη αυτοβιογραφία και πολλή φαντασία είναι καλύτερα».

«Όταν γράφεις μυθοπλασία ή ποίηση... πραγματικά καταλήγει σε αυτό: αδιαφορία για τα πάντα εκτός από αυτό που κάνεις... Ένας νεαρός συγγραφέας δεν θα μπορούσε να κάνει χειρότερα από το να ακολουθεί τις συμβουλές που δίνονται σε αυτές τις γραμμές».

«Είναι κάτι που νιώθω ότι γνωρίζω, τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών. Μου αρέσει να γράφω από τη σκοπιά της γυναίκας ξανά και ξανά, για να μπω μέσα στο κεφάλι της, να νιώσω αυτό που νιώθει».

«Στην αρχή, όταν προσπαθούσα να γράψω, δεν μπορούσα να απενεργοποιήσω τον έξω κόσμο στο βαθμό που μπορώ τώρα».

«Οι περισσότερες από τις ιστορίες μου, αν όχι όλες, έχουν κάποια βάση στην πραγματική ζωή. Αυτό είναι το είδος της μυθοπλασίας που με ενδιαφέρει περισσότερο. Υποθέτω ότι αυτός είναι ένας λόγος που δεν σέβομαι πολύ τη μυθοπλασία που φαίνεται να παίζει παιχνίδι».

«Υποθέτω ότι η γραφή μου έχει αλλάξει όπως και η ζωή μου».

«Όταν ψαρεύω, νιώθω ενοχές που δεν γράφω, και όταν γράφω, νιώθω ένοχος που δεν ψαρεύω. Αλλά όταν έρχεται η ώθηση για να διαλέξω, θα επιλέγω πάντα το γράψιμο».

~Ένα απόγευμα~

Καθώς γράφει, χωρίς καθόλου να κοιτάζει προς τη θάλασσα,
αισθάνεται ένα τρέμουλο στην άκρη του στυλό του.
Θα ’ναι η παλίρροια πάνω στα βότσαλα της παραλίας.
Όχι όμως, δεν είναι αυτό. Όχι,
είναι που εκείνη διάλεξε αυτήν ακριβώς τη στιγμή
να μπει μες στο δωμάτιο χωρίς ούτε ένα ρούχο πάνω της.
Μισοκοιμισμένη ακόμα, για μια στιγμή δεν ξέρει καν
πού βρίσκεται. Παραμερίζει από το μέτωπό της τα μαλλιά.
Κάθεται στην τουαλέτα με τα μάτια της κλειστά,
το κεφάλι κάτω. Τα πόδια απλωμένα μπροστά. Εκείνος
τη βλέπει από το άνοιγμα της πόρτας. Ίσως τώρα
να θυμήθηκε κι αυτή τι συνέβη νωρίτερα το πρωί.
Γιατί ανοίγει το ένα της μάτι και τον κοιτάζει.
Και του χαμογελάει γλυκά.

Από τη συλλογή Δωμάτια όπου οι άνθρωποι ουρλιάζουν και πληγώνουν ο ένας τον άλλο, μτφρ. Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, εκδόσεις Γαβριηλίδης

Βιβλία του/τηςRaymond Carver - Book Odyssey