Πάρε τον χρόνο σου...

Είτε έχεις αναγκαστεί να μείνεις σπίτι, είτε συνεχίζεις να πηγαίνεις -το πολύ μέχρι τη δουλειά σου- και πάλι πίσω… το σπίτι έχει γίνει το αναγκαστικό σου καταφύγιο. Με ενδιάμεσες εναλλακτικές στάσεις για να βγάλεις το σκυλάκι σου βόλτα ή να βγεις για τρέξιμο ή για περίπατο το πολύ μια ώρα και πάλι σπίτι – ή να κάνεις τις αγορές (για το σπίτι και πάλι) από το σούπερ μάρκετ…

Αυτό που ζούμε είναι βγαλμένο από σενάριο ταινίας που έχεις δει (και παρόλο που έχεις δει και κάπου υποσυνείδητα θυμάσαι ότι έχει καλό τέλος) αλλά άλλο να το βλέπεις στο σινεμά ή την οθόνη κι άλλο να το ζεις…

Ωστόσο αυτό που ζούμε αφορά πολύ (όλον μάλλον τον) κόσμο. Κι αυτό μας κάνει να νιώθουμε λιγότερο μόνοι. Το περνάμε όλοι μαζί – απλώς από απόσταση ασφαλείας.

Ο καιρός περνάει. Ήδη πέρασαν οι πρώτες εβδομάδες του #μένουμε σπίτι, ήδη πέρασε σχεδόν μια εβδομάδα (έστω μια εργάσιμη 5ήμερη εβδομάδα) όπου ισχύουν οι περιορισμοί μετακίνησης. Τα σχολεία παραμένουν κλειστά. Τα παιδιά εξακολουθούν να μένουν κλεισμένα στο σπίτι. Οι γονείς εξακολουθούν να προσπαθούν να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους.

Προέχει να μείνουμε σπίτι. Προέχει να φροντίσουμε τον εαυτό μας – και τους άλλους. Τους δικούς μας άλλους – όλους όσους θεωρούμε δικούς μας.

Ο χρόνος περνάει. Συνηθίζουμε δεν-συνηθίζουμε. Περνάει με τον ίδιο ακριβώς ρυθμό. Είτε απολαμβάνουμε τον «εγκλεισμό» είτε δυσανασχετούμε. Είτε τον αξιοποιούμε είτε τον αφήνουμε να μας πλακώνει με το αβάσταχτο βάρος του.   

Ο χρόνος περνάει και τα νούμερα καθημερινά αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο σημαντικά από τις λέξεις. Μετράμε ώρες μέρες στο σπίτι. Μέρες και ώρες που παραμένουμε υγιείς. Ώρες και μέρες που παραμένουμε ζωντανοί.

Μετράμε όμως –προσθέτουμε και αφαιρούμε κάθε μέρα από την αρχή– κρούσματα και νεκρούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.

Μετράμε δουλειές που χάνονται, εργαζομένους που μένουν στον αέρα.

Μετράμε σχέδια και πλάνα που μένουν στον αέρα.

Μετράμε προθεσμίες που χάθηκαν.

Μετράμε και μετράμε και χάνουμε το μέτρημα…

Όμως ο χρόνος συνεχίζει να περνάει με τον ίδιο πάντα ρυθμό. Κι όσο μπορούμε ακόμα να τον μετράμε, όσο κι αν μας εκνευρίζει η συνέπειά του σε έναν εξαιρετικά ασυνεπή κόσμο – αυτή ακριβώς του η συνέπεια είναι (και πρέπει να είναι) που μας καθησυχάζει.

Σε όποια θέση να είμαστε, ό,τι και να μας συμβαίνει, σε όποιο σημείο του πλανήτη, ό,τι ώρα και να ξεκινάει η μέρα μας, η μέρα έχει για όλους 24 ώρες. Είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον χρόνο. Για όλους περνάει ακριβώς με τον ίδιο ρυθμό.

Πάρε λοιπόν τον χρόνο σου.

Κάνε τον χρόνο δικό σου.

Σαν να ζεις τη δική σου «πρωτοχρονιά» ή τα δικά σου «γενέθλια» ξανά και ξανά…

Ένα συνδυασμό της μέρας της Μαρμότας ή μια λούπα που μοιάζει με φάρσα αλλά είναι στο χέρι σου να γίνει ευκαιρία.

Φτιάξε τα δικά σου resolutions κάθε πρωί μόλις ξυπνήσεις ή κάθε βράδυ μόλις κοιμηθείς.

Μια μικρή λίστα με αυτά που θες κυρίως και όχι αυτά που πρέπει. Τα πρέπει έτσι κι αλλιώς τα γνωρίζεις, τα ξέρεις καλά και είτε τα τηρείς είτε όχι, τα θυμάσαι. Αυτά τα μικρά «θέλω» συνήθως ξεχνάς και συνήθως αναβάλεις… για αύριο…

Δεν έχουμε την πολυτέλεια του αύριο.

Ποτέ δεν την είχαμε… Απλώς τώρα, περισσότερο από ποτέ, το συνειδητοποιούμε…

Έχουμε, έχεις, το σήμερα…

Ζήσε το!

Carpe diem ή άδραξε τη μέρα…

Ζήσε τη μέρα σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!