Νίκος Κουρής

Υποδύεται τον Ορέστη στην τραγωδία του Ευριπίδη «Ηλέκτρα» και σκίζει (για άλλη μια φορά). Λίγο πριν ξεκινήσει για περιοδεία (σε όλη την Ελλάδα), ο ταλαντούχος και γοητευτικός ηθοποιός, μίλησε (με αφοπλιστικό αυθορμητισμό) στο allyou και την Μαρία Πανάγου.

Είχαμε συμφωνήσει να βρεθούμε μετά το τέλος της παράστασης στο κηποθέατρο Παπάγου. Ήταν η επόμενη μέρα της ματαιωμένης παράστασης λόγω βροχής. Υπήρχε αγωνία.

Όταν ο ουρανός μιλάει, το πρόγραμμα πρέπει να σωπαίνει (παραλλάσσοντας λίγο την Κική Δημουλά). Η παράσταση έγινε.

Εκείνος, στον ρόλο του Ορέστη, συγκλονιστικός. (Κι οι υπόλοιποι υπέροχοι, επίσης). Μετά το χειροκρότημα του κοινού, πήγα αμέσως προς το καμαρίνι. Ο μόνος λόγος που δεν μετάνιωσα τη βιασύνη μου, ήταν ότι στο δρόμο συνάντησα τον Κώστα Γεωργουσόπουλο που μου μίλησε με το γνωστό σοβαρό του ύφος για «μια εξαιρετική παράσταση», βρήκα και κάτι άλλους φίλους που έφευγαν, μιλώντας με τα καλύτερα λόγια γι’ αυτό που είχαν δει. Κατά τα άλλα, έπρεπε να περιμένω περισσότερο από μία ώρα για να βρω τον Νίκο, αφού η ουρά των θαυμαστών απ’ έξω ήταν ατελείωτη. Αγόρια, κορίτσια (κυρίως κορίτσια), σε εκδηλώσεις μεγάλου θαυμασμού!

«Πρέπει να νιώθεις υπέροχα», του είπα όταν κατάφερα να του μιλήσω. «Είναι σπουδαίο όλο αυτό», μου απάντησε. «Αλλά μη νομίζεις… Ήρθαν και κάποιοι γνωστοί μου, που είχαν να μου επισημάνουν μόνο λάθη».

Τελικά, καθίσαμε στις τελευταίες πάνω θέσεις της πλατείας και με θέα την άδεια σκηνή και τους τεχνικούς που ξήλωναν τα σκηνικά (την επόμενη ταξίδευαν σε περιοδεία), αρχίσαμε να μιλάμε. Δεν ξεκίνησε, ούτε τελείωσε σα συνέντευξη, αλλά σαν κουβέντα δυο φίλων που είχαν καιρό να τα πουν. Κι ας ήταν η πρώτη μας φορά. Και είπαμε πολλά. Είπαμε και κάποια που δε θα στα πω. (Νίκο, σ’ ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη). Και η ώρα πέρασε. Και αν δεν ακούγαμε από μακριά τη φωνή του κουρασμένου και υπομονετικού φύλακα «παιδιά, είναι πάρα πολύ αργά, πρέπει να κλείσουμε», μάλλον ακόμη θα μιλούσαμε…
Ο Νίκος Κουρής ήταν απολαυστικά χειμαρρώδης. Γι’ αυτό, δε θα κρατήσω για μένα τον εμπνευσμένο ειρμό του, αλλά θα στον παραδώσω ατόφιο, να τον απολαύσεις κι εσύ.

«Έχω μία μεγάλη αγάπη για τα κλασσικά κείμενα. Όχι μόνο για να τα παίζω, αλλά και να τα διαβάζω. Τα αγαπάω ως αναγνώστης. Και θεωρώ ότι είναι πολύ μεγάλη τύχη να παίζεις έναν ρόλο σε μια αρχαία τραγωδία. Και έχω πάντα μία αμηχανία για το πώς αυτό το τεράστιο υλικό μπορεί να γίνει ελκυστικό στη σκηνή. Είναι δύσκολο, είναι μία δοκιμασία να γίνει πειστικό, να αφορά τον κόσμο. Γιατί η τραγωδία αφορά το ανθρώπινο είδος, δεν αφορά καταστάσεις ή χαρακτήρες ανθρώπων, δεν προσεγγίζεις την τραγωδία με αυτόν τον τρόπο, δεν είναι ένα ψυχολογικό θέατρο, είναι ένα θέατρο μεγεθών. Μιλάει δηλαδή για καταστάσεις που αφορούν και μένα και σένα. Η αρχαία τραγωδία είναι σαν το σεισμό: Αν γίνει, είμαστε όλο το είδος κάτω από τον ίδιο κίνδυνο. Και αυτός που φοβάται και αυτός που δεν φοβάται και αυτός που έχασε το παιδί του και αυτός που δεν το έχασε. Το ανθρώπινο είδος αντιδρά συλλογικά στο σεισμό, συλλογικά συσπειρώνεται για να αντιμετωπίσει κάτι που είναι πάνω από αυτό. Έτσι αντιλαμβάνομαι την τραγωδία, σαν κάτι που είναι πάνω από μας. Κάθε φορά που καταπιάνεσαι μαζί της, κάθε φορά που πας να κάνεις μία ανάλυση, πάντα υπολείπεσαι. Αποφασίζεις για το πώς παίζεται και λες ‘’εδώ εννοεί εκείνο το πράγμα’’ ή ότι ‘’εδώ πρέπει να είναι έτσι’’. Δεν ξέρεις καθόλου όμως στην πραγματικότητα πώς θα έπρεπε να είναι. Γι’ αυτό, πιο τίμιο είναι να βουτάς με τις ερωτήσεις και τις απορίες σου μέσα σε αυτό το πράγμα, σαν να βουτάς στο κενό! Και εμένα μου αρέσουν τα κενά».

«Το θέατρο δεν μου αρέσει να είναι διδακτικό, μισώ το διδακτισμό. Διδακτική είναι μόνο η πολιτική. Εννοώ ότι οι άνθρωποι λένε, όλοι λέμε, ότι ‘’εγώ ξέρω και έχω τις απαντήσεις για όλα, επίσης, ξέρω και τις λύσεις των προβλημάτων’’, τάχα μου τώρα, ψέματα όλα. Και βλέπεις κάτι μεγάλα μυαλά, Σοφοκλής, Ευριπίδης, Αισχύλος, οι οποίοι έχουν μόνο απορίες και για το είδος και για το τι πρέπει να γίνει και για την ανθρώπινη κατάσταση γενικώς».

«Όχι, οι τραγωδίες δε μου έχουν δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα, μού έχουν δώσει ομορφιά, πολλά ανοίγματα στο μυαλό μου σε σχέση με το χάος της ψυχής του μυαλού και των καταστάσεων που βιώνει ένας άνθρωπος. Αυτά τα κείμενα είναι τόσο τεράστια που αυτό που
καλείσαι να κάνεις είναι να βυθιστείς μέσα σε αυτήν την περιπέτεια. Δεν είναι δουλειά σου να αποδώσεις τα συναισθήματα που νομίζεις ότι έχουν τα πρόσωπα γιατί αυτό είναι πολύ μικρό. Δηλαδή δε ξέρω τι νιώθει ο Ορέστης ή τι νιώθει η Ηλέκτρα, δεν έχω ιδέα. Αυτό που μπορώ να βρω είναι μόνο η διαδρομή της περιπέτειάς του. Για να είμαι τελείως ειλικρινής, γιατί δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο, δεν σου λέω ότι εγώ το καταφέρνω αλλά είναι αυτό που ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι μία βουτιά στο κενό, δεν ονειρεύομαι μία βουτιά στην ασφάλεια».

«Είναι όλα γύρω μας τόσο ψεύτικα ασφαλή, όλοι θέλουν να μας κάνουν να αισθανθούμε μία δήθεν ασφάλεια, κοιτώντας γύρω σου θα καταλάβεις τι εννοώ. Από τους δημοσιογράφους, τους πολιτικούς, την οικονομία από τα χρηματιστήρια, εμείς βουλιάζουμε και αυτοί λένε ψέματα ότι όλα πάνε καλά. Είναι περίεργη σύγκριση αυτή που κάνω αλλά θέλω να πω ότι η ψυχή και οι σχέσεις των ανθρώπων, η σχέση με το θάνατο είναι πιο μεγάλα, πιο αληθινά από αυτή τη ψευτιά».

«Υπάρχουν πράγματα που θέλουν πολλή αγάπη, περιπέτεια, μάχη είναι πράγματα ζωντανά που δεν μπορείς να τα ορίσεις. Δεν μπορείς να πεις ‘’είμαι με τη Μαρία και έχω δέσει το γάιδαρό μου’’. Υπάρχουν άνθρωποι που το θέλουν πολύ και το επιδιώκουν, έλα όμως που η ζωή τους διαψεύδει! Γιατί η ζωή είναι κάτι άπιαστο. Αφού υπάρχει ο θάνατος… Από τη στιγμή που υπάρχει ο θάνατος, για ποια ασφάλεια μου μιλάς»;

«Ναι, έχω συμφιλιωθεί με αυτές τις έννοιες πάρα πολύ, χωρίς να σημαίνει ότι θα τα βγάλω πέρα όταν έρθει η ώρα. Αλλά είμαι πολύ ανοιχτός, είμαι γενναίος μέσα μου σε σχέση με αυτό, είμαι έτοιμος. Όπως όταν προπονείσαι για κάτι. Λες ‘’είμαι έτοιμος να πηδήξω αυτό το εμπόδιο’’, αλλά μπορεί και να μην το πηδήξεις. Αλλά δεν πειράζει, εγώ προετοιμάζομαι κι αυτό μειώνει το φόβο, σε συμφιλιώνει λίγο με την ιδέα. Λέω ‘’αυτό δεν το αποφεύγω, αναμετριέμαι με τη δυσκολία. Το φοβάμαι αλλά το κοιτάω’’».

«Γινόταν πάντα αυτό αλλά τώρα με την κρίση η επικοινωνία πάσχει σοβαρά. Σου λέει ο άλλος ‘’αυτό δεν είναι λάμπα είναι τασάκι’’. ‘’Μα αφού είναι λάμπα’’… Δεν συνεννοούμαστε σε πολύ πρώτο επίπεδο με τους άλλους. Ζούμε σε μία εποχή που έχουν χαλαρώσει οι αντιστάσεις, ο κοινός νους δηλαδή. Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε καν στο ότι ο σεισμός είναι κακός για όλους. Βλέπει κάποιος ότι τη γλίτωσε από τον σεισμό και λέει ‘’είμαι μία χαρά, αφού χτύπησε εσένα ο σεισμός -η κρίση δηλαδή- και όχι εμένα, αφού εγώ τη σκαπούλαρα, όλα οκ’’. Η κρίση έβγαλε έξω τον κακό μας εαυτό. Το συμφέρον είναι πάνω από όλα, το ψυχολογικό συμφέρον, το οποίο θεωρώ ίσο με το οικονομικό και το πρακτικό. Είναι θέμα επιβίωσης. Πρέπει να σε βγάλω τρελό για να επιβιώσω εγώ».

«Οι γυναίκες είναι ένα υπέροχο μυστήριο και πρέπει να δίνεις στο μυστήριο το χώρο του, χωρίς να προσπαθείς να το αλλάξεις. Ούτε βέβαια να το καταλάβεις. Γιατί δε μπορείς. Παλιά προσπαθούσα να καταλάβω, τώρα πια μόνο το αγκαλιάζω, πηγαίνω μαζί με αυτό, το μισώ ή το αγαπώ και αυτό είναι πιο ζωντανό, πιο δημιουργικό γιατί έχει μέσα του μία έκπληξη. Κάθε φορά εκπλήσσεσαι εκ νέου. Τα λέω αυτά γιατί τα προσπαθώ, δεν σημαίνει ότι τα καταφέρνω απαραίτητα πάντα».

«Η σχέση μου με την γυναίκα μου Έλενα (Τοπαλίδου) έτσι κρατιέται ζωντανή. Προσπαθώ συνέχεια. Και νομίζω τα πάω όλο και καλύτερα σιγά σιγά. Είναι ωραίο να ξαναπροσπαθείς και να μοιάζει σαν να είναι το ίδιο, αλλά να είναι κάτι άλλο -γιατί η προσπάθεια είναι η χιλιοστή».

«Όχι, δεν την κουράζει τη σχέση αυτό. Οι σχέσεις δεν κουράζονται όταν οι άνθρωποι είναι ταλαντούχοι. Δεν συμβαίνει συχνά, σε μένα όμως συμβαίνει. Η Έλενα ειδικά είναι πολύ ταλαντούχα και έξυπνη σε αυτό. Η σχέση λοιπόν, δεν με έχει κουράσει, είναι ένα πράγμα που περιέχει πολλή πρόκληση, πολλή ζωντάνια, έχει τα πάντα. Κι επειδή δεν είναι παγιωμένο, δεν είναι βαρετό. Επειδή είναι θυελλώδες δεν τελειώνει… Η ζωή είναι πιο δύσκολο πράγμα από αυτό που νομίζουμε, θέλει κουνήματα και του εαυτού σου και του άλλου και θέλει και τόλμη, δύναμη, θάρρος».

«Ο γιος μου ο Πέτρος έχει δώσει άλλο νόημα στη ζωή μου. Τον λατρεύω. Και είναι πολύ τυχερός που έχει μητέρα την Έλενα γιατί είναι πραγματικά μοναδική. Δεν ξέρω αν ο Πέτρος με θαυμάζει. Αν το κάνει δεν είναι σίγουρα για τους λόγους που με θαυμάζουν όλοι οι υπόλοιποι, εννοώ για τη δουλειά μου. Στον Πέτρο μιλάω πάντα με ειλικρίνεια. Η δουλειά μου, ως γονέα, είναι να μη βάζω το δικό μου προσωπικό ψυχικό συμφέρον μπροστά στο πώς κοιτάει τον κόσμο. Να σου δώσω ένα παράδειγμα: ποτέ δεν θα πω στο παιδί μου, ούτε στο σχολείο, ούτε αργότερα, ότι θα το βοηθήσω, ειδικά εις βάρος κάποιου άλλου. Καθημερινά του λέω ότι ‘’εγώ είμαι μόνο δίπλα σου αλλά δεν θα σου ανοίξω δρόμο, δεν θα σε διευκολύνω, δεν θα κάνω ρουσφέτι στη ζωή σου’’, του λέω ότι δεν θα το βοηθήσω για να πάρει τη θέση του δικού σου παιδιού».

«Τα λέω όλα αυτά γιατί βλέπω γύρω μου τι γίνεται και δε μου αρέσει καθόλου. Υπάρχει αυτή η περίεργη αντίληψη στη ζωή ότι τα πάντα είναι η ‘’στενή μας ομάδα’’ και ότι δε μας ενδιαφέρει ο διπλανός. Σαφώς και αγαπάω περισσότερο το παιδί μου από το παιδί του γείτονα, αλλά δε θα κάνω κανένα κακό στο παιδί του γείτονα, δεν θα του πάρω ούτε την μπάλα! Αντιθέτως θα του δώσω ό,τι δίνω και στο δικό μου. Και είμαι πολύ περήφανος που προσπαθώ τόσο πολύ για αυτό: το να ξέρει ο γιος μου ότι οι δρόμοι που θα του ανοιχτούν θα είναι δικοί του. Κανείς δεν θα τους έχει ανοίξει παρά μόνο ο ίδιος. Θέλω να είμαι δίκαιος και να γίνει και το παιδί μου δίκαιο».

«Όλοι μου λένε ότι η υποκριτική είναι ένα ναρκισσιστικό επάγγελμα. Δε ξέρω τι εννοούν, είναι θέμα προτεραιοτήτων, εξαρτάται από το τι βάζεις πρώτο όταν παίζεις: Βάζεις πρώτο το ότι είναι η Μαρία από κάτω και σε βλέπει -αν η Μαρία που με κοιτάει με ενδιαφέρει- ή βάζεις πρώτο το ότι η σκηνή είναι ένας αγώνας, ένα άθλημα; Βεβαίως και θέλω να αρέσω, να είμαι αποδεκτός και να με αγαπούν αλλά η σκηνή είναι δύσκολο πράγμα.
Βγαίνω και είναι σαν να έχω να πηδήξω 2 μέτρα και 20, είμαι συγκεντρωμένος εκεί, δεν προλαβαίνω να σκεφτώ την Μαρία που με βλέπει γιατί έχω ένα στόχο. Αν τώρα το πηδήξω και σηκωθεί όλο το στάδιο και πάρω το χρυσό, αυτό είναι μετά τον αγώνα. Δεν γίνεται να σκέφτεσαι το βάθρο και να πηδήξεις το 2,20. Το καταλαβαίνεις; Αν σκέφτεσαι το βάθρο, θα χτυπήσεις πάνω στον δοκό. Τι ναρκισσιστικό είναι λοιπόν»;

«Εμένα αν με βγάλεις στη σκηνή χωρίς τη συνθήκη μου, δηλαδή χωρίς ρόλο, δεν το θέλω. Εγώ ΔΕΝ είμαι ένας ηθοποιός που λέει ‘’μ@λ@κ@ είμαι πάνω στη σκηνή και γ**** ‘’. Εγώ έχω ανάγκη αυτό το πλέγμα για να με βγάλει από την πραγματικότητα μου, με την οποία δεν τα πάω πολύ καλά. Όταν είμαι στη σκηνή παίζω για μένα, δεν παίζω για κανέναν».

«Πολλοί λένε ότι είμαι αντιπαθητικός γιατί είμαι απόλυτος. Ίσως να τα λέω απόλυτα. Δεν ασχολούμαι πια, δεν με νοιάζει για αυτά που γράφουν για μένα, ούτε με το internet έχω καλή σχέση, ούτε με τα social media. Δεν μου κάνει καλό και να είσαι σίγουρη ότι έχω και πολύ καλύτερα πράγματα να κάνω. Σημασία έχει η ηρεμία μου. Γι’ αυτό και
πολύ συνειδητά δεν είμαι με ένα κινητό στο χέρι, γι’ αυτό δε θα με δεις να σερφάρω στο διαδίκτυο».

«Τι άνθρωπος είμαι; Ένας κανονικός άνθρωπος που του αρέσει βέβαια πολύ να απομονώνεται. Δεν βγαίνω πολύ, δεν έχω στενές παρέες, αλλά έχω φίλους με την έννοια ότι υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους συγγενεύουμε ψυχικά και αγαπιόμαστε βαθιά».

INFO
«ΗΛΕΚΤΡΑ» του Ευριπίδη
ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Σκηνοθεσία: ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ
Μετάφραση: Κ.Χ ΜΥΡΗΣ
Επεξεργασία Κειμένου: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΠΑΝΤΑΖΗ
Σκηνικό – Κοστούμια: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΚΟΚΚΟΡΟΥ
Μουσική: ΘΥΜΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Παίζουν:
ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΛΗΓΟΥΡΑ, ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΗΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΤΑΛΙΑΝΗΣ ΝΙΚΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ, ΜΑΡΟΥΣΚΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ,ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗ, ΕΛΕΝΗ ΖΑΡΑΦΙΔΟΥ, ΔΑΝΑΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑΔΗ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΕΞΑΡΧΕΑΣ κ.ά.

Τις στάσεις της περιοδείας θα τις δείτε εδώ: https://www.viva.gr/tickets/theater/periodeia/hlektra-kalokairi-2018/