ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ
«Δεν μπορείς να επιλέξεις πώς θα πεθάνεις ή πότε. Μπορείς μόνο να αποφασίσεις πώς θα ζήσεις» Τζόαν Μπαέζ
Η μοναδική Joan Báez γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 1941
Τραγουδίστρια-τραγουδοποιός, συνθέτρια, στιχουργός, κιθαρίστρια, μουσικός, χορεύτρια, ειρηνίστρια, ακτιβίστρια, μουσικός παραγωγός, μουσικός ηχογραφήσεων, πετυχημένη, πολυβραβευμένη, η Τζόαν Μπαέζ (Joan Chandos Báez) γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 1941 εκπρόσωπος της φολκ, κυρίως, και του κινήματος της μη βίας. Από το 1959 που ξεκίνησε την καριέρα της μέχρι σήμερα έχει ηχογραφήσει περισσότερα από τριάντα άλμπουμ, στα οποία ερμήνευσε τόσο δικά της τραγούδια όσο και τραγούδια άλλων δημιουργών. Οι στίχοι των τραγουδιών της είναι κυρίως στα Αγγλικά και στα Ισπανικά, αλλά έχει ερμηνεύσει τραγούδια και σε άλλες γλώσσες.
Επιπλέον είναι ιδιαίτερα γνωστή για την ενεργό συμμετοχή της στο αντιπολεμικό κίνημα (κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ συνελήφθη και φυλακίστηκε για τη συμμετοχή της στη διαμαρτυρία στο Armed Forces Induction Center) και την υποστήριξη του κινήματος κατά των φυλετικών διακρίσεων. Πολλά από τα τραγούδια της μιλούν για τον πόλεμο και για μια σειρά από κοινωνικά προβλήματα.
Με αφορμή τα γενέθλιά της θυμόμαστε μερικές από τις χαρακτηριστικές της φράσεις:
«Το πιο εύκολο είδος σχέσης για μένα είναι με δέκα χιλιάδες άτομα. Το πιο δύσκολο είναι με ένα».
«Η δράση είναι το αντίδοτο στην απόγνωση».
«Δεν μπορείς να επιλέξεις πώς θα πεθάνεις ή πότε. Μπορείτε μόνο να αποφασίσεις πώς θα ζήσεις. Τώρα».
«Αν είναι φυσικό να σκοτώνεις, πώς γίνεται οι άντρες να πηγαίνουν στην εκπαίδευση για να μάθουν πώς;»
«Το πιο δύσκολο τραγούδι να γραφτεί είναι ένα τραγούδι διαμαρτυρίας, ένα επίκαιρο τραγούδι με νόημα».
«Αυτό είναι όλο η μη βία – οργανωμένη αγάπη».
«Ο πατέρας μου ήταν φυσικός και επίσης ακτιβιστής. Η πρώτη μου δημόσια διαμαρτυρία ήταν με τον μπαμπά μου στο Στάνφορντ».
«Νομίζω ότι η μουσική έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει τους ανθρώπους, και με αυτόν τον τρόπο, έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει καταστάσεις – άλλες μεγάλες και άλλες μικρές».
«Στα χρόνια της “μπαλάντας” για μένα, η πολιτική ήταν λανθάνουσα. Απλώς ερωτευόμουν τις μπαλάντες και τον φίλο μου. Και εκεί ήταν η ομορφιά των τραγουδιών».
«Οι υποθετικές ερωτήσεις παίρνουν υποθετικές απαντήσεις».
«Γαλουχηθήκαμε ε με αυτή τη συζήτηση για τη βία και τη μη βία, και όλοι λίγο πολύ βρεθήκαμε στο πλευρό της μη βίας. Αυτό έγινε το θεμέλιο μου με την πολιτική και τα προς το ζην».
«Ελπίζω στους ανθρώπους, στα άτομα. Γιατί δεν ξέρεις τι θα σηκωθεί από τα ερείπια».
«Όπως ξέρουμε, η συγχώρεση του εαυτού του είναι η πιο δύσκολη από όλα τα είδη συγχώρεσης».
«Αντί να σκληραγωγούνται και να προσπαθούν να ανταγωνιστούν, οι γυναίκες θα πρέπει να προσπαθήσουν να δώσουν τα καλύτερά τους προσόντα στους άνδρες – να τους φέρουν απαλότητα, να τους διδάξουν πώς να κλαίνε.
«Είδα έναν νεαρό άνδρα να παίζει το "Plaisir d'Amour" στην κιθάρα. Ήξερα ότι δεν ήθελα να πάω στο κολέγιο. Έπαιζα ήδη γιουκαλίλι, και αφού το είδα, κόλλησα. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να παίξω κιθάρα και να τραγουδήσω».
«Είμαι τυχερός που γνώρισα τόσους πολλούς ανθρώπους που έχουν εμπλακεί στην ειρήνη και έχουν κερδίσει βραβεία ειρήνης».
«Οι άνθρωποι λένε ότι είμαι τόσο απαισιόδοξη, αλλά πάντα ήμουν. Δεν με εμπόδισε ποτέ να κάνω αυτό που έπρεπε να κάνω. Θα έλεγα ότι είμαι ρεαλίστρια».
«Αν πρέπει να μου βάζουν ταμπέλες, θα προτιμούσα η πρώτη ταμπέλα να είναι άνθρωπος, η δεύτερη να είναι ειρηνίστρια και η τρίτη να είναι τραγουδίστρια της φολκ».
«Κάποιος έπρεπε να αλλάξει τον κόσμο. Και προφανώς ήμουν για αυτή τη δουλειά».
«Μπορεί να μην το ξέρετε, αλλά στην άκρη της απόγνωσης, υπάρχει ένα λευκό ξέφωτο όπου κανείς είναι σχεδόν χαρούμενος».
«Μου φαίνεται ότι για εκείνα τα τραγούδια που είναι καλά, δεν είχα καμία σχέση με τη συγγραφή τους. Οι λέξεις μόνες σύρθηκαν από το μανίκι μου και βγήκαν στη σελίδα».
«Δεν είχα ποτέ ταπεινή γνώμη. Αν έχεις άποψη, γιατί να είσαι ταπεινός;»
