Το Μπραζίλιαν, το Πατάρι του Λουμίδη και ο Τρελός του Λούνα Παρκ

Σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν δύο ειδών καλλιτέχνες. Αυτοί που ανυπομονούν να βγουν εκεί έξω και να φωνάξουν όλα όσα έχουν μέσα στο κεφάλι τους, που δεν μπορούν να κάτσουν ούτε μια μέρα άπραγοι και ανέκφραστοι, κοιτάζοντας απλά το ταβάνι του σπιτιού τους και «καταπίνοντας» τα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Και υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που αφήνουν το χρόνο (μαζί με τα μαθήματά του) να περάσει για τα καλά από πάνω τους, πριν μιλήσουν στο κοινό για τα όσα κατάφερε να τους διδάξει.

Πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του «Αόρατου Ανθρώπου» το 2010 και για όποιον βρισκόταν τότε αρκετά κοντά στην δουλειά του Φοίβου Δεληβοριά έμοιαζε εκ των προτέρων ξεκάθαρο πως θα έκανε καιρό να «ξαναβγάλει δίσκο». Σήμερα, Δευτέρα 23 Νοεμβρίου, κυκλοφορεί, επιτέλους, επίσημα στα δισκοπωλεία η «Καλλιθέα» και εγώ σκοπεύω να μην κάνω απόψε απολύτως τίποτα, εκτός από το να μείνω σπίτι και να την ακούσω εξονυχιστικά. Όσο κρατήσει η ακρόαση, θα κρατάω κοντά μου το βιβλιαράκι με τους στίχους του cd, χαζεύοντας πότε αυτούς και πότε το υπόλοιπο artwork. Κι έτσι, θα θυμηθώ ξανά τον τρόπο κατά τον οποίο συνηθίζαμε να ακούμε μουσική, πίσω στην εποχή στην οποία αναφέρονται άλλωστε τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου. Ήταν εκείνος ο μοναδικός σωστός τρόπος για να ακούσει κάποιος μουσική; Είναι τελικά όποιος χώνει τη μύτη του βαθιά μέσα στο booklet του άλμπουμ και αναπνέει την έντονη μυρωδιά του καινούργιου χαρτιού, μεγαλύτερος μουσικόφιλος από εκείνον που πληκτρολογεί απλώς έναν τίτλο στο YouTube; Ή είναι οι εποχές απλά (πολύ) πιο γρήγορες και (πολύ) διαφορετικές;

Για την ιστορία του πράγματος, πρέπει μάλλον να πούμε πως η Καλλιθέα είναι η περιοχή στην οποία ο Δεληβοριάς γεννήθηκε και μεγάλωσε κι έτσι αναπόφευκτα αποτελεί για τον ίδιο ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής του. Την ίδια στιγμή το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ γράφτηκε εκεί, στο πιάνο που υπάρχει στο πατρικό σπίτι του τραγουδοποιού, συνεπώς λίγοι τίτλοι θα μπορούσαν να είναι περισσότερο ταιριαστοί με αυτό το νέο δισκογραφικό βήμα. 

Υπάρχει, όμως, και ακόμη ένας λόγος για αυτή την επιλογή, μια πολύ καλή εξήγηση που στέκεται συμβολικά απέναντι μας και μας εξηγεί γιατί η απόφαση να προβληθεί τόσο πολύ, σε αυτή την δουλειά, το συγκεκριμένο αθηναϊκό προάστια μοιάζει πιο λογική απ' οτιδήποτε άλλο. Η Καλλιθέα είναι μία από της περιοχές της... χαομένης Αττικής όπου έζησε, άνθισε και αναπτύχθηκε η λεγόμενη «μεσαία τάξη» αυτής της μεγάλης πόλης. Άνθρωποι που ξυπνούσαν νωρίς το πρωί για να πάνε στα γραφεία τους και επέστρεφαν τα μεσημέρια στο σπίτι τους για φαγητό. Δεν έβρισκαν να παρκάρουν εύκολα τα αυτοκίνητα τους και πιεζόντουσαν από τους φρενήρεις ρυθμούς της ρουτίνας τους. Πρόσφεραν, όμως, και δημιούργησαν κάτι καθημερινά, μεγάλωναν παιδιά, στα οποία προσπαθούσαν να διδάξουν τις δικές τους αξίες, μεταφέροντας ένα ολόκληρο ελληνικό παρελθόν μέσα σε ένα πιο δυτικό παρόν και μέλλον. Άνθρωποι που αγαπούσαν τα δεκάδες σινεμά που ξεπετάγονταν το ένα μετά το άλλο στην περιοχή τους, που λάτρευαν να βλέπουν σε αυτά καινούργιες ταινίες και πήγαιναν βραδινές, δροσερές βόλτες στα ταβερνάκια και στα καφέ της γειτονιάς. Με λίγα λόγια, ένα ολόκληρο κοινωνικό στρώμα που έσπρωχνε την Ελλάδα, την κοινωνία, αλλά και την οικονομία μπροστά με τις ιδέες του, τις συνήθειες, απλώς με την ύπαρξη του. Κι όλα συνέβαιναν χωρίς το ίδιο καλά - καλά να το καταλαβαίνει. Κι είναι αυτό το κοινωνικό στρώμα που έχει βιώσει, ίσως, τα μεγαλύτερα ζόρια σε αυτά τα πέντε χρόνια οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Καθώς είναι αυτό που κινδυνεύει εν τέλει από μία είδους εξαφάνιση. 

Κι έτσι μοιάζει απίστευτα επίκαιρη και πετυχημένη η προσπάθεια του Δεληβοριά να αναπλάσει την Καλλιθέα των παιδικών και εφηβικών χρόνων του, αναγάγοντας την σε μεγάλο βαθμό σε ένα πανελλήνιο «προάστειο», τους καθημερινούς ρυθμούς του οποίου μπορεί να παρακολουθήσει εύκολα όποιος έζησε από πρώτο χέρι εκείνα τα χρόνια. Η «Καλλιθέα» είναι γεμάτη με συναρπαστικές μικρές λεπτομέρειες και διηγήσεις, διαθέτει χιούμορ, γίνεται νοσταλγική όταν πρέπει (μα ποτέ μελό) και πετυχαίνει να σε κρατάει προσκολλημένο στην ακρόαση. 

Από την «Ερημία στην Καλλιθέα» μέχρι το «Κουνελάκι» (το τραγούδι που έχει γράψει για την κόρη του) και από τον «Ξένο», που παίζεται ήδη μανιωδώς στα ραδιόφωνα, μέχρι τον «Μπάσταρδο Γιο», στο οποίο ο Δεληβοριάς μάς μιλάει για όλα τα εμβληματικά σημεία μίας πόλης που δεν πρόλαβε να ζήσει, ανάμεσα τους το καφέ Μπραζίλιαν, το πατάρι του Λουμίδη, ο Θανάσης Βέγγος, όταν πρωταγωνιστούσε στον Τρελό του Λούνα Παρκ, το θέατρο της Αλίκης Βουγιουκλάκη στην οδό Αμερικής πριν εκείνη πεθάνει, θα δεις να ξετυλίγεται μπροστά σου η ιστορίας μιας περιοχής, μιας πόλης, μιας ολόκληρης χώρας που δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως την ξέραμε. Και μένει να αποφασίσουμε εμείς τελικά ποια είναι εκείνα τα σημεία που επιθυμούμε να αποτινάξουμε μία και καλή από τις ζωές μας και ποια εκείνα που πρέπει να διατηρήσουμε γύρω μας, αλλά κυρίως μέσα μας, γραπώνοντας τους εαυτούς μας πάνω τους, με νύχια και με δόντια

Ψάχνοντας να βρω τις απαντήσεις, θα κάνω κι εγώ μαζί σου το ίδιο ακριβώς ταξίδι μέσα από πράγματα, περιοχές, πρόσωπα και μεγάλες αλήθειες της δικής μου πραγματικότητας. Μέσα απ' όλα εκείνα που με προσδιόρισαν και εκείνα που χωρίς αυτά δεν θα ήμουν σήμερα η ίδια. Και μέσα από αυτή την αναζήτηση θα το συνειδητοποιήσω για ακόμη μία φορά, πως δηλαδή εκείνος ο εμβληματικός στίχος από το «Η Κική Κάθε Βράδυ» δεν είναι, τελικά, καθόλου ψέματα. Nαι: «Η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία»!

{videobox}mMJ93q6jZpc{/videobox}