Πάει καιρός που, ως γνήσια οπαδός του Μίλαν Κούντερα, ανακάλυψα την ηδονή της βραδύτητας, την αξία της γλυκιάς απραξίας, την ευτυχία της σιέστας. 

      Ξεκίνα. Εσύ ή εγώ; Θα γίνεις λιγότερο αθώα ή περισσότερο υποψιασμένη, ή θα μείνεις το ίδιο εσύ. Ή εγώ... Θα πάρεις τ...

Αφού το ξέρεις. Έτσι είναι ο Χρόνος. Έρχεται και φεύγει, προκαλεί και απαιτεί, κατακτάει και αναστατώνει, απλώνεται και επιβάλλεται. Και περνάει.

Γιορτή πολύτιμα προσωπική. Έρχεται. Kαι τα φέρνει όλα μαζί της. Όλα αυτά που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, ομόρφυναν, άλλαξαν, ενηλικιώθηκαν. Mαζί μας. Κι εμείς δεν...

Πάντα αυτό το "προσεχώς" το λάτρευα! Το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που το είδα. Πού το είδα;  Ε, εκεί που το πρωτοείδες κι εσύ, στο σινεμά. Και, τι πε...

Εσύ, έκανες κόμπους; Στο μαντήλι σου; Για να θυμάσαι; Κόμπο μονό, κόμπο διπλό, και πήγαινε λέγοντας; Μικρο κοριτσάκι, όταν ήσουνα; Ε, λοιπόν, εγώ έ...

...και σου τη δίνει ο πλαστικός χειρουργός Αναστάσιος Βεκρής.

Αγαπάς την α-ταξία; ΟΚ, και οι αντιθέσεις συμβιβάζονται και τα κενά συμπληρώνονται!

Τα φαινόμενα απατούν. Οι λέξεις όχι. Έχουν τα δικά τους αληθινά μυστικά. Όπως τα παιδιά. Όπως και ο χρόνος. Που αλλάζει. 

Μια φορά κι έναν καιρό, μια μέρα και δυο νύχτες (ή και το ανάποδο), μια χαρά και δυο τρομάρες, μια καλή και μια ανάποδη, μισή ντροπή δική σου μισή δική μου, ...

Ζούμε λοξά χρόνια. Λοξές μέρες. Τρελές, πώς το λένε. Κουζουλές, παράλογες. Και μη μου πεις πως δεν το σκέφτεσαι, δεν το νιώθεις κι εσύ. 

Και καβαλιέρο και τραγούδι και στιγμή.