«Στις δύσκολες στιγμές να προσπαθούμε όλοι να είμαστε καλοί» Lou Reed

Κατάφερε να βάλει μουσική στον ορισμό της «υπέροχης μέρας» δημιουργώντας έναν από τους πιο ιδιαίτερους ύμνους στην απλή χαρά κάνοντας το «Perfect day» ιδανικό νανούρισμα ή feel good τραγούδι για μεγάλα «παιδιά» που αρνούνται να μεγαλώσουν… Αφού πρώτα βέβαια μας προέτρεψε να εξερευνήσουμε την άγρια πλευρά μας με το τραγούδι του Take a walk on the wild side.

Ο Λιούις Άλεν «Λου» Ριντ (Lewis Allen "Lou" Reed) γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1942 και ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, συνθέτης της ροκ μουσικής και κιθαρίστας. Ως μέλος των The Velvet Underground τη δεκαετία του 1960, ο Ριντ άνοιξε νέους δρόμους στο χώρο της ροκ προς διάφορες κατευθύνσεις.

Μετά την αποφοίτησή του το 1964, έπιασε δουλειά ως συνθέτης στη δισκογραφική εταιρία Pickwick Records. Την επόμενη χρονιά δημιούργησε μαζί με τον Ουαλό αβανγκάρντ βιολιστή συνάδελφό του, Τζον Κέιλ, το συγκρότημα The Primitives, το οποίο μετεξελίχθηκε τελικά στους The Velvet Underground. Ενώ η σύνθεση του συγκροτήματος δεν υπήρξε σταθερή (ο Κέιλ το εγκατέλειψε το 1968, ο Ριντ το 1970) και δεν ήταν εμπορικά βιώσιμο, αποτέλεσε ένα από τα underground συγκροτήματα με τη μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία της ροκ. Αποτελούνταν από τον Λου Ριντ, τον Τζον Κέιλ, τον Στέρλινγκ Μόρισον και την Μορίν Τάκερ. Εκείνη την περίοδο γράφτηκαν τα τραγούδια Heroin και I'm Waiting for my Man, τραγούδια που μοιάζουν να σκιαγραφούν τα έργα του Μπάροουζ.

Το 1970 ο Ριντ αποχώρησε από το συγκρότημα και ακολούθησε σόλο καριέρα, ενώ ταυτόχρονα μετακόμισε στο Λονδίνο. Εκεί γνωρίστηκε με τον Ντέιβιντ Μπάουι, ο οποίος μαζί με τον Μικ Ρόνσον ανέλαβε την παραγωγή στο πρώτο προσωπικό του άλμπουμ, με τίτλο Transformer το 1972. Αυτός ο γκλαμ ροκ (glam rock) δίσκος περιλαμβάνει το γνωστότερο ίσως τραγούδι του Ριντ, το Walk on the Wild Side, το οποίο περιγράφει τους κοινωνικά απροσάρμοστους (misfits), τους εκπορνευόμενους άντρες (male hustlers) και τους τραβεστί στο Factory του Άντι Γιούρχολ. Αυτός ο δίσκος περιλαμβάνει επίσης τα τραγούδια Perfect Day, Vicious και Satellite of Love.

Πέθανε στις 27 Οκτωβρίου 2013, από κίρρωση ήπατος όπως τελικά ανακοινώθηκε και για το λόγο αυτό ο Ριντ είχε υποστεί μεταμόσχευση ήπατος τον Μάιο του 2013.

Με αφορμή την επέτειο της γέννησής του, θυμόμαστε μερικές από τις χαρακτηριστικές του φράσεις: 

«Υπάρχει λίγη μαγεία σε όλα, και λίγη απώλεια για να εξισορροπούνται τα πράγματα».

«Νομίζω ότι είναι προσχηματικό να δημιουργείς τέχνη μόνο και μόνο για να χαϊδεύεις το εγώ των καλλιτεχνών».

«Ο Θεός μου είναι το rock'n'roll».

«Μπορώ να δημιουργήσω ατμόσφαιρα χωρίς να πω τίποτα, με το να βρίσκομαι απλώς στο δωμάτιο».

«Ο διαλογισμός δεν χρειάζεται να είναι περίπλοκος. Αυτό που κάνω είναι όσο πιο απλό γίνεται. Θα μπορούσες απλά να μετρήσεις τις χάντρες, μία, δύο, τρεις, με τα μάτια κλειστά ή ανοιχτά, ό,τι σε κάνει χαρούμενο».

«Ο ήχος είναι κάτι περισσότερο από απλός θόρυβος. Ο διατεταγμένος ήχος είναι μουσική. Η ζωή μου είναι μουσική».

«Νομίζω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο, όλα γίνονται όταν πρέπει να συμβούν».

«Ήμουν προϊόν του Andy Warhol's Factory. Το μόνο που έκανα ήταν να κάθομαι εκεί και να παρατηρώ αυτούς τους απίστευτα ταλαντούχους και δημιουργικούς ανθρώπους που έκαναν συνέχεια τέχνη, και ήταν αδύνατο να μην επηρεαστώ από αυτό».

«Δεν νομίζω ότι κανένας είναι η ηθική πυξίδα κανενός άλλου. Ίσως το να ακούς τη μουσική μου δεν είναι η καλύτερη ιδέα αν ζεις μια πολύ περιορισμένη ζωή. Ή ίσως είναι».

«Αυτές είναι πραγματικά τρομακτικά δύσκολες στιγμές, και πρέπει πραγματικά να προσπαθήσουμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο καλοί μεταξύ μας».

«Νομίζω ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να συγκεντρωθείς στο παρελθόν σου. Μάλλον κοιτάζω το μέλλον».

«Είμαι πολύ συναισθηματικά επηρεασμένος από τον ήχο. Οι ήχοι είναι το ανεξήγητο... Υπάρχει ένας ήχος που ακούς στο κεφάλι σου, είναι τα νεύρα σου ή το αίμα σου που τρέχει».

«Δεν ήμουν ποτέ σούπερ σίγουρος για τίποτα. Η δουλειά δεν είναι ποτέ τόσο καλή όσο θα μπορούσε να είναι».

«Η μουσική πρέπει να βγαίνει από τα ηχεία σας και να σας αρπάζει, και οι στίχοι θα πρέπει να αμφισβητούν τις όποιες προκαταλήψεις έχει ο ακροατής».

«Δεν μου αρέσει η νοσταλγία εκτός κι αν είναι δική μου».