Χρήστος Χατζηπαναγιώτης: «Αντιστέκομαι στους φόβους μου»

Συναντηθήκαμε μόλις είχε τελειώσει ένα γύρισμα για την τηλεοπτική σειρά «Ο άντρας των ονείρων μου» που προβάλλεται στο Star και στην οποία πρωταγωνιστεί με μεγάλη επιτυχία. Είναι χαρούμενος, τα μάτια του λάμπουν. 

«Η σειρά πάει εξαιρετικά  και αυτό που ζω ακόμη και στο δρόμο που με σταματούν και μου μιλάνε, είχα να το ζήσω χρόνια. Δε μετάνιωσα στιγμή που είπα το «ναι» όταν μου το πρότειναν το καλοκαίρι, αν και ήξερα ότι  θα ήταν δύσκολα τον πρώτο καιρό γιατί είχα αποφασίσει να κάνω στο θέατρο τον μονόλογο του Μάνου Ελευθέριου. Και πραγματικά πέρασα  ένα μεγάλο διάστημα μεγάλης κούρασης. Οι συντελεστές της σειράς  είναι όλοι ένας κι ένας: το σενάριο υπογράφουν ο Αποστολής Τσαούσογλου και η Εμμανουέλα Αλεξίου,  τη σκηνοθεσία η Ρέινα Εσκενάζυ και ο Κώστας Κιμούλης, παίζουν οι Άννα Αδριανού, Ρένος Χαραλαμπίδης, Νικολέτα Βλαβιανού, Δήμητρα Σιγάλα, Δημητρης Λιακόπουλος, Μαριέλλα Σαββίδου, Χάρης Τζωρ τζάκης, Πέννυ Φοινίρη, Χάρης Αριστείδου».

Το μεγάλο στοίχημα αυτής της χρονιάς όμως για τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη παίζεται στη σκηνή του θεάτρου «Θησείον» κάθε Δευτέρα και Τρίτη, ενσαρκώνοντας τον «Πατέρα του Άμλετ», το πρώτο θεατρικό κείμενο του ποιητή –και όχι μόνον- Μάνου Ελευθερίου.  Είναι η αναμέτρηση με τον θάνατο, με αυτά που έγιναν, ο απολογισμός μιας ζωής. Αλλά και η αναμέτρηση του ηθοποιού με τις δικές του δυνάμεις. Επί μία ώρα και δέκα λεπτά βρίσκεται πάνω στη σκηνή μόνος του, αποδίδοντας τον δραματικό μονόλογο με έναν τρόπο που εκπλήσσει. Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης αποδεικνύει και πάλι ότι είναι ένας καλλιτέχνης που δε χωράει σε καλούπια.

Αποφάσισα να παίξω τον μονόλογο «Ο πατέρας του Αμλετ» την ίδια μέρα που διάβασα το κείμενο, αφού μου προκάλεσε μια τεράστια συγκίνηση η εκρηκτική του σκέψη και η γλώσσα του. Προετοιμαζόμουν ένα χρόνο, με βαθιά μελέτη και πολλή σκληρή δουλειά τους τελευταίους μήνες. Ένα κείμενο τόσο σπουδαίο δε σταματάς ποτέ να το μελετάς, ακόμη και τώρα στις παραστάσεις εξακολουθώ να το δουλεύω.

Με τον Μάνο Ελευθερίου γνωριζόμαστε πολλά χρόνια είναι μια σχέση πολύ ιδιαίτερη και ευχαριστώ το θεό που στέλνει στο δρόμου τέτοιους ανθρώπους. Πάντα η παρέα και η συναναστροφή μου με τον Μάνο είναι απόλαυση και  εμπειρία. Με τη μελέτη του μονολόγου που κάνω μπορώ να πω ότι απροκάλυπτα τον αγάπησα. Είναι και λίγο αυτοβιογραφικό αυτό το έργο για τον Μάνο και συγκινήθηκα βαθύτατα για το δρόμο και τις επιλογές του. Ο Μάνος είναι ένας μεγάλος ποιητής, βαθιά ουμανιστής, που ενδιαφέρεται για τον συνάνθρωπο του και γράφει γι αυτόν. Γράφει για τους ταπεινούς και τους καταφρονημένους γιατί κι ο ίδιος είναι ταπεινός  με πολλή ανηφόρα στη ζωή του. Αυτός ο μονόλογος θα είναι ένα εμβληματικό κείμενο στο μέλλον. 
 

«Πληρώνω και για αμαρτίες του σώματος. Μη ζητάς εξηγήσεις για όσα έκανα. Ν μ’  αγαπάς για όσα ξέρεις για μένα, μόνο γι αυτά. Τα υπόλοιπα είναι δουλειές των ουρανών». Αυτή η φράση με τσάκισε όταν τη διάβασα στο κείμενο. Μ’ αρέσει πολύ που τη λέω κάθε βράδυ στην παράσταση.

Από μικρός ήθελα να γίνω ηθοποιός, αλλά δε ξέρω γιατί αφού στη Μυτιλήνη που μεγάλωσα δεν είχα επαφή με το αντικείμενο, δεν έβλεπα θέατρο, κινηματογράφο. Ούτε βέβαια η τηλεόραση βρισκόταν στη ζωή μου, ήρθε αργότερα τη δεκαετία του ‘70  -μάλιστα έπρεπε να πηγαίνουμε στα καφενεία για να δούμε τα σήριαλ, τον περίφημο «άγνωστο πόλεμο» π.χ. με τον οποίον ενθουσιαζόμουν κι έλεγα «θα ήθελα να είμαι εκεί και να παίζω».

Στο σχολείο έγραφα και έπαιζα παραστάσεις, σκηνοθετούσα,  έβαζα τα παιδιά κι έπαιζαν, εγώ πρωταγωνιστούσα εννοείται (γέλια), τα καλοκαίρια οργάνωνα παραστάσεις στους κήπους του σπιτιού μου ή των φίλων μου. Φέτος μια παιδική μου φίλη μού είπε ότι στο σπίτι της στο Μεγαλοχώρι που κάναμε διακοπές υπάρχει ακόμη στον κήπο αυτό είχαμε φτιάξει σα σκηνή.

Είμαι ένας πολύ ευλογημένος άνθρωπος γιατί έχω δυο οικογένειες που με αγαπούν και με στηρίζουν πολύ. Η μία είναι ο πατέρας και η αδελφή μου με το γαμπρό μου  –δυστυχώς η μητέρα μου «πέταξε» αρκετά νέα. Η αδελφή μου είναι ένα σπάνιο κορίτσι, υπέροχο, αν δεν είχα αυτούς ανθρώπους  θα είχα πρόβλημα, ειλικρινά. Η δεύτερη οικογένεια που έχω είναι η φίλη μου Βίκυ Σταυροπούλου (σημ. ηθοποιός) με την οποία συγκατοικούμε 17 χρόνια. Το να έχεις τόσο σοβαρές σταθερές σε τόσο «μαύρους καιρούς» είναι πολύ σπουδαίο.

Η συγκατοίκηση είναι ένας διαρκής αγώνας, μη νομίζεις, αλλά και μια φιλοσοφία ζωής. Με τη Βίκυ είμαστε τελείως διαφορετικοί, αλλά υπάρχει  μια βαθύτερη ανάγκη που μας κρατάει μαζί. Δε μπορώ να πω ξεκάθαρα γιατί πετυχαίνει, άλλωστε υπάρχει και μια παράμετρος που δεν της δίνουμε σημασία: ο χρόνος. Ο χρόνος μάς αλλάζει. Τώρα είμαστε μαζί εδώ κ μιλάμε, σε 5 λεπτά θα είμαστε διαφορετικοί. Πρέπει λοιπόν να σε ενδιαφέρει μια σχέση και να δουλεύεις γι αυτήν πολύ.
 

Μ’ αρέσει να ταξιδεύω μόνος μου.  Οι διακοπές μου θέλω να είναι αυτό που λέει η λέξη: διακόπτω. Να κάνω ό,τι μου έρχεται στο κεφάλι, να μην ακολουθώ πρόγραμμα. Οι προορισμοί μου δεν είναι πάντα τουριστικοί . Δυο φορές έχω πάει στην όαση Σίβα. Φέτος ήθελα να πάω στην Αργεντινή, γενικά στη Νότιο Αμερική αλλά δεν είχα την οικονομική δυνατότητα. 

Αντιστέκομαι στους φόβους μου, αν και όλα γύρω μας σε σπρώχνουν στο να φοβηθείς.  Προσπαθώ να μη φοβάμαι. Σε όλα. Και στις σχέσεις μου. Γι αυτό πέφτω με τα μούτρα και κάνω το καλύτερο μου και όπου βγει. Το ίδιο και στη δουλειά μου.

Ό,τι ονειρεύεσαι κάτι πρέπει να το ακουμπάς. Πάντα αυτό έκανα στη ζωή μου, το έμαθα από πολύ μικρός. Τα όνειρά μου πατάνε στη γη γι αυτό και πολλά τα πετυχαίνω.  Τα ανεκπλήρωτα είναι άλλα… Ας πούμε πολλές φορές θα ήθελα να έρθω σε επαφή με κάποιον αλλά δε συνέβη. Πάντως αφήνω τη ζωή να με οδηγεί. 

Το αξίωμά μου είναι να εκτιμάς τη ζωή, το ότι είσαι καλά. Πάντα έλεγα ότι αν μια φορά το μήνα επισκέπτεσαι ένα νοσοκομείο  ή ένα νεκροταφείο μπορεί να καλυτερέψει η ζωή σου. Για να μάθουμε να μη στεκόμαστε σε ασήμαντα πράγματα, να μη ξοδεύουμε την ενέργειά μας στα μικρά, να μην εκνευριζόμαστε.

Μεγαλώνοντας αλλάζει η ματιά σου. Μερικές φορές μου λένε, «αχ βρε παιδάκι μου δεν έχεις αλλάξεις καθόλου, έχω μια φωτογραφία από το 90 που είσαι ίδιος». «Δεν είμαι ίδιος», τους λέω. «Για κοίταξε λίγο τη ματιά μου. Αυτά τα μάτια βλέπουν άλλα πράγματα πια».

Τι άνθρωπος είμαι; Είμαι άνθρωπος της προσφοράς, πιστεύω πολύ στη γενναιοδωρία, με συγχύζουν οι άνθρωποι που δε δίνουν, με ενοχλεί πάρα πολύ η τσιγγουνιά σε όλα τα επίπεδα. Η γενναιοδωρία είναι συνώνυμη με το ταλέντο,  λέει ο Σαίξπηρ. Είμαι επίσης, αφηρημένος, δεν έχω καλή σχέση με το χρόνο, δε στήνω ποτέ ανθρώπους αλλά η διαχείριση του χρόνου μου είναι λίγο σπάταλη. Η μόνη στιγμή που είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος είναι όταν παίζω στη σκηνή ή στο πλατό.

Τον ελεύθερο χρόνο τον χρειάζομαι. Με ρωτάς τι κάνω. Τίποτα. Αυτό το «τίποτα» το πολύ περιεκτικό για μένα είναι σπουδαίο. Μ’ αρέσει να ασχολούμαι με τη γη, να φροντίζω τα δέντρα, τα μποστάνια μου, αυτά που έχω φυτέψει  στην αγροτουριστική μονάδα Euphoria που φτιάξαμε με τη Βίκυ (Σταυροπούλου) στον Κάμπο της Μεσσηνιακής Μάνης.  Τώρα βλέπω τα πρώτα μανταρινάκια στη μανταρινιά που φύτεψα πριν από 5 χρόνια. Τι ωραίο που είναι αυτό, μεγάλη χαρά, είναι ευλογία να τρως τους καρπούς από ένα δέντρο που έχεις φυτέψει εσύ πριν καιρό.

Τι δε ξέρετε για μένα; Ότι είμαι σκανδαλιάρης. Νομίζω ότι οι άνθρωποι έχουν για μένα την εικόνα του μουντρούχου, αλλά, όχι δεν είμαι. Μη ρωτάς τι θα πει αυτό. Ό,τι κατάλαβες…

Πιστεύω στο Θεό και προσεύχομαι. Ο Θεός μάς έχει κάνει ένα μεγάλο δώρο. Βρίσκεται εντός μας. Και πρέπει να τον ανακαλύψουμε. Στις προσευχές μου τού ζητάω να έχω το μυαλό μου στη θέση του, να βλέπω το καλό, να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες με δύναμη και κουράγιο.  Η πίστη είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μας. Η πίστη σε ο,τιδήποτε. Αν πιστεύεις σε κάτι υπάρχει περίπτωση και να το ακουμπήσεις κάποια στιγμή. Πίστη, αγάπη, ελπίδα. Αυτό το τρίπτυχο με ορίζει.

Σε τι άλλο πιστεύω; Στον έρωτα. Στη δύναμη του σαρκικού έρωτα, σε αυτό που σου δίνει αυτή η στιγμή. Ή που σου παίρνει. Είναι η  πιο καθαρή στιγμή του ανθρώπου, η πιο φευγαλέα, αλλά κι η πιο φωτεινή. Κάτι σου αφήνει  για το επόμενο βήμα και για τη ζωή σου ολόκληρη.  Εκτιμώ πολύ τους ερωτικά χορτασμένους ανθρώπους.

Αν μου λείπει κάτι;  Να ξαναγίνω νέος. Για να ερωτεύομαι και να με ερωτεύονται.

*Η συνέντευξη πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Αμαρυσία με τίτλο: "Ό,τι ονειρεύεσαι πρέπει να το ακουμπάς"

INFO

«Ο Πατέρας του Άμλετ»

Θέατρο:  Θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ

Τουρναβίτου 7, Ψυρρή

Μέρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη